I (Şərur) mürəkkəb. – Qaba qımız tök II (Ağdam) turş. – Bu çörəx’ laf qımızdı
(Sabirabad) bax qımqımmax. – Sən nə çox qımızdanırsan?
(Şuşa, Tovuz) uyuşmaq. – Südə yenijə çalası töx’müşəm, hələ heç qımızmıyıf da (Tovuz)
(Tabasaran) bax qimqar. – Qımqal çux xırdədü
(Şəmkir) zümzümə. – Ağız, genə nə qımqımıya qurşanıfsan, duruf işini tutsana!
(Basarkeçər, Qazax, Şəmkir) bax qımqıma. – Yolnan qımqımı çala-çala gedirdi (Basarkeçər); – Məşədi dodağının altında qımqımı çaler (Qazax)
(Meğri) tərpənmək
(Zəngibasar) nişan almaq
(Qazax) qıymaq. – Ə:, gözüηü maηa sarı niyə qımersaη?; – Günü-zadı nə başa tüşər, a munun canı ölsün, gözünü qımmağına bax!
(Gədəbəy) bax qımbalax. – Qımpalaxları yəti piçi qızdır görəx’
(Zəngəzur) qaldırmaq. – Mən dolı çovalı qımzıya billəm
I (Cəbrayıl) bax qımqımmax. – Qımzamdım, durə:lmədim II (Çənbərək) utanmaq, çəkinmək. – Gəlin heş kəsdən qımzammır
(Tovuz) uyuşmaq (südə aiddir). – Südü yenicə çalmışam, hələ heç qımzımmıyıf da
I (Qax, Şəki, Zaqatala) lobyanın, fındığın yaşıl üst qabığı. – Sən lovyanın qının təmizdə, mən də hindi gəlirəm (Zaqatala); – Lövyəni dənəliyif qınını
qınağ eləmax: (Şəki, Yardımlı) danlamaq, məzəmmət etmək. – Qınağ eli:llərdi ki, baramanı yaxşı işdəməmisən (Şəki)
(Borçalı) istehzalı. – Qınamısıx de:rdilər, yə:ni əysix’ söz de:rdilər
(Şamaxı) naz, qəmzə. – Kiprigin ox kimidi, qaşın qılınc. Bu nə işvədir edirsən, bu nə qınc? ◊ Qınc atmax (Hamamlı)
(Çənbərək) xırda-xırda. – Əti çox qınca-qınca doğrama, bir az iri doğra
I (Bakı) gərnəşmək. – Adam adam olan yerdə qıncammaz; – Nə qıncanırsan belə? II (Bakı, Şamaxı) məc. naz etmək
I (Şuşa) bax qıncammağ I II (Basarkeçər) bax qıncammağ II
(Tovuz) bax qıncaqınca. – O əti elə eliyərsən ki, qıncıq-qıncıq, duruf dolma pükəjəm
(Hamamlı) azacıq kəsmək
(İrəvan) nazik ip
(Basarkeçər) azca, bir az
(Ağcabədi, Ağsu, Cəbrayıl, Əli Bayramlı, Füzuli, İmişli, Kəlbəcər, Kürdəmir, Şamaxı, Şuşa, Tovuz, Ucar) südlə undan bişirilən yemək, horra
I (Qazax) keçəl II (Tovuz) sınıq
I (Ağdaş, Kürdəmir, Mingəçevir, Oğuz, Salyan, Tovuz) yabanı bitki adı. – Qındırğa havardı, damların üsdə-zada yapıllar (Oğuz); – Bax, buna da qındırğa
(Biləsuvar) bax qilif II. – Döşəyin qınıfı lap köhnəymiş
(Çənbərək) 1. saxlamaq 2. gizləmək. – Saηa bir qırıx qaymax qınılğamışam
(Qax) qarğıdalı çörəyi. – Qıniyi yedim
(Cəlilabad) turşəng. – Qınqa çox turş olur
(Ağbaba) xırdaca, balaca. – Sənin qınqılı boyun var
qınqılıx salmax: (Böyük Qarakilsə, Çənbərək) hay-küy salmaq. – Qonşudan ayıfdı, öydə qınqılıx salma! (Çənbərək)
(Tərtər) çömbəlib oturmaq. – Armudan bəyi kimin nə qınqıdıfsan orda?
(Ağbaba) tıntın. – Qınna Mahmud bizə gəlifdi
(Çənbərək, Karvansaray, Tovuz) bax qındax. – Sajda qınnax qardalı qortdatdım <qovurdum>, yedi uşax (Çənbərək)
(Tovuz) azca, azacıq. – O yağdan qınnajıx ma: ver, lazımdı
(Ağcabədi) bax qınılğamax. – Sözü qınnama, düzün de!
(Qarakilsə, Ordubad) künc. – Bu əvin qıntı çökübdü (Ordubad); – Qıntdan o tərəfə dön, elə mağazin ordadı (Qarakilsə)
(Salyan) arıq, zəif. – Qıntır qoyın süt verməz
(Lənkəran, Salyan) bax qındırğa I
(Zaqatala) kiçik zoğ. – Ağacdan bi qıntzal ver
(Zaqatala) dərhal, tez. – Seslerin qıp kesdiler
I (Astara, Cəlilabad, Kürdəmir) kip (geyim haqqında). – Əli qıpçağ geyindi (Cəlilabad); – Qoca arvada bıqqədir qıpçağ geymək ayıbdı (Kürdəmir) II (Yar
(Kürdəmir) qorxaq ◊ Qıpığ eləməx’ (Ağdam, İmişli) – qorxaq eləmək. – Sən yazığı lap qıpığ eləmisən! (Ağdam); – Sən yap qıpığ eləmisən bı uşağı (İmişli
(Cəbrayıl, Qazax, Ordubad) bax qıpığ
(Cəbrayıl, Şəki) qaçmaq. – İt yola sarı qıpıldı (Cəbrayıl); – İsa, tez qıpıl gör dayın gəlifdimi? (Şəki)
(İmişli) bax qıpılmax. – Gədə qıpındı, tüşdü quşun üssünə
I (Basarkeçər, Şərur) dəmyə. – Qır demi yerrərə de:rix’ (Basarkeçər) II (İmişli, Kürdəmir, Ucar) əyri
I (Qazax, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, İrəvan, Zəngilan) kiçik qovun. – O ağ yemiş, bir də qıra çox şirin olor (Qazax); – Bu il bir küpə qıra turşuya qoy