İQTİZA

is. [ ər. ] klas. Lüzum, lazım olma, zəruriyyət, vaciblik.
// Ehtiyac, hacət.
Hala məgər iqtizayi-dövran; Oldur ki, ola o gənc pünhan. Füzuli.

□ İqtiza etmək1) tələb etmək, lüzumlu etmək, vacib etmək, ehtiyac doğurmaq.
Aciz, yazıq bəşərlərə rəhm etməyən qəza; Səndən məni ayırmağı da etmiş iqtiza. A.Səhhət;

2) müsaidə etmək, imkan vermək.
Əgər onların gündüzləri vaxtları iqtiza etmir, bəs axşamlar niyə təşrif gətirmirlər? C.Məmmədquluzadə.

İqtizasına görə – bax iqtizasınca.
İQTİSADİYYATÇI
İQTİZASINCA

Digər lüğətlərdə

атависти́чно запо́й нажига́ть нескла́дное отма́хивание ухохота́ться ущербля́ть хард эпифи́т гильоти́на немного спустя́ переса́харивать потира́жные суфлер boundless Caspian Sea coacher lentando perissad rumormonger salt cellar smithsonite supercooling wantonness правоспособность