(Ağcabədi, Ağdam, Bakı, Cəbrayıl, Füzuli, Qazax) hiylə, yalan. – Məni al dilə tutma, nə sözün var mərdana deynən (Ağdam)
I (Gədəbəy, Göyçay, Qazax, Tovuz, Yevlax) alaq. – Qızdar bostanın alasını çəkif qutardılar (Tovuz) II (Şəki) göyərti, tərəvəz
(Zaqatala) alaq etmək. – Bir az ala çehmax isdiyirəm
(Zəngibasar) ordan-burdan. – Şaxda ala-tala aparıb əkini
(Qazax, Oğuz) 1. alaq otu (Qazax). – Ala-ula basıf pambığı 2. göyərti (Oğuz)
(Şəmkir) qorxaq ◊ Alabağır olmax – qorxmaq. – Uşağ alabağır oldu
I (Bakı, Biləsuvar, Füzuli, Qazax, Quba, Salyan) pis sifətlə xalq arasında məşhur olan adam. – Maydan Məhəmməd camahatın arasında köhnənin alabaydağıd
(Qəbələ, Quba) albalı. – Alabəhli çiçəy açıp (Qəbələ)
(Salyan) azca, bir az. – Çörəx’dən alabitdan yedim gəldim
(Kürdəmir) başdansovdu
(Çənbərək) tonqal. – Bizim alabloy çox yekeydi
(Cəbrayıl, Zəngilan) mozalan. – Heyvanı meşədən çıxardın, alabuğa qırdı (Zəngilan); – Dananın belin alabuğa oxxətər yeyib ki, qanıyıf (Cəbrayıl)
(Bakı) səthi, ötəri, möhkəm olmayan, birtəhər. – O:n öyi alabuttan tikilib
I (Gəncə, Şəmkir) 1. əkin sahəsi içərisində toxum səpilməmiş kiçik yer (Gəncə). – Pambıxda çox alaca qoyufsan 2
(Cənubi Azərbaycan) quş adı. – Alacadamax ağaca qondu
(Xaçmaz) dirçəlmək, canlanmaq. – Quşun balaları dən yə:nnən sura alacalandı
(Şəki) əsəbiləşən və ya utanan vaxt müxtəlif rənglərə düşmək (üz haqqında). – No:luf, sufatın alacalanıf?
I (Şəki) rəngbərəng. – Xanımın alacalı tirməsi var II (Bərdə) ögey. – Biz alacalı uşaxlarıx Alacalı tutmax (Çənbərək) – fərqləndirmək
(Qarakilsə) böyümək, genişlənmək (gözə aid). – Gözləri elə alacallammışdı ki, heş məni tanıyammadı
(Qax) yarıcan. – Habıra verin, uşağı alacanaş eləmiyin
(Qazax) yarımçıq, natamam, başdansovma. – Paltar alacankeşdi
(Zəngilan) müxtəlif rəngli konfet. – Dədəm bazardan mənə alacatı aldı
(Şahbuz) təngnəfəs. – Dəryadan alacəngənəfəs çıxdılar
(Tabasaran) alabəzək. – Çaydan uyannar-hami yannar alaçarpa ulutdu, qardaş
(Lənkəran) araqızışdıran. – Ziba yaman alaçoqquş adamdu
(Kəlbəcər) gilas ağacına oxşar cır meyvəli ağac. – Alaçöhrə odunnuxdu
(Bakı) başdansovma, birtəhər. – Yeri alaçula işdiyib
(Kürdəmir) bax alaçula
(Qubadlı) yarıyanıq (çörək və s.). – Bu çörəyi niyə aladağ pişirirsən?
(Xaçmaz) başdansovdu. – Əkin yaxşı sulanmıyitdi, aladamğa ulub qalub
(İsmayıllı, Mingəçevir) seyrək. – Bı yer qumsal oldığına görə ot aladamğır bitib (İsmayıllı)
(Qazax) bax aladamğır. – Taxıl aladəmyil pitif
(Yevlax) kətmən. – Aladərənnən ala dənni:rix’
(Qax) qoz çırpmaq üçün çubuq. – Meşədən yaxşı aladı kəsmişəm
I (Qazax) hiylə ◊ Ala-dilə tutmax – aldatmaq. – Üşağı ala-dilə tutuf, qarpızın yaxşısını seçif II (Salyan) ikidilli, tez-tez sözünü dəyişən
(Qazax) alaçiy. – Ət aladiri pişif
(Ağdam, Quba, Şəki, Zaqatala) 1. zərif ipək parça (Quba, Şəki) – Alafadan arvatdar partal tikərdilər üzdəriyçün (Quba); – Bazardan uşaxlara alafa aldı
(Böyük Qarakilsə, Şəmkir) çox iti (alət)
(Cəbrayıl) əldən düşmək. – Gamışı axdarıf tapıncan alagex’ oldum
(Cənubi Azərbaycan) quş adı. – Qardaşım bir alagötatan tutdu
alagülüy olmax: (Cəbrayıl) yorulmaq, ədən düşmək. – Onnan ötürün bir aydı alagülüy oluram
(Qazax, Şəmkir) sahələrarası sərhədlərdə kilometr məsafəsini göstərmək üçün basdırılan nişan ağacları
(Çənbərək) keyfiyyətsiz işləmək, bir işi yarımçıq, yarıtmaz görmək. – Xiyarın alasın-ulasın alağazdıyf cijim, yaxşı qayrəmmiyf
(Quba) alaq təmizləyən alət. – Alağça bizim çux karımıza gələdü
(Şəmkir) 1. ikiüzlü. – Alağız adamnan zəhləm gedər 2. xəbərçi
(Şəmkir) qəlyanaltı etmək. – Bir əz alağızdanıη, pusa:t bir yaxşı puloy pişirəjəm
(Qazax) bax alağız. – Sən nə alağuzsan!
(Tovuz) bax alağızdammax. – Gə bir əz alağuzdanax soηra
(Xanlar) xəbərçilik. – Niyə alağuzduğ eleysəη
(Quba, Sabirabad, Şərur) bax alayı. – Uşağ burda degil, alahi yerə yullamışam