İTMAM

is. [ ər. ] klas. Tamamlama, sona yetirmə, axıra çatdırma, bitirmə.
□ İtmama yetirmək, itmam vermək (etmək) – tamamlamaq, qurtarmaq, bitirmək.
Tarix nəvisi hali-əyyam; Bu qissəyə böylə verdi itmam. Füzuli.
[Teymur ağa:] Bir neçə fikrim var, gərəkdir əvvəl onları itmama yetirəm. M.F.Axundzadə.

İtmama yetmək (çatmaq) – axıra çatmaq, bitmək, qurtarmaq.
Sözləri yetməmişdi itmamə; Ki uzaqdan göründü bir boğanaq. A.Səhhət.

İTLİK
İTMƏ

Digər lüğətlərdə