(Qazax) gicbəsər
(Zəngibasar, Şəmkir) zəif, arıq at. – Mənim bir alaşam vardı, o da öldü (Şəmkir)
(Ordubad) qapı və ya pəncərə çərçivəsi. – Əbxalıx, pəncərə:n alatun mö:- kəm bəğla
(Oğuz) bax aladı. – Vardannılar qoz çırpana alata diyir
(Cəbrayıl) yorğun, əldəndüşmüş ◊ Alataş eləməx’ – yormaq
(Bakı) saf daş. – Bağun öyi çin bir ərəbə alatava götginən gəl
(Lənkəran) birtəhər. – Alatələkə yola ver, getsün
(Şamaxı) başdansovdu, yarımçıq. – Sən muni lap alatəngəş eləmisən
(Oğuz) bax aladı
(Bakı) əhəngli torpaq
(Qəbələ) başdansovdu. – Hər işi alatö:r görürsən
(Cəlilabad) ətraf. – Bı alavaşda bircə quyıdı ki, o da bırda
(Meğri) istilik, hərarət. – Tafdığəlinin canində bir alavış var ki, adamın əlin yandırey
alay-valay iləmeg: (Xaçmaz) alt-üst etmək. – Tərəvəzi mallar yi:b, alay-valay iliyitdi
(Bakı) başqa, özgə. – Alayı adamnan işün olmasun
(Cəlilabad) solğun. – Uşağın irəngi yaman alazdu
I (Cəbrayıl) 1. alayarımçıq etmək. – Bı çaydanı sən belə alazdamısan 2. korlamaq II (Basarkeçər) ütmək
(Lənkəran) yetişmək. – Yaram gör necə alazdanıb
(Təbriz, Zəngilan) saralmaq, solmaq. – Həyif bı çiçəx’lərdən, susuzduxdan alazıyıb (Zəngilan)
(Salyan) bax alazdamax (2-ci məna). – Köməgə gələnnər mə:m yerimi tamam alazzadı
(Quba) bax alabəhli
(Təbriz) gavalı
(Çənbərək) gözü qaralmaq. – Yeridiyim yerdə gözüm alcaşdı yıxıldım
(Qazax) sadə. – Urusdamın yaxşı xəsyəti var, alçax adamdı
alçı durmağ: (Salyan) üzə durmaq, cavab qaytarmaq. – Tərbiyəsiz uşağın qaydasıdı alçı durmax
(Qəbələ) bağarası və ya bağ ilə həyət arasında keçid
(Qax) tez, tələsik. – Xoraqı <xörəyi> aldas yiyip çıxdı
(Cəbrayıl, Şuşa) hiylə, yalan. – Aldilnən yazığı aparıf işə salıflar (Şuşa); – Aldilnən kişini yoldan çıxartdı (Cəbrayıl)
(Meğri) kətmən. – Alağı alekarnan vurulla
(Şərur) görməmiş
(Cəbrayıl, Şəki) bax alat. – Öyün a:lətdərini salmiyifdilər hələ (Şəki)
I (Gədəbəy) qohum II (Basarkeçər) qarmaqarışıq, dolaşıq ◊ Alğax-culğax danışmax – qarışıq, ağlına gələni danışmaq
(Cəbrayıl, Zəngilan) tövşümək, ürəyi döyünmək. – Həbelə isdi olar, dayan birəz nəfəsimi dərim, ürəyim alğasıyır (Zəngilan); – Ürəyim alğasıyır, az qal
(Gədəbəy) qarmaqarışıq, dolaşıq ◊ Alğaş-ulğaş eləməx’ – qarmaqarışıq, dolaşıq eləmək. – Canıη sağ olsuη, sən pütüncə alğaş-ulğaş ele:fsən, qoyunnarın
(Xaçmaz) qohumqardaş. – Bizi məhlə bir-birinə alğaycalğaydı
(İmişli) ordan-burdan yemək. – Qoyunu qışda buraxersaη, koldankosdan alğazze:r
(Qazax) köndələn qazılmış xəndək yeri. – Buzoylar alxandadı
I (Ordubad) göllənmə, göllənib axma (xırda çay və kanallardakı su haqqında). – Suyun bir yerə yığılıb axmasına bizzər alxım deyərıx II (Kəlbəcər) mail
(Çənbərək) bax alxım II. – Yer alxımdadı deyin su durmur
(Ağdam, Füzuli, Oğuz, Şəki) ağac nehrə. – Hər alxıt çaxliyəndə əyrən verillər bizə (Şəki)
(Şərur) gavalı növü. – Alını aşağıkı ağaşdan yığ
(Qazax, Şəmkir) qov. – Alıcıya su dəyif yanmer (Qazax)
(Kürdəmir, Salyan) at, öküz, kəl və başqa heyvanların belinə çəkilən çul, keçə və s
(Salyan) çullamaq
(Qazax, Şuşa) bax alığ. – Öküzdərin alığını al, pəyyə sal (Şuşa)
(Şuşa) bax alığlamağ. – Hava soyuxdu, öküzləri alıxlamax lazımdı
alımını vermək // alımını ətəyinə bükmək: (Şərur) abır vermək, məzəmmət etmək. – Getdim alımını ətəyinə bük’düm
(Qazax) alça
(Cəlilabad) özünü bilməməzliyə vurmaq. – Baxey gennən, o özin saymaməzdigə vırey, özin alındırmey
(Salyan) alına bağlanan yaylıq, kiçik kəlağayı. – Keçmişdə arvaddar alınnığ bağlardı; – Fatmada iki dənə alınnığ var