1. Hərəkət etməyə iqtidarı olmayan, halsız, taqətsiz. Süst düşüb (z.) qalmaq.
– [Aslan bəy doktora:] Bədənim elə süstdür ki, bu əl, bu ayaq, bu baş, bu gövdə sanki mənim deyildir.
[Rizvan] vaqonun pilləkənindən süst halda üzü aşağı düşdü.
Hamısı süst və şüursuz düşüb ağırlaşmışdı.
2. məc. Hissiz, duyğusuz, key.
Bu sözlərin hamısını rədd edən Cəfərə Nelli süst bir sima ilə baxdı.
[Dərviş:] Ruqiyyənin belə süst halı binəva qarını qorxudurdu.
□ Süst olmaq – keyləşmək, kütləşmək.
…Əşyasına baxanda ləzzət alan gəlin indi çox laqeyd və süst olmuşdu.
3. məc. Cansıxıcı, maraqsız. Yığıncaq çox süst keçdi.
– [Koxa:] Qoy gəlsin, bizi əyləndirsin, yoxsa məclis çox süst keçir.
