is. [ ər. ] Cəbr etmə, məcbur etmə; öz razılığı, arzusu olmadan bir işə sövq etmə.
□ İcbar etmək – məcbur etmək.
Ərəb mənşəlidir, cəbr, məcbur kimi sözlərlə qohumdur. (Bəşir Əhmədov. Etimologiya lüğəti)
Tam oxu »ə. 1) bir işi zorla gördürmə, arzusunun ziddinə olaraq bir işə məcbur etmə; 2) qrammatikada: felin növlərindən biri
Tam oxu »I. i. compulsion, constraint II. s. dilç. causative; felin ~ növü causative (mood of the verb)
Tam oxu »I сущ. принуждение II прил. лингв. понудительный. Felin icbar növü понудительный залог глагола; icbar etmək устар
Tam oxu »