– Yasda, toyda, hamamda, məsciddə, müxtəsər “hər yanda aşdı, orada başdı”, xeyir-şər Tükəzbansız keçməzdi.
[Zeynal:] Hansı tacirin evində xeyir-şər olanda Nisə arvadı çağırmayıblar?
[Müəllim] tək uşaqlara savad öyrətməklə kifayətlənmirdi, kəndin bütün xeyir-şər işlərinə də qarışırdı.
◊ (Öz) xeyir-şərini bilmək (anlamaq, qanmaq) – özünə nəyin xeyirli və nəyin zərərli olduğunu bilmək, başa düşmək, anlamaq, ona müvafiq də hərəkət etmək.
Çox da nadan deyiləm, anlamayım xeyrü şərim.
Xeyrü şərin qan, oğlum! Öz halına yan, oğlum!
[Rəsul:] Vaxtında bu qoyun kimi camaat xeyir-şərini gözəlcə anlayacaq.
Xeyrəşərə yarayan – həm xeyir işdə, həm də yasda adamlara yaxından kömək edən.
Bu adam xeyrə-şərə yarayan deyil, – “Şahsənəm xala” deyilən aralıq arvadı idi, xeyrəşərə yarayan idi, hamının dərdi-dilinə yetişən (idi)…
Xeyrə-şərə yaramayan (yaramaz) – xeyirdə-şərdə iştirak etməyən, başqalarının dərdinə, qəminə yetişməyən, laqeyd, yararsız, bacarıqsız adam haqqında. Xeyrə-şərə yaramaz oğul.
– Bikef İbad xeyrə-şərə yaramayan, fərdi həyat sürən bir adamdı.
[Rüstəm Səkinəyə:] Axı adət var. Qaytararsan, dalınca min söz deyərlər. Adın qalar xeyrəşərə yaramaz.
Sərhəd boyunda Şöklü Məlik deyilən xeyrə-şərə yaramaz, kimsəyə yovuşmaz qəribə xasiyyətli qərib bir bəy yaşayırdı.