1. Bir-birindən aralı, uzaq, sıx, qalın olmayan, adda-budda (sıx əksi). Seyrək meşə. Seyrək ot.
– Uzaqda görünən seyrək pöhrəliyin içi və dilik-dilik olan yalların sinəsi yarılırdı.
// Eyni mənada saç, tük haqqında.
Gözlərinin mehriban gülüşü yadımdadır; Saçlarının seyrək gümüşü yadımdadır.
[Xoşqədəm nənənin] çallaşmış seyrək qaşları altdan işıldayan, çuxura düşmüş, xırda, qara gözləri hələ öz nurunu itirməmişdi.
2. Bütöv halında olmayan, parça-parça, ara-sıra.
Ay saf göydə öz gediş sürətini artırmış, ağ pambıq kimi seyrək buludlar onu gəlin aparan kimi əhatə etmişdir.
Ağ seyrək dumanı aparır külək; Üzür bir oğlanla bir qız qayıqda.
3. Zərf mənasında. Ara-sıra, hərdənbir, azaz, tək-tək.
Seyrək eşitdiyin hər söhbətində; Ölüm düşünərdi, ölmək arardı.
Seyrək keçir hələ atlı, piyada; Bəzəkli faytonlar yoxdur orada.
◊ Ağıldan seyrək – bax ağıldan kasıb (“ağıl1”da).
