1. din. Ölmüş adamın adına, xatirəsinə verilən yemək; xeyrat. Ehsan vermək.
– Rəsul atasını layiqincə dəfn etdikdən sonra başladı ehsan verməyə. “”.
Vəqta ki qopur bir evdə matəm; Təşkil edilir büsati-ehsan.
Bu yeddi günün ərzində plov qurşağa çıxdı; şəhərin hamı mollaları, boynuyoğunları, arvadları, uşaqları hər gün ehsanda cəm olurdular.
2. Savab məqsədi ilə bir şey (pul, yemək və s.) vermə. İbrahimin anası, Hatəm, bir də Mələkəxatın o gecə səhərə kimi şadyanalıq elədilər.
Bütün fağır-füqəraya ehsan verildi. ().
// Ehsan olaraq verilən, bağışlanan şey; bəxşiş, sədəqə.
Şərqdə hər cümə axşamı məhbuslara ehsan gətirmək adət idi.
[Fərhad bəyin] heç ağlına gəlməyirdi ki, Mirzə Möhsün kimi bir müəllim onun ehsanı olan taxıl-dəni rədd etsin.
3. klas. Lütf, mərhəmət, yaxşılıq.
Yar cövr etməz mana, əğyar təlim etmədən; Billah, əğyar eləyən ehsanı yar etməz mana.
Bu Xətayi xəstənin vergil muradın, ya ilah; Kim mənə lütf eylə ehsan, səndən özgə kimsə yox.
