1. Özündən qabaq gələn sözə inkarlıq, ya zidlik mənası verir. O, tək deyil. Otaq qaranlıq deyil.
– Əziziyəm, nə qandır; Gözdən axan nə qandır; Daş deyil, kəsək deyil; Rəhm eylə, bu ki candır. ().
// Eyni mənada şəxs sonluqları ilə işlənilir: deyiləm, deyilsən, deyildir.
Araz deyiləm, coşam; Kür deyiləm, qaynaşam; Apar sərraf yanına; Gör nə qiymətli daşam. ().
Deyilik biz nuxalı, gəncəli, ya kim bakılı; Belə boş işlərə vəqf eyləyək ehsanımızı.
Məncə, deyilsən qərib o qürbət ellərdə sən; Yaşayırsan əbədi azad könüllərdə sən.
2. Feldən sonra gələrək, xəbərlik şəkilçiləri ilə eyni mənada cümlədə xəbər kimi işlənir.
Fəqət Gülbadam çox duaya-zada inanan deyildi.
Zeynalın evdən soyumasına səbəb yalnız Mehribanın xəstə yatdığı deyildi.
Ay məndən yüksək deyil; Ay mənimlə tən durur.
3. “Deyilmi?” şəklində sual məqamında. Elə deyilmi? Sizi incitdim, deyilmi?
