1. Hərəkət qabiliyyətini itirmək, qurumaq, çəng olmaq, keyləşmək.
Hatəm xanın qolu keyiyib dondu, onun gözü pər-pər çaldı.
[Səlbinin] ayağı elə keyimişdi ki, barmaqlarını kəssəydilər xəbəri olmazdı.
2. məc. Hiss və dərk etmə qabiliyyətini itirmək, donub qalmaq, quruyub qalmaq; kütləşmək, süstləşmək.
Şeir adı eşidəndə cəmi vücudum keyidi, başım fırlanmağa başladı.
Yenə güllə atılırdı, lakin Tərlanın qulaği keyimişdi.
// məc. Azalmaq, zəifləmək, keçmək. Ağrısı bir az keyimişdi.