məch. 1. Külək döymək, külək vurmaq. Sərilən paltarlar küləklənir. 2. Özünü küləyə vermək, sərinlənmək
sif. Külək olan, külək əsən. Küləkli gün. Küləkli hava. – Küləkli bir yaz günü idi. A.Şaiq. Yenicə yarpaq açmış budaqlarda yellənən quşlar isə küləkli
sif. Həm külək əsən, həm də qar yağan. Küləkli-qarlı gün. Küləkliqarlı hava
sif. Həm külək əsən, həm də tufan olan. Küləkli-tufanlı gecə. [Gəray ağa:] Biz bu hisli-paslı, tozlu-torpaqlı, küləkli-tufanlı xarabaya öz dərdimizi a
sif. Həm külək əsən, həm də yağış yağan. Küləkli-yağışlı hava. – Nəhayət, küləkli-yağışlı bir gündə [Həsəni] buraxdılar
is. Hava çəkmək üçün binalarda olan deşik, dəlik, oyuq
is. Küləkli havanın və ya yerin halı, xüsusiyyəti
is. xüs. Küləyin gücünü və istiqamətini ölçmək üçün cihaz
sif. 1. Külək olmayan, sakit. Küləksiz hava. 2. Külək tutmayan, külək olmayan. Küləksiz yer
is. Küləksiz yerin və ya havanın halı, xüsusiyyəti
sif. Daim külək olan, küləyə məruz qalan. Evin küləktutan tərəfi
is. 1. Taxıl döyüldükdən sonra qalan quru çöplər; iri saman. Dəni küləşdən ayırmaq. Damı küləşlə örtmək
is. Küləşi doğrayıb saman halına salan maşın. // Sif. mənasında. Küləşdoğrayan maşın
“Küləşləmək”dən f.is
f. Küləşlə örtmək; üstünə küləş salmaq, küləş döşəmək. Tövlənin damını küləşləmək
“Küləşlənmək”dən f.is
məch. Küləşlə örtülmək, üstünə küləş salınmaq, küləş döşənmək. Daxmanın damı küləşlənib
“Küləşlətmək”dən f.is
f. Üstünü küləşlə örtdürmək, üstünə küləş saldırmaq (döşətmək). Damı küləşlətmək
sif. 1. Küləşi olan. Hətəm dayı … küləşli taxıl yerlərinə baxırdı. Mir Cəlal. 2. Küləşlə örtülmüş, küləş qoyulmuş yaxud küləşlə doldurulmuş
is. Küləş olan yer, küləş, tökülmüş yer; kövşənlik. Biçilmiş tarlaların küləşliyindən bildirçinlərin … səsləri gəlirdi
is. İşıq düşmək üçün tikilinin (əsasən, dəyənin) damında baca, işıq yeri; işıqlıq
is. [ər.] 1. bax ailə 1-ci mənada. Bir külfətdə dörd nəfər uşaq var… C.Məmmədquluzadə. [Qafar:] Pinəçilik edib yeddi baş külfətin ruzisini bir tövr il
sif. Ailə daxilində baş verən, ailədə olan. Külfətarası söhbət
sif. Külfəti olan, arvad-uşağı olan; ailəli. Külfətli adam
zərf Bütün ailə birlikdə, bütün külfət bir yerdə; ailəliklə. Külfətliklə gəzməyə getmək
sif. Külfəti, ailəsi olmayan, arvad-uşağı olmayan, evli olmayan; ailəsiz
is. Külfəti, ailəsi, arvaduşağı olmama; külfəti olmayan adamın halı
is. [fars.] köhn. 1. Odunla qızdırılan hamamın odluğu, ocağı. Külxanı təmizləmək. – Bir yetim tifildi baldırı açıq, başı keçəl; Mənzili şamü-səhər köh
[fars.] bax külxan 1-ci mənada. Ata-ana sözünə baxmayan külxanada yatar. (Ata. sözü)
bax külxançı. Yaşıllaşmaqda olan düzlükdən ara-sıra ötən qatarlar tüstülü kösöv gəzdirən külxanaçılara bənzəyirdi
is. köhn. Külxanada işləyən adam, hamam ocaqçısı
is. Papiros külünü və kötüyünü tökmək üçün xüsusi qab. Yusif papirosu axıra qədər sümürüb külqabıya atdı
[ər.] 1. Bütün, cümlə, cəmi; bütöv, tam halda; ümum, ümumiyyətlə. Bir küll halında. – Bəli, biz burada Mozalan kəndinin xəstəliyi olan sümük azarından
1. “Külləmək”dən f.is. 2. sif. Qaynar kül içərisində bişirilmiş. Külləmə kartof
f. 1. Kül tökmək, kül sərmək. Ləkləri külləmək. Ağacların dibini külləmək. 2. Lavaşı yandırmamaq üçün saca, hisdən qorumaq üçün qazana və s
“Küllənmək”dən f.is
məch. 1. Üstünə kül tökülmək, külə batmaq, küllə dolmaq. Xörək küllənmişdi. 2. qayıd. Külə dönmək, kül olmaq
“Külləşmək”dən f.is
f. Yanıb külə dönmək, yanıb kül olmaq. Köz külləşdi
sif. [ər.] Saysız-hesabsız, çoxlu, çox. Külli zərər. Külli məbləğ. Külli miqdar. Külli qoşun
is. [ər.] Bir yazıçı və ya alimin çap edilmiş bütün əsərlərinin toplusu. M.F.Axundzadənin külliyyatı
sif. 1. Külə bulaşmış, külə batmış, içində kül olan. Küllü çörək. 2. Tərkibində kül olan. Bitkiləri küllü su ilə dezinfeksiya etmək
is. 1. Kül tökülən yer. Toyuqlar küllükdə eşələnir. – Külü küllükdən götür. (Ata. sözü). Zibil təpə olsa, küllük dağ olmaz; Yel əsəndə alçaqlara endir
is. zool. Siyənək fəsiləsindən yeyilən balıq
is. məh. Yaş baramanı sıxıb qurutmaq üçün çən
sif. Kül rəngində olan; boz
sif. xüs. Külü təmizləməyə xidmət edən. Kömür tökülən baca, kültəmizləyən bacadan bir qədər hündürdə olur
sif. 1. k.t. Bozumtul-ağ. Külü torpaq. 2. Kül rəngində olan, kül rənginə çalan; boz, külrəngi. Külü parça
is. Dağ, qaya dibində oyuq yer, balaca mağara. Ay Pası, kafir çoxdan bizim yuxarı qayanın külüfündə yaşayır