(Basarkeçər) bitki adı. – Dəvəqulağında şirə çox olur, bal çox olur
(Tovuz) iri addımlarla yerimək
(Qarakilsə) oğru. – Gədə dəvəllağı bir dəsmal götürdü
(Salyan) səfeh, ağıldankəm. – Harda dəvəllayı var, gərəg mənə ras gələ
(Goranboy) pərtənəgöz
(İmişli, Kürdəmir) qurcalanmaq. – Bi yerdə oturammırsan, nə dəvərcəx’lənirsən? (Kürdəmir); – Bir az dəvərcəx’ləndi, so:ra yatdı (İmişli)
(Kürdəmir) bax dəbərə. – Dəvərəni götürüp qaxaram başua
(Ucar) bax dəvəlöyüz. – Dəvərəgöz Sərxan məni ləngitdi, ua <ona> görə geçikdim
I (Ağdam, Ağcabədi, Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir) irigiləli qara üzüm növü. – Dəvö:zü yeməli də:il (Ağcabədi); – Həsən, aşağı ləkdən bir az dəvö:zü dər,
(Cəbrayıl) qazan qapağı
(Gədəbəy) ağıldankəm. – Dəvyə adamnan na:xıl <nə ağıl> umoysuη sən; – Qoşulmaηnan ona, səni rüsvay elə:r el içində, oğul, dəvyədi yaman
(Salyan) tələsik. – Hələ dünən süzdə dəydalı çörək yiyənəm
(Ağcabədi, Göyçay, İmişli, Mingəçevir, Ordubad, Ucar, Şamaxı, Şəki) 1. bax deyə (Şamaxı, Şəki). – İşdi:rux, yorulanda da gedif dəyədə otu:rux (Şəki) 2
(Gəncə, Mingəçevir, Zəngibasar) incimək. – Aşna, də:sən dünənki sözdən bir az dəyinifsən, onçun belə santuruηu sallıyıfsan (Gəncə)
I (İmişli, Kürdəmir) bax deyinti. – Mənnən nə dəyintin var, de maηa (İmişli) II (Gədəbəy) bax dəğinti
(Naxçıvan) çəyirdək. – Bi var gilas dəyirdəsi, bi də var şaftalı dəyirdəyi
(Quba) pusqu. – Bənzən üşdörd sa:t dəzgədə oturub güzdiyəsən, bir dənə də quş keçmiyədü
(Qazax) gödək boy
(Bakı) balaca
(Ağdam, Basarkeçər, Başkeçid, Cəbrayıl, Gəncə, İsmayıllı, Kürdəmir, Mingəçevir, Naxçıvan) 1. ikiillik erkək keçi (Kürdəmir) 2
(Salyan) gödək kök adam. – Dıbırçəllək adam bərk qaçammaz
(Cəbrayıl) qaçmaq
(Kürdəmir) balacaboy. – Nərman həylə çox dıdaxdu
(Gədəbəy) 1. girdə, dəyirmi şey. – Mən su çarxı düzəltməyə iki dığarax gətimişəm 2. sap makarası. – Ay qağa, maηa da bir dığarax qayır
I (Hamamlı) sap (makarada). – Gələndə bazardan beş-on dənə dığır al gəti II (Basarkeçər) gödəkboy (adam)
(Kürdəmir) nahamar. – Gümbata kağızının üssü dığır-dığırdı
(Ucar) lovğa. – Dığış adamnan heş kimin xoşu gəlməz
(Bakı) 1. təngə gəlmək 2. vərəmləmək
(Lənkəran) təngə gətirmək. – Ürəyüvün başı dağ azarı gətirsün, sən məni lap dığlatdun ki
(Sabirabad, Salyan) gödəkboy (adam). – Bı kətdə dığran adam yoxdi (Sabirabad); – Dığran adam çox şey bilər (Salyan)
(Qax) boyunbağı. – Baqudan köçək dıxalar getirip qardaşı
(Borçalı, Çənbərək) keçi balası
(Şəki) bax dıqqılı (1-ci məna). – Bi dıqılı boyu var, dam dolusu toyu var
(Gədəbəy) bax dıqı
(Ağdaş, İmişli, Kürdəmir) bir qədər, bir az. – O qarpızdan dıqqan da ver mən yi:m (İmişli); – Mənə dıqqan duz gəti (Ağdaş)
(Mingəçevir) bax dıqqan
(Cəbrayıl) eyib. – Bir yerində dıqqatı yoxdu
(Ordubad) vərəm
(Culfa, Ordubad) bax diqqi
(Füzuli, Kürdəmir, Qazax, Laçın, Mingəçevir, Ordubad, Şəki, Zəngilan) 1. balaca. – Dıqqılı uşağ kimi ağlama (Laçın); – Məyi dıqqılı vaxtı veriflər ərə
(Şəmkir) bax dıqqılı (2-ci məna)
(Cəbrayıl) azca, bir az. – Zəmini kimsə elə otarıb ki, heç dıqqış da qalmıyıb
(Goranboy) uzunqılça
(Ağbaba) çılpaq, lüt. – Oğlan dılımbırdı, çölə çıxə:lməz
(İmişli, Ordubad) 1. kiçik, xırda (Ordubad) 2. az, azca (İmişli) – Bi dımbılı alma gəti mə:
(Qazax) bax dımbılı (2-ci məna). – Maηa dımbılıja çayotu ver
(Ağsu) yumru, girdə. – Dımbır yumru şeyə deyərük
(Ağsu) təpə. – Qoyunnar dımbırı: n üsdə çıxıb
(Cəbrayıl) yumruq
(Cəbrayıl, Zəngilan) yumruqlamaq, yumruqla vurmaq. – İndi səni dımbızdejam (Cəbrayıl)