(Meğri) heyvan soyularkən dəri üstündə qalan nazik ət layı. – Sən ət doğramaxdan ol, mən dərinin alısımların söyerəm
(Gəncə, İmişli, Qazax) payızda bitən ot. – Yazıx Qulu qoyunu alısına saxlıyıf (Gəncə)
(Bakı, Bərdə, Quba) qırmızı yerlikli qiymətli ipək parça adı. – Paltar giyərdig unnan, alışdımyandım diyərdig (Bakı); – Alışdımyandımı dö:lətdilər gey
(Qazax, Şəmkir) parlaq, cəlbedici, gözəçarpan. – Alışı tuman vız-vızı, yane:rəm, a dəlləx’ qızı (Qazax); – Qədimlərdə alışı parçalar olardı (Şəmkir)
(Ağdam, Qarakilsə) ocağın gözünə qoyulan quru çör-çöp, yonqar. – Odun yaşdı, ojağın gözünə bir az alışıx qoy yansın (Ağdam)
(Şərur) kibrit
(Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Yevlax) bax alışqa. – Alışqanı gəti, ojağı yandırım (Yevlax); – Alışqannan papruz yandı:rıx, ləmpə yandı:rıx (Şərur)
(Ağdam, Cəbrayıl, Qazax, Şəmkir, Tovuz) bir neçə adamın şərikli (qoyun, mal və s.) müəyyən bir şeyi alıb bölüşməsi
(Tovuz) dəymək. – Daşı necə atdımsa, düz gediv atın qıyqılısınnan alışdı
(Çənbərək) şərikli mal alıb kəsmək, bölüşdürmək. – Əhmədin bir cöngəsi vardı, alışmaladıx
(Şəmkir) kəsilmək üçün şərikli alınan (heyvan). – Dünən alışmalıx bir qoyun almışdıx, andırı canavar çəpərdən aparıf
(Çənbərək) 1. alaq otu. – Güzdüyün alasın çəx’dix’ deyn a:dı içində alıvallatma yoxdu 2. zibil. – Üş put arpa aldıx, elə təmizdi kin, içində alıvallat
I (Cəbrayıl, Meğri) xəstə. – Əlex’bər bir alız adamdı, nə işx: onnan idişirsəη (Meğri) II (Ağdam) könülsüz
(Salyan) az-az. – Qoyun xəsdələnib, otu alız-alız ye:r
(Bakı) qapmaq, qamarlamaq. – Çöldə qu(r)tdar qoyni alızdadı
(Meğri) xəstələnmək. – Dədəm üş gündü alızdıyıp
(Bakı, Şamaxı) qarmalamaq, tutmaq. – Gülbala uşağı alızzıyıb (Şamaxı)
(Naxçıvan) albuxara. – Biraz ali gətmişdim
(Böyük Qarakilsə) hər adi sözdən böyük məna çıxaran
(Qazax) açıq görünən, gözə tez çarpan yer. – İnəx’lər o allancda otdordular
(Şəki) oyuncaq. – Uşağa bir allancağ alsana
I (Şəki) baş qarışdırmaq; keçinmək. – Də: <daha> nağa:rım, üşaxnan allanıram bir tə:r II (Şəki) qızarmaq (üzə aid)
(Zəngibasar) təqib etmək, çəkişmək. – Hey allaşır, heş yole:tmir mənnən
(Zaqatala) arabanın hissəsi
(Lənkəran) quş adı. – Almabaşı ağajda yuva işdəmişdi
(Qazax) balasını tanımayan, əmizdirməyən (qoyun). – Almacıl qoyunun balası ölər
I (Şəmkir) bitmək, göyərmək, tutmaq. – On dənə şitil basdırmışdım, hamsı alıf II (Qazax) basmaq, tutmaq
(Borçalı) yanaq. – Adamda iki almalığ olor
(Qazax) 1. şübhələnmək 2. öz balasını yaxınına qoymamaq (heyvana aid). – Bu düyədən almeram dəlidi, doğanda diyəsən almıyajax balasını
(Gəncə) biabır etmək, abrını tökmək. – Böyün Həsəni yaxşıca almannadım
(Ağdam, Gəncə) yoluşdurmaq. – Arvatdar bir sa:tda zoğalı almaşdadılar (Ağdam)
(Bərdə) balasını əmməyə qoymayan (qoyun). – Bu qoyun almazdı
(Qax) fikri dağınıq
(İmişli) acgöz, çoxyeyən. – Bizin inəg alo:xardı, yem çatdırmağ olmır
(Şəmkir) ala-tala, adda-budda olan, qeyri-müntəzəm. – Yer aloş qalıf
(Şəmkir) acgöz, çoxyeyən. – Alpotun kimi yi:rsəη
(Zəngibasar) cana gəlmək, inkişaf etmək. – Də:sən bamador şitilləri alsınnanır, xarab olmuyacax
(Cəlilabad, Salyan) tavan. – Bizzə altdanyuxarı alçağ olar, şə:rdə hündür; – Altdanyuxarı taxdadan olır (Salyan)
(İmişli) cəhrənin hissəsi
(Şəki) talvar. – Altıaçığın üstündə adam var
(Salyan) yer altında yuva tikən göy rəngli quş
(Şərur) gavalı. – Gavalıya bizdə alu deyillər
(Quba) alça. – Git, ağajdan aluc dər
(Cəbrayıl) bax alığ. – Atın aluğun al, qoy təri soyusun
(Cəbrayıl, Şəmkir) bax alığlamağ. – Əli, atı aluxla, minif gedəjəm başqa yerə (Cəbrayıl)
(Zəngilan) bax alısın. – Bə:ndə yaxşı alusun var, heyvannarı apar ora
(Salyan) qəsdən, acığa. – Gəlin öydə savaşıb, odi bağa aluzı girmir
(Şəmkir) boş, mənasız, əhəmiyyətsiz. – Səməd o qədər alyancalyan danışdı ki, heç kəs bir şey qammadı
(Ağcabədi) əl ilə ovulmuş tənbəki. – No:ruz, a:manı maηa ver, bir qaylan çəkim
(Ağdam) xatırlamaq