(Ağdam) birdən, qəfildən. – Beyqafıl içəri girdi
beyosan olmax: (Qazax) xarab olmaq, yararsız hala düşmək. – Yağınnıx başdadı, taxıl xırmanda beyosan oldu
(Bolnisi) bax beybut
(Qax, Zaqatala) avara
(Ordubad) çirkin, yaraşıqsız
(Naxçıvan) yiyəsiz, sahibsiz. – Bizim kəntdə beytaş ev yoxdu ◊ Beytaşa qalmax (Qazax, Tovuz) – sahibsiz qalmaq, mirasa qalmaq
(Ağdam, Bərdə, Çənbərək, İmişli, Qazax, Quba, Salyan, Şəki, Şuşa, Yevlax) 1. işsiz, avara. – Kişi, beytin dayanma, işə əl ver (İmişli); – Ə, niyə beyt
(Şamaxı, Şuşa) boşboş, avara-avara. – Bu arada nə beytin-beytin gəzirsən (Şamaxı); – Axşamatan beytinbeytin dolanır, heş bir işdən yapışmır (Şuşa)
(Şərur) hər, adi. – Beytinə işə başı: soxma
(Bakı) bax beytin (1-ci məna). – Qabağ beytün yərdü, burax çıxsun gəzsün heyvannari, u yərdə otdasun
(Ağdam, Gəncə, Şuşa) hörmətsiz, biabır ◊ Beyüzm eləməx’ (Gəncə) – hörmətsiz etmək, biabır etmək. – Durduğu yerdə zalım oğlu özünü beyüzm elədi qoydu o
(Gəncə, Qazax) bir qədər bundan əvvəl, bayaq. – Bəax səni ça:ırdım, eşitmədin (Qazax)
(Gəncə, Füzuli, Kürdəmir, Qazax, Masallı, Mingəçevir, Naxçıvan, Oğuz, Şəki) 1. bax bebə. – Sən də bebəsən (Füzuli); – Onun bəbəsi yaman göyçəkdi (Kürd
(Quba) qaranquş
(Şəmkir) boyaqçılıqda işlədilən kül. – Bazara bir bəbəx’ aparmışdım, bilmirəm, nə cür çəx’dilər, nə kələx’ gədilərsə, əlimi heçə-puça çıxartdılar
(Cənubi Azərbaycan) xırdayarpaqlı yeməli bitki adı. – O qədə bəbənək yidim ki, ağzım göyniyir
(Qax, Lənkəran, Zaqatala) qaranquş. – Yaz oldi, bəbərçinnər gəldi (Lənkəran)
(İsmayıllı) moruq. – Amma kö:lüm nə bəcə issiyir
(Qax) lobya
(Təbriz) bəsləmək, becərmək. – Qoyunu pərvəri bəcərdillə
(Qazax, Naxçıvan) pis. – Qızım, bu bəcidi, yemə! (Qazax)
I (İsmayıllı) bax becid II (Naxçıvan) doğru Bəcid olmax (Qarakilsə) – təkid etmək. – Mənim bu sirri açmama o çox bəcid oldu
(Qarakilsə) taxılın içindən çıxan zibil. – Bəciyi toyuxlara tökürüx’
(Qax) divara şirə çəkmək üçün istifadə olunan dəri parçası
(Kəlbəcər) qıçda və qolda olan oynaq(lar). – O qədər gəzmişəm ki, bəçiklərim ağrıyır
(Kürdəmir) dələduz. – Bədaza öylatdansa, qapundakı gəlnin yaxşıdı
(Gəncə) əli gətirməmək, uğursuzluğa düçar olmaq. – Yaman bəddəmişəm, heç işim düz gəlmir
I (Qazax) işdə əvəzsiz kömək. – Arvatdar xana toxuyanda bədələ gedər birbirinə; – Əmim bizə bədələ gəldi II (Cəbrayıl, Qarakilsə, Quba) əvəz, tay, bər
(Şuşa) süni, saxta. – Tellinin belindəki toqqa bədəli qızıldandı
(Beyləqan, Bərdə) köməkləşmək, bir-birinə köməyə getmək. – Gəl bədəlləşəx’ (Bərdə); – Mən Vaqifnən bədəlləşif evi tix’dim (Beyləqan)
(Ağcabədi, Füzuli, Göyçay, Şuşa, Tərtər, Ucar) canlıq, qolsuz sırıqlı. – Cicim mənə bədənçə tikdi (Ucar); – Bədənçəni qoja kişilər, qoja arvatdar ge:i
(Bakı) bax bedənçərə. – Kasıb itinin adın Gümüş qoyan kimi, sən də bu bədənçərənün adın nöşün Adıgözəl qoymusan
(Qarakilsə) cavabdeh. – Mən ona bədərqa dəyləm
(Şahbuz) qaçağan “at”. – İki bədəv at gətirrəm mən, al qaç
(Ağdam) çətinlik. – Uşaqlıqda pütün ömürümüz bədgünlüynən keşdi, doyunca yeməx’ də tapbırdıx
(Lənkəran) acıqlı, hirsli, əsəbi. – Əmir bədhal adamdu, sözünün qabağına söz gətirən kimi haldan çıxır
(Qazax) boğaz xəstəliyi, boğazda əmələ gələn şiş. – Pəri xalanın oğlu bədxərəx’ olmuşdu, tez həkim gətdilər
(Kürdəmir) badımcan
(Zəngilan) bax bədərqa. – Bı işə mən bədirğa dəyləm
I (Qazax, Şəmkir) bədəncə kobud, qaba. – O çox bədqavaradı, heç paltar ona yaraşmer (Qazax) II (Qazax, Şəmkir) davakar
(Ağdam, Bərdə, Qazax, Şuşa) bax bednö:üs. – Bədnöyüs adamnan mənim xoşum gəlməz (Ağdam); – Nuru çox bədnöyüsdü, hər gördüyünə tamah eler (Qazax); – Ya
(Ağdam, Quba) bax bədəv. – Yaxşı bədo atı var onun (Ağdam)
I (Tovuz) hoqqa. – Özünnən bədöy çıxartma II (Bakı, Göyçay, Qazax, Ordubad) bax bədəv
bədrax düşməx’: (Oğuz, Şəki) didərgin düşmək. – Bizim bir toux bədrax düşüfdü, heç həyətə gəlmir (Oğuz)
(Culfa) bədnəzər. – Bədsuyumun gözü o odda yana!
(Kürdəmir) çöl, səhra. – Bədyənin düzündə savxoz salıblar
(Qazax) bədnəzər
bəəc olmax: (Qax) dağılmaq
(Ordubad) tumanın, şalvarın bağ keçirilən yeri. – Atam həmişə şalvara bəggah tikərdi
(Bakı) qurbağa