(Basarkeçər, Goranboy, Ordubad) cəftə. – Mandal qapıda olar (Ordubad); – Qapının mandalını vur (Basarkeçər)
(Basarkeçər) cəftələmək. – Axşamdı, ta qapıyı mandalla
(Qazax) tənbəl
(Qazax) 1. tənbəl 2. ərköyün
(Ucar) yetişmək, dəymək. – Gavalı mandıxlıyıp
(Çənbərək, Daşkəsən, Gədəbəy, Kəlbəcər, Mingəçevir, Şəki) 1. istidən təngnəfəs olmaq. – Yaman mandıxerım, isdidi də:nə hava (Daşkəsən); – Ə:, gənə isd
(Hamamlı) yun parça adı (drap). – Mandıladan yaxşı çuxa olurdu
(Hamamlı, Şəmkir) yun parça adı (drap). – Mandula ziyəh qaro:lar (Şəmkir); – Manduladan kişilərçün arxalıx tikərdilər (Hamamlı)
maηsır əti bağlamax: (Gədəbəy) fır əmələ gəlmək. – Öküzün hər yeri döyülməx’dən maηsır əti bağle:f
I (Lənkəran) dibçək. – Bu manqalın güli yaxşıdı II (Bərdə) od, köz. – Elə tonqal qala ki, manqalı çox olsun III (Cəlilabad) tənbəl
(Cəlilabad) tənbəllik. – Ə, manqallığdan əl çək
(Zəngilan) zəifləmək, taqətdən düşmək
(Ağdam, Bərdə) zökəm (əsasən heyvanlarda). – At manqo:landa burnunnan su gəlir, gözdəri bulaşır, öysürür, töyşüyür (Bərdə)
I (Bakı) baş II (Qazax) bax manqo. – Atımız manqoy oluf III (Çənbərək) burnunda danışan, tın-tın. – Manqoy Həsən sözü elə deyir, mən də başa düşmürəm
I (Bakı, Şamaxı, Şuşa) pul II (Qazax) puç qoz
(Şərur) mühasirə. – Onda mınnarı mansıraya salmışdılar
(Ağbaba, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Hamamlı, Qazax, Sabirabad, Tovuz) 1. nişan. – Hare:tsən bu Qazağın dili manşırdı (Qazax); – Apar bu ağacla yerin
(Bərdə, Cəbrayıl, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Tovuz) nişanlamaq. – Manşırradığım mişoxları aravıya yığ (Bərdə); – Gedəndə yolu manşırradıx ki, gələndə a
(Tovuz) nişanlı. – Qolxozun inəx’ləri manşırrıdı
(Qax) budaq
(Oğuz) şana. – Mantara çox dındıxlı (barmaqlı) olur
(Gədəbəy) tənbəl. – Qulunun oğlu mantor qədədi, bir işin quyruğunnan tutanda qutarmax bilməz
I (Ağdam, Cəbrayıl) əkinçilik aləti II (Çənbərək) ip boyamaq üçün xüsusi hazırlanmış maye. – Marnan ip bo:yurux dayna ◊ Mara qalmağ (Lənkəran) – adı q
(Hamamlı) bax malara II
(Təbriz) bağlamaq, örtmək. – Biz qapını marala di:rux
(Cəbrayıl) zəmilərdə olan kiçik arx
(Cəbrayıl) zəmilərə kiçik arx çəkmək. – Zəmini maravlıyın suarax
(Salyan) məfrəş. – Marfaca paltar-palaz yığallar
(Cəbrayıl) möhkəm olmayan, etibarsız
(Meğri) köhnəlmək. – Əli:n əvi lap marfaxleyıp
(Quba) dəryazla çalınıb sıra ilə yerə tökülmüş ot. – Marğları yığıb bir yerə quyaduğ
I (Bərdə, Xanlar, Yevlax) arx. – Sahəyə dört marğız çəkilib (Bərdə); – Marğız çəkdim bosdanı sulamağa (Yevlax); – Marğızı çəkellər kin, su basıf, oan-
(Xanlar) arx çəkmək. – Yeri maşın əker, sonra səper, sonra dırmıxler, sonra da marğızder
(Qax, Oğuz, Şəki, Zaqatala) qar uçqunu. – İnəx’ marxal uçuv altda qalıf (Oğuz); – Dərədən marxal tökülür (Zaqatala)
(Bakı, Cəbrayıl, Cəlilabad, Culfa, Ordubad, Salyan, Şərur) 1. pusqu 2. səngər. – Bıra marığ kimi yerdi (Salyan); – Elə bil pişigdi, marığda durıb (Cəl
I (Daşkəsən, Kəlbəcər, Xanlar, Masallı, Oğuz, Şərur) bax marığ (1-ci məna). – Tülkü marıxdan keşdi (Kəlbəcər); – Neçə gündü kü, marıxda durmuşam (Xanl
(Daşkəsən) pusquda duran ovçu. – Marıxçı keşdi qavaxda durdu
marın götürməx’: (Cəbrayıl) doymaq
(Qazax, Tovuz) bax marığ (1-ci məna). – Pişix’ marıtda duruf (Tovuz)
(Çənbərək, Füzuli, Qarakilsə, Qazax) pusmaq; güdmək. – Pişix’ siçanı marıtdıyır; – Sə:rdən oturuf buranı marıtdıyır (Çənbərək)
marız tüşmək: (Qax) düşmən olmaq. – Men bilmiy niyə mennən marız tüşüp
(Quba) quşüzümü
(Zəngilan) yetişməyə başlamaq. – Almuxarılar indi-indi marranır
(Cəbrayıl) qoca
(Naxçıvan, Zəngilan) bax mavrı. – Uşaxlar marvıyı tutuflar (Zəngilan)
(Salyan) işin keyfiyyətsizliyini bildirmək üçün “heç nə” mənasında işlənən söz. – Rasım heş mas da bilmir; – Həsən, sənün bı işüvə heç mas da verməzdə
(Ordubad) xışın qolu ◊ Masan yeri (Ordubad) – boyunduruğun ortasındakı dəlik. – Sədir, heşin masanı qırılıb, düzəltdirmax lazımdı; – Boyunduruğun orta
(Borçalı) bülöv. – Masatnan pıçax, xançal bülöylüyüllər
(Ağdam) müəyyənləşdirmək. – Yerin masatdadım, burdan belə getməy olar
(Qarakilsə) alverçi. – Nəbinin işi masqorçularınandı