(Quba) məclisdə qonaqlara xidmət edən adam
(Naxçıvan) uzaq, kənar. – Naxçıvan mərkəzdən ayaxdı
(Qazax) yuxayayan. – Ayaxlıda xamır yayıler
(Bərdə, İmişli, Şəmkir) ləqəb. – Onun ayalğası Çəpərdələndi (Şəmkir); – Çaqqal Cəfərin ayalğasıdı (Bərdə)
(Oğuz) cır alma. – Ha bizim tərəflərin hamısında ayalması olur
(Culfa, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, Şərur) ləqəb. – Bu kənddə hamının ayaması var (Şərur)
(Kürdəmir) axtarmaq, yada salmaq. – Ötən günüyü ayason yaxşıdı; – Heç bizi ayamırsan
(Culfa, Kürdəmir, Sabirabad, Şərur) kömək. – Hökmət mənə ayanat eliyir (Culfa)
(Meğri) hərdənbir, ayda-ildə. – Haspulat ayanda-sayanda gəler Əldəriyə, Bakıda oler
I (Borçalı) ürəyiaçıq, gülərüzlü. – Mənim ayar adama xoşum var II (Cəbrayıl, Oğuz) tez seçən, müəyyənləşdirən
(Bərdə, Qarakilsə) zarafatcıl. – Ayarbaz adam adamı güldürər (Bərdə)
(Qazax) qadınların yaxaya, boyuna taxdıqları zinət şeyləri
(Bakı) soyuqlaşmaq (hava haqqında). – Havalar birdən ayazdanıb
I (Ağdam, Borçalı, Qazax, Mingəçevir, Şuşa) xəstəlikdən ayılmaq. – Beş aydı yaterdim, naçaxdım, yenijə ayazımışam (Borçalı) II (Cəbrayıl, Zəngibasar)
(Yardımlı) yeməli yabanı bitki adı
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Çənbərək) ağcaqanada oxşar xırda cücü. – Qamışdıda gün batcağına ayboğan adamın gözünə dolur
(Kürdəmir) demək, söyləmək, anlatmaq. – Anasına aydırdı ki, o qızı isseyir
(Bərdə) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar ayditdi oynuyur
(Ağdərə) oxu arabanın altında (arxa hissədə) saxlamaq üçün işlədilən taxta. – Qavaxdakına qır (bax qır III) de:illər, daldakına ayı Ayı çıxmax (Cəbra
(Ağdam, Bərdə, Gədəbəy, Kürdəmir, Tovuz) çiy kərpic. – Ayıbalasınnan tikilən öyüη andır qalsın (Bərdə)
(Şəmkir) yabanı bitki adı. – Ayıcacağın bizdər yemirəx’
(Şuşa) 1. yabanı ağac adı 2. həmin ağacın meyvəsi. – Ayıfındığı qəşəx’ yeməli meyvədi, həmi də yağlıdı, şirindi
(Dərbənd) kəndir, bağ, ip. – Uşağlar ayılnan odun ayılleyıb gətirdilər
(Qazax) heyran ◊ Ayılmayıl olmax – heyran olmaq. – Qız elə gözəldi, adam baxanda ayıl-mayıl olor
(Şəmkir) zorbalaşmaq, iriləşmək. – Dadaşın kiçiy oğlu nə yaman ayılaşıf, heş tanıyammadım
(Dərbənd) şələ bağlamaq. – Odun ayıllıyıb gətirətdi uşağlar
(Göyçay) dincəlmək
(Meğri, Şərur) arxayın. – Ayın-şayın otumuşdux, çörex’ yeyirdix’, əmir Ərşət atdısı töküldü kəndə (Meğri)
(İsmayıllı) utandırmaq. – Adə, uşağı ayındırma
(Qazax, Şəmkir) bax ağartdamax. – Bir əz düyü ayırtda, aş pişirəx’ (Şəmkir); – Ay bala, get bu yerimizin pöhrənini ayırtda; – Düyüdə suluf olor, de:ri
(Ağdaş) pöhrə
(Qazax) artmaq, şiddətlənmək (xəstəlik haqqında). – Naxoşun xəstəliyi ayışer, ölör; – Şiş gün-günnən qalıxsa <qalxsa>, ona ayışmax de:ll
I (Qax) bələdçi II (Naxçıvan) təlxək. – Keçmiş vaxda şahların yanında ayqax olardı; – Bu ayqax nə qədər söz deyir, Şa:bbas gəlmir
(Yevlax) laqeyd
(Quba) gəzib-dolanmaq, hərlənmək. – Gidağ bir az aylanağ gəlağ
(Borçalı) bax ayalğa. – Bu kətdə aylığası olan çoxdu
(Şəki) bir ayda 30 əməkgünü alan
(Füzuli) söyləmək, demək. – O mq: söz aydı
(Kürdəmir, Tovuz) basmarlamaq, boğuşmaq. – Qoyma, ittər birbirini aymalıyıf öldürər (Tovuz)
I (Bakı, Gəncə, Qazax, Şəmkir) 1. pəncərə (Gəncə). – Havalar soyuxlaşır, usda tafseydıx aynaları saldırardıx 2
(Xanlar, Şəmkir) pəncərənin şüşə salınan yeri. – Aynanı aynagülə salıllar, soyux gəlmir (Şəmkir); – Aynagülüyə ayna salıllar kın, işıx tüşsün öyə (Şəm
(Ağcabədi, Bərdə, İmişli, Şuşa) məzəli, şən, zarafatcıl. – Bu kətdə Yəhya aynaxdı (Ağcabədi); – Aynax Həsən bizi güldürdü (Şuşa)
(İmişli) şən olmaq, şənlənmək. – Tay aynaxlaşıf sənin bu oğlun, qavax qaradimməzdi
(Oğuz) artmaq. – Külfət aynıyıf, hindi hamı işdi:r
(Çənbərək) eybəcər, çirkin. – Osman aynıd adamdı
(Qazax) sağalmağa başlamaq, yaxşılaşmaq. – Əmim xəsteydi, indi yuaş-yuaş aynıyer
(Xaçmaz, Şəki) inkişaf etmək (bitki haqqında). – Yazda ağajdar aynimağa başdiyədi (Xaçmaz); – Lovyə ehmişıx, heç aynimiyi (Şəki)
(Qazax) qızıldan və ya gümüşdən qayrılmış yarımdairə şəkilli qadın bəzəyi, aypara
(Ağbaba, Masallı, Zəngibasar) dovğa. – Yaxşı ayranaşımız var, qonağ ol (Masallı)