1. Külək, yel.
…Bakı axşamına məxsus sərin ruzigar əsməkdə idi.
Çılğın kimi ruzigar vıyıldar; Qar parçaların göyə sovurar.
Kəndin kənarındakı əkinlərin başaqları xəfifcə əsən bir ruzigarın təsiri ilə sakit bir dəniz kimi ləpələnir.
// məc. Təşbehlərdə: iti, sürətli mənasında.
Uçun ey vətənin ruzgar qanadlı; Şahin təbiətli mərd oğulları!
2. Hava mənasında. Ruzigar qaranlıqlaşdı. Ruzigar buludlaşdı.
– Bəzən də ruzigar dəyişir, hava elə quraq keçir ki, cücü əlindən yollardan ötmək olmur.
3. məc. Dövran, zəmanə; tale, fələk.
Olur tədbirimə bir gün müvafiq ruzigar, əlbət.
[Xədicə:] Necə ağlamayım ki, illər ilə bəslədiyim məhəbbəti ruzigar puç etmək istəyir.
4. məc. Ömür, yaşayış, həyat, gün.
Neçə gündür didarını görmənəm; Ruzigarım qara günə bağlandı.
5. Güzəran, vəziyyət, gün, hal.
Yenə tazələndi dövran; Nə gözəl ruzigar oldu.
[Tafta:] Qabaqlar [Sevili] gördüm, göz gərək ruzigarına ağlasın.
Ana mehriban gözlərini Cəmilə dikib balasının ağır ruzigarına acıyırdı.
□ Ruzigarını keçirmək – gün(ünü) keçirmək, birtəhər yaşamaq, həyat sürmək.
Yoldaşımın sənəti baqqaldı, yəni bir daxmaya üç-dörd pud duz, bir qutu kişmiş və dörd-beş paçka maxorka tütünü qoyub satır və o da bu cür ruzigarını keçirir.
◊ Ruzigarı bəd əsmək – bəxti gətirməmək, bəxti küsmək, taleyi üz döndərmək.
Biçarə Məhəmmədin ruzigarı bəd əsdi; Üzünə saldı, gəldi bu altıncı qız – “Bəsti”.
