1. İşi-gücü və müəyyən yeri olmayıb orada-burada dolaşan, heç bir işlə məşğul olmayan; avara, veyil.
[Zeynalı] belə sərsəri həyata kefdən … ayılmayan bəzi arqadaşları … sürükləmişdi.
// İs. mənasında.
Dəyibdir Zakirə eşqin əsəri; Kimi dəli deyir, kimi sərsəri.
[Fərhad Sitarəyə:] Sən Nəsrəddin şahın hərəmi, mən səfalət içində çapalayan bir sərsəri, elə deyilmi?
2. zərf Sərsəricəsinə, dəlicəsinə.
Tamam içəridən çıxır və sərsəri, qorxunc bir qəhqəhə çəkərək ildırım kimi çaya tərəf qaçır.
□ Sərsəri olmaq – dəli olmaq, ağlını itirmək.
Aşığınam canü dildən, ey pəri! Dərdi-fərağından oldum sərsəri.
3. Sahibsiz, yersiz-yurdsuz, avara.
[Səfil uşaq] gündüz diləndiyi bir parça çörəyi şəhərin sərsəri itlərinə paylayırdı.
