(Qax) kandar
(Qarakilsə) çılpaq, lüt
(Qazax) quş adı. – Bizim öyün qavağında hər gejə anadil ötör
(Zəngibasar) xüsusiyyətçilik. – Anahaddıx vaxdı kim kiməydi
(Şəmkir) çılpaq, lüt. – Anahürüyən gəzmə, sö:x dəyər
(Başkeçid, Borçalı) açar. – Qapıyı anaxdarnan qıfılla, gəl (Borçalı)
(İmişli) uşaq oyunu adı. – Uşağlar anaməyqurdavermə oyneyir, ged sən də oyna
(Xanlar) hər işdən baş çıxaran, hər biclik və əməl bilən. – Haşım kimi bu aralarda anaş kişi yoxdu
(Bakı) acqarına. – Adə, anaşdaqarna su içmə
(Gəncə) ərə gedən qızın anasına gətirilən hədiyyə. – O şalı anayolu almışam
(Şəki) bax ambır
(Tovuz) suda üzən vaxt nəfəsi tincıxmaq, təntimək
(Meğri) qəribə, əcaib, gülməli. – Harda aneyin işlər var Ruhılladan çıxey
I (Daşkəsən, Gədəbəy) fəqərə. – Bədəndə işdəy yer a:ηdı (Gədəbəy) II (Qazax, Tovuz) alın. – Qəfəsini gəlinnər bağlardılar a:ηnarına (Qazax)
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) o tərəf, o yan, o biri tərəf, kənar. – Aηarı dur (Qazax); – Bir az aηarı dur görüm, a bala (Tovuz)
(Gəncə) məc. xırda-xuruş, şey-şüy. – Bu tükənnən bir az aηarı-bəri alıf gəlirəm ◊ Anarı-bəri danışmax – hərzəhərzə danışmaq
(Zaqatala) bitki adı. – Orada yaxşı angili bitib
(Gəncə, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bax aηarı. – A çovan, aηrıya itin qabağına dur, atdılar keşsin (Şəmkir)
(Tovuz) bax aηarı – bəri. – Uşaxlara bir az aηrı-bəri almışam
(Dərbənd) həm sifəti, həm də xasiyyəti pis (adam). – Anğa adama yaxşuluğ ələmağ istəmiyədü
(Şərur) başa düşmək, anlamaq. – Onun sözdərin anğarmağ olmur
(Qazax) o tərəf, o yan, o biri tərəf
(Balakən, Başkeçid) bax anğır
(İsmayıllı) üstüörtülü. – Bu iş anıxdı
(Zərdab) huşsuz. – Əhməd çox anqadı
(Şamaxı) sərsəri, dəli. – Adə, sən nə anqalı adamsan?!
I (Cəlilabad, Şərur, Salyan) az qala. – İşığlar sönəndə anqərib qaley bağrımız çatdıya (Cəlilabad); – Əli anqərib qalmışdı ki, tuta, Vəli qaşdı (Salya
(Lənkəran) tor toxunan xana. – Tori anqılda toxi:ruğ
(Çənbərək) məc. kəsmək. – Bir heyvərə vələs <ağac adı> anqırdıflar qamışdıda
(Şəki) o birisi, o yankı, o tərəfdəki. – Anqırki öy Lətifindi
I (Ağdam, Şuşa) uzunboğazlı ördəyə oxşar quş. – Zalım elə bil anqutdu (Ağdam) II (Ağdam, Bakı, Dərbənd, Şamaxı) acgözlüklə yeyən, hər nə gəldi yeyən
(Bərdə) çox arıq, boğazı incəlmiş, uzunboğaz (adam). – Yazıx anqutboğazın biridi, nə canı var ki?
(Bakı) mərifətli, qanacaqlı. – Namxuda, bu uşağ nə annağlıdu
(Şəmkir) qanacaq, mərifət. – Onda heş annax, mərifət nişanı yoxdu
(Zəngibasar) başa salmaq, anlatmaq
(Cəbrayıl, Zəngibasar) gah. – Ara oxuyur, ara da yazır (Zəngibasar)
(Ordubad) taxtaya bəzək vurmaq üçün dülgərlikdə işlədilən kiçik rəndə. – Ussa qəpinin bəzəyin araçarnan düzəldir
(Çənbərək) işıqlanmaq. – Ay Hajalı, arağaşdanıf, gə gedəx’
(Lənkəran) nanə cövhəri. – Arağnanə sancının dərmanıdı
(Qazax) yersiz sorğu-sual edən. – Söylü qarı yaman araxçısoraxçıdı
(Təbriz) sütun. – Bi ağaşdan ikiüş aral çıxırdı
(Kürdəmir) boyunbağının ortasına salınan qiymətli bəzək şeyi. – Bu boyunbağının aralığı çox baha alınıb
I (Qazax, Şəmkir) hər tərəfi su ilə əhatə olunan quru yer, adacıq. – Malı aralığa buraxmışıx (Qazax); – Aralıxda yaman odun var, gedif gətirməy isdi:r
(Dərbənd) tövlə. – Malları sal arana, qaçar; – Hamı heyvannarı salıb aranın qapısın ürt
(Bakı, Salyan) çox az, az-maz, azca, ötəri. – Bu ö:n tikilmegi aransaran yadıma gəlir; – Aran-saran yadımda qalıv (Salyan); – Sona yadıma lap aransara
I (Ordubad) aran, düzənlik. – Aranbasar yerrərində çeşməni külüngnən çıxarallar II (Meğri) yaylaqla aran yerlər arasındakı ərazi
(Qazax) biçin işlərini qurtaranadək yayda aranda qalan adam. – Arançılar piçinnən soηra gəlellər
(Qazax) yeyilən yabanı bitki adı. – Afərin, dur get, araotu yığ gəti
(Qax) alət