(Dərbənd) şələ bağlamaq. – Odun ayıllıyıb gətirətdi uşağlar
(Göyçay) dincəlmək
(Meğri, Şərur) arxayın. – Ayın-şayın otumuşdux, çörex’ yeyirdix’, əmir Ərşət atdısı töküldü kəndə (Meğri)
(İsmayıllı) utandırmaq. – Adə, uşağı ayındırma
(Qazax, Şəmkir) bax ağartdamax. – Bir əz düyü ayırtda, aş pişirəx’ (Şəmkir); – Ay bala, get bu yerimizin pöhrənini ayırtda; – Düyüdə suluf olor, de:ri
(Ağdaş) pöhrə
(Qazax) artmaq, şiddətlənmək (xəstəlik haqqında). – Naxoşun xəstəliyi ayışer, ölör; – Şiş gün-günnən qalıxsa <qalxsa>, ona ayışmax de:ll
I (Qax) bələdçi II (Naxçıvan) təlxək. – Keçmiş vaxda şahların yanında ayqax olardı; – Bu ayqax nə qədər söz deyir, Şa:bbas gəlmir
(Yevlax) laqeyd
(Quba) gəzib-dolanmaq, hərlənmək. – Gidağ bir az aylanağ gəlağ
(Borçalı) bax ayalğa. – Bu kətdə aylığası olan çoxdu
(Şəki) bir ayda 30 əməkgünü alan
(Füzuli) söyləmək, demək. – O mq: söz aydı
(Kürdəmir, Tovuz) basmarlamaq, boğuşmaq. – Qoyma, ittər birbirini aymalıyıf öldürər (Tovuz)
I (Bakı, Gəncə, Qazax, Şəmkir) 1. pəncərə (Gəncə). – Havalar soyuxlaşır, usda tafseydıx aynaları saldırardıx 2
(Xanlar, Şəmkir) pəncərənin şüşə salınan yeri. – Aynanı aynagülə salıllar, soyux gəlmir (Şəmkir); – Aynagülüyə ayna salıllar kın, işıx tüşsün öyə (Şəm
(Ağcabədi, Bərdə, İmişli, Şuşa) məzəli, şən, zarafatcıl. – Bu kətdə Yəhya aynaxdı (Ağcabədi); – Aynax Həsən bizi güldürdü (Şuşa)
(İmişli) şən olmaq, şənlənmək. – Tay aynaxlaşıf sənin bu oğlun, qavax qaradimməzdi
(Oğuz) artmaq. – Külfət aynıyıf, hindi hamı işdi:r
(Çənbərək) eybəcər, çirkin. – Osman aynıd adamdı
(Qazax) sağalmağa başlamaq, yaxşılaşmaq. – Əmim xəsteydi, indi yuaş-yuaş aynıyer
(Xaçmaz, Şəki) inkişaf etmək (bitki haqqında). – Yazda ağajdar aynimağa başdiyədi (Xaçmaz); – Lovyə ehmişıx, heç aynimiyi (Şəki)
(Qazax) qızıldan və ya gümüşdən qayrılmış yarımdairə şəkilli qadın bəzəyi, aypara
(Ağbaba, Masallı, Zəngibasar) dovğa. – Yaxşı ayranaşımız var, qonağ ol (Masallı)
(Kəlbəcər) qazaoxşar çöl quşu adı. – Ayranquşu ən çox yerə tüşər
ayrannı aş: (Lənkəran) dovğa. – Fəridə, patılı taxçadan ver, ayrannı aş bişirim
I (Gəncə, Şəmkir) itlərə ayran tökmək üçün qazılan çuxur. – Ay qız, ay qız, ayrannığa ayran töx’, itdər ajınnan öldü (Gəncə) II (Gəncə, Şəmkir) qarın,
(İmişli) xəsis. – Mı:n xalası ayranverməz arvadıdı, əliyaçığ dö:rdi
(Şəki) təəccüb ◊ Ayrası qalmax – məəttəl qalmaq. – Söynün işinə mən lap ayrası qaldım
(Mingəçevir) başqa. – Sənnən ayraz mən heş kəsi tanımıram
(Lerik) bax ayranaşı
(Xanlar) başqa, kənar. – Bir ayrı-sayrı sözü gətdi, ortalığı qatdı
(Oğuz) uydurma. – Ayyar-uyyar danışır
(Lerik) çöldə qurumuş mal təzəyi. – Aza yığmağa gedirəm
(Şəmkir) həmişə xəstə olan. – Zalım oğlu elə quruyuf, laf azargəzdirənə oxşuyur
(Ucar) yarımxəstə, zəif. – Azarnək adam ağır işdər görəmməz
I (Cəbrayıl, Zəngilan) öz-özünə deyinmək, şikayətlənmək. – Genə nə azaylannersaη, no:luf sq: (Zəngilan) II (Meğri) tənbəlləşmək, tənbəllik etmək
(Dərbənd) həyət. – Mən gidəndə uşağlar məkdəbin azbarında oyniyeydilər
(Qazax) yol azuqəsi
(Ağcabədi) fikrini yayındırmaq, çaşdırmaq. – Ə:, məni azıxdırma
(Çənbərək) meyvəni əbəs yerə yığıb yerə tökmək. – Uşağ almıyı başındaja azılıyıp yerə tökür
(Sabirabad) bir az, bir qədər. – Azımcur oxıyıb-yazmağ billəm
(Şəmkir) azca. – Maηa azırınqı pul lazımdı
(Ağcabədi) az-az, azacıq. – Bu kətdə hər meyvədən azırqaazırqa var
I (Qax, Şəki) itmək, yayınmaq. – Gözdən azışan kimi qorxuya düşüy (Qax) II (Qazax) kəskinləşmək, şiddətlənmək (xəstəlik haqqında)
(Şəmkir) azdırmaq. – Bizi azıtdı, özü gizdəndi
(Meğri) acıyıb ötmək (xəmir haqqında). – Ruqiyə, xamır azixliyir, təndirdə durmeçex’, tez gə
I (Şəki) azmaq. – Yolu azişmişdim, zornan tapbişəm sizi II (Şəki) huşunu itirmək. – Hağlı azişifdi, gedə danışığını bilmiyi heç
azqıntı düşməx’: (Ağdam) azmaq. – Keşmişdə olur iki uşax, ollar azqıntı düşür, itir
I (Bakı, Ordubad) iri, çox böyük, nəhəng. – Bakidə azman öylər tikilir (Bakı); – Atam bir azman keçi aldı (Ordubad) II (Ağdam, Bakı, Beyləqan, Borçalı