(Cəbrayıl) yeganə, tək, bircə. – Adar-madar bir qoyunum varıdı, öldü o da
(Zəngibasar, Naxçıvan) çaydan, arxdan keçmək üçün düzəldilmiş keçid. – Addama olmasa, sudan keçməy olmaz (Naxçıvan)
I (Qazax) bax addama II (Ağbaba) nərdivan
(Xaçmaz) nişanlamaq, adaxlamaq. – Uğlumçun qunşimüzün qizin addamışuğ
I (Gədəbəy, Zəngibasar, Şəmkir, Tovuz) bax addama. – Sona, aşağıdakı addamaşdan keş (Tovuz) II (Ağdaş, Göyçay, Oğuz, Şəmkir) tapdanma nəticəsində çəpə
I (Gəncə) bax addamağ. – Qasımın qızını üç gündü ki addandırmışıx II (Füzuli) adlı-sanlı etmək, şöhrət qazandırmaq
(Biləsuvar, Qax, Qazax, Şəki, Şəmkir) bax a:di. – Diyi a:dı menin xabarı yoxdı, Əmir cücəni danğan kimi danğıy (Qax); – Söyün kişi bu qalxozda a:dı iş
(Çənbərək) heç vaxt
(Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Lənkəran, Salyan, Şəki, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) 1. cümə axşamı (Gəncə, Qazax, Lənkəran, Şəki, Şəmkir, Zəngilan)
(Bakı) əsla, heç. – A:di mənim munnan xəbərim yoxdı
(Zaqatala) ana. – Bizim adiy fermada işdiyir
(Gəncə, Qazax, Lənkəran, Salyan, Şəmkir) bax adına 1-ci məna. – Adna heç, cuma gec, gəldi gənə kor şənbə (Şəmkir)
(Qax) bax adına 1-ci məna. – Gəlsənə, a:dna günü gedax
(Gəncə) ölən adam üçün cümə axşamı günləri verilən ehsan. – Rəhmətdiyin oğlu, saηa no:luf darıxırsaη, bir adnalıx yağı hardan olsa taparam
(Hamamlı) kərəntinin ağzını naziltmək üçün alət. – Kərəntinin ağzını advoynan döyürsən yuxalır, sonra bülövnən itilillər
(Salyan) bəhanə. – Sö:ləsən, mı:da eliyəcəm, o:n lap afadağasın kəsəcəm, görüm nə diyəcəg
(Salyan) sanki, elə bil. – Afamaşır, it uşağı yiyir
(Qax) yüngül, zəif. – Hoların qəpi yanılsın, uşax hora gedən qunnan <günnən> afanağ olup
I (Şəki) qutab. – Alagöz ma: afar qonaxlığı verəsidi, vermir; – Qız afar bişirmişdi, doyunca yimişəm II (Qazax) qüvvə, güc
I (Şəki) dəcəl, nadinc; diribaş. – Mə:m oğlum çox afatdı; – Afatın biridi, Mamay Mə:mmət, yaxşı tani:rəm II (Qazax) tufan, çovğun Afatı alınmax (Çənb
(Bakı) dolanacaq. – Afərdigərim pis döyür
(Şuşa) nahaq. – Affayı yerə ağzını ağrıtma
(Cəbrayıl) bax avsar. – Dəvə çəkib afsarı qırdı
I (Xaçmaz, Salyan, Şəmkir) alt tumanın və ya şalvarın ortası. – Gədənin şalvarının ağı cırılıf, mərəkədə biyavır oluf (Şəmkir) II (İmişli) var-dövlət,
(Təbriz) baba. – Mə:m ağababam hamıdan böyüx’ iydi
(Quba) böyük bacı
(Basarkeçər) böyük qardaşın arvadına müraciətlə deyilən söz. – Ağabajım öydə yoxdu, odune:dif
(İmişli) bilinməyən, hiss olunmayan. – Çovannar görürdün ki, cəmdəyin ağabilməz yerinnən kəsif götürürdülər
(Təbriz) nənə. – Mən yayda ağacanımın yanında olurdum
(Salyan) yüngülxasiyyət. – Sadığ ağacayağ adamdı
(Bakı) əlbəyaxa vuruşma
(Qubadlı) ağacın haçası arasında bitən mamır
(Təbriz) böyük qardaş. – Mə:m ağadadaşım Təbrizdə olurdi
(Bakı, Xaçmaz) üzüm növü adı. – Ağadayı çux şirin uladı (Xaçmaz)
(Zəngibasar) nənə. – Mən ağainnəmi görməmişəm
(Xanlar) gəzəyən. – Denən, ay süngüsarın oğlu, bu qoja vaxtında az ağajayax olsana
(Ağbaba) toydan bir neçə gün qabaq qız evinə aparılan yemək şeyləri (un, qoyun, meyvə və s.). – Böyün ağamət aparıllar
(Göyçay, Mingəçevir) üzüm növü adı. – Bu il ağamiri üzümü çoxdu (Göyçay)
(Zəngibasar) böyük qayın. – Ağamirzəm məni şə:rə aparmışdı
(Ağdaş, Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir) yayda camışların yatdığı bulanıq, palçıqlı gölməçə
(Ordubad) nənə; atanın anası. – Atanın anasına bizlər ağanənə deyərıx
(Lənkəran) süd məhsulları. – Ağaran olmaseydi, uşağlar korruğ çəkərdi
(Qazax) təmizləmək. – Zoğalı ağartda, mürəbbə pişirəx’
I (Kürdəmir) məc. açmaq, gizli saxlanmalı bir məsələni açmaq. – Məsələni ağartma, qoy üstüörtülü qalsın II (Bakı) bir məsələni həddindən artıq şişirtm
(Çənbərək) üyütmək. – Beyjə iki dağar arpa ağartdım
(Qazax, Şəmkir) məc. irigövdəli, iriboylu, irisümüklü. – Maşallah, ağaşdı uşaxdı (Qazax); – Ağaşdı heyvan olduğuna görə elə görülür, yoxsa qoja heyvan
(Dərbənd, Xaçmaz) ağımtıl. – Zərlünü qizinü ağavuş parçadan bir künneği var, lap xuşumə gələdü (Dərbənd)
(Ağdam, Bərdə, Şuşa, Tərtər) qorxaq. – Əşi, onnan işiηiz olmasın, o, ağba- ğırın biridi, onu aparsaηız, yolda özüηüzə əngəl olar (Ağdam)
(Gəncə) dayıarvadı
(Şərur) aşpaz. – Şə:rdə yeməyi ağbaşdı bişirir