avecə olmax: (Meğri) qoşqu heyvanlarını növbə ilə işlətmək. – Avdıllaynan mən, Şəxsıvarınan da sən avecə ollux
(Cəbrayıl) itiləmək. – Usda baltamızı yaxşı avxarrıyıb
(Böyük Qarakilsə) 400 qramlıq ölçü qabı
(Gədəbəy) məc. geyim, paltar. – Bi:l qoyune:dənnən avır qalme:f məndə; – Avrımız da olmadı, mərəkə: çıxax irəli əyamlar
(Kəlbəcər) içli. – Avırfmalı kömbə bişirdik
(Cəbrayıl) əmanət. – Tərəkəmələr çubuğu avırıx verillər
(Gəncə) məc. üst-başını düzəltmək, təzə paltar geydirmək. – Büyün bizim gedəni apardım bazara, avırratdım
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Meğri) kök, dolu (adam). – Uşax vaxdı Əhməd avırtdağıdı (Cəbrayıl)
(Qarakilsə) kökəlmək
(Qubadlı) xörək adı. – Avırtmaca bizi qonağ elə
(Füzuli, Cəbrayıl) məhsulu başdansovdu, ordan-burdan yığma. – Təzə açmış pambığı avlama yığıllar (Cəbrayıl)
(Cəbrayıl, Qarakilsə) məhsulu başdansovdu, ordan-burdan yığmaq. – Bırdan-ordan avlayın, çıxsın gessin (Qarakilsə)
(Ağcabədi) ərinmiş yağla pendirin qarışığı. – Ay bajı, ma: avma ver
(Füzuli) çay qırağında olan qamışlıq. – Avruğa getmişdix’
(Füzuli) dəvənin noxtası. – Dəvənin başına vurulana avsar, atın başına vurulana çılav deərix’
(Füzuli) dəvəni noxtalamaq. – Dəvəni avsarradım
(Qax) çömçə. – İrəlilərdə avşala diyərdıx, hindi çömçə
I (Füzuli) südü çox olan (qoyun). – Avşar qoyundu II (Qarakilsə) balaca xəncər. – O, həmişə özüynən avşar gəzdirərdi
(Ağcabədi, Füzuli) 1. sağmaq (Füzuli). – Qoyunu avşarradıx 2. südün hamısını sağmaq üçün heyvanın yelinini ovuşdurmaq, sıxmaq (Ağcabədi)
(Qax) qəlbini sındırmaq, qırmaq. – Menin ürəgini avşatıp
(Bərdə, Füzuli) qiymətli parça adı. – Mə:m qızıma bir dəs ay-ıldızdan paltar veriη (Füzuli)
(Biləsuvar, Kürdəmir, Laçın, Salyan) pilləkən. – Ayağaltı qayıtdırmağa taxda almışam (Biləsuvar)
(Bərdə) valideynin ərə gedən qızının evinə ilk gedişi. – Qızı ərə verənnən so:ra ayağaşmıye:dirix’
I (Lənkəran) qapı-qapı gəzib mal alıb-satan, xırdavatçı, çərçi II (Lənkəran, Salyan) 1. xeyirdə və şərdə xidmət edən adam (Lənkəran) 2
(Quba) məclisdə qonaqlara xidmət edən adam
(Naxçıvan) uzaq, kənar. – Naxçıvan mərkəzdən ayaxdı
(Qazax) yuxayayan. – Ayaxlıda xamır yayıler
(Bərdə, İmişli, Şəmkir) ləqəb. – Onun ayalğası Çəpərdələndi (Şəmkir); – Çaqqal Cəfərin ayalğasıdı (Bərdə)
(Oğuz) cır alma. – Ha bizim tərəflərin hamısında ayalması olur
(Culfa, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, Şərur) ləqəb. – Bu kənddə hamının ayaması var (Şərur)
(Kürdəmir) axtarmaq, yada salmaq. – Ötən günüyü ayason yaxşıdı; – Heç bizi ayamırsan
(Culfa, Kürdəmir, Sabirabad, Şərur) kömək. – Hökmət mənə ayanat eliyir (Culfa)
(Meğri) hərdənbir, ayda-ildə. – Haspulat ayanda-sayanda gəler Əldəriyə, Bakıda oler
I (Borçalı) ürəyiaçıq, gülərüzlü. – Mənim ayar adama xoşum var II (Cəbrayıl, Oğuz) tez seçən, müəyyənləşdirən
(Bərdə, Qarakilsə) zarafatcıl. – Ayarbaz adam adamı güldürər (Bərdə)
(Qazax) qadınların yaxaya, boyuna taxdıqları zinət şeyləri
(Bakı) soyuqlaşmaq (hava haqqında). – Havalar birdən ayazdanıb
I (Ağdam, Borçalı, Qazax, Mingəçevir, Şuşa) xəstəlikdən ayılmaq. – Beş aydı yaterdim, naçaxdım, yenijə ayazımışam (Borçalı) II (Cəbrayıl, Zəngibasar)
(Yardımlı) yeməli yabanı bitki adı
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Çənbərək) ağcaqanada oxşar xırda cücü. – Qamışdıda gün batcağına ayboğan adamın gözünə dolur
(Kürdəmir) demək, söyləmək, anlatmaq. – Anasına aydırdı ki, o qızı isseyir
(Bərdə) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar ayditdi oynuyur
(Ağdərə) oxu arabanın altında (arxa hissədə) saxlamaq üçün işlədilən taxta. – Qavaxdakına qır (bax qır III) de:illər, daldakına ayı Ayı çıxmax (Cəbra
(Ağdam, Bərdə, Gədəbəy, Kürdəmir, Tovuz) çiy kərpic. – Ayıbalasınnan tikilən öyüη andır qalsın (Bərdə)
(Şəmkir) yabanı bitki adı. – Ayıcacağın bizdər yemirəx’
(Şuşa) 1. yabanı ağac adı 2. həmin ağacın meyvəsi. – Ayıfındığı qəşəx’ yeməli meyvədi, həmi də yağlıdı, şirindi
(Dərbənd) kəndir, bağ, ip. – Uşağlar ayılnan odun ayılleyıb gətirdilər
(Qazax) heyran ◊ Ayılmayıl olmax – heyran olmaq. – Qız elə gözəldi, adam baxanda ayıl-mayıl olor
(Şəmkir) zorbalaşmaq, iriləşmək. – Dadaşın kiçiy oğlu nə yaman ayılaşıf, heş tanıyammadım