(Tərtər) uşaq oyunu adı
atdı lobya: (Ağdam, Şəki) ağaca və ya kola dırmaşan uzun sarmaşıqlı lobya. – Atdı lobya saralıf, yığmax lazımdı (Şəki) ◊ Atdı yerpənəx’ (Şəki) – şaxa
(Göyçay) uşaqların qarğıdan qayırdıqları oyuncaq at. – Alginan bu qarğını, get özünə atdıbaş qayır, oynagınan
(Şərur) qırılmış, parçalanmış buğda dənəsi
(Kəlbəcər) bitki adı
(Bakı) zirək, dəcəl, hər şeyə baş qoşan. – Qız dögür a, atdurumdu, boşdan tük aparır
(Basarkeçər) yabanı bitki adı. – Ə, siyirquyruğı əvəzinə atgötü yığmısan
(Qazax) keçəçi. – Atıcı qəlif düzəldər
(Qazax) keçəçilik. – Ləzgi Vəli atıcılıxnan dolaner; – Bu geder atıcılığ örgəner
(Gədəbəy, Şəki) ovduq (su ilə qatığın qarışığından hazırlanmış sərinləşdirici içki). – Yanğıya qatıq atılaması; – Oynü <hər gün> atılama
(Qarakilsə, Şəki) nehrə çalxamaq. – Qatıx yığılıf qalıtdı, atılanasıdı (Şəki)
(Borçalı) quş adı. – Atitirən də quşdu
(Qazax) quşqonmaz, iritikanlı bitki adı. – Atqaytaran batdığı yer çox yaman ajışer
I (Qazax) bir bərabərdə, müvazi, qoşa, yanaşı. – Hələ ki dəli Hasannan Cırıxburun atqulağı gedellər, sonra görəy hası ötəjəy II (Qarakilsə) həmyaş, ya
(Qazax) qulançar (yeyilən yabanı bitki adı). – Souxbulax vazqalında basajır gələndə 10 kom atqulançarı satdım
(Sabirabad) göycəqarğa. – Atquşunun əti öskürəyə dərmandı
(Xaçmaz) toylarda at çapılan zaman çalınan hava. – Bunnan qabağa həmşə tuylarda atquvani çaldurub cavannar atdarin hücətə sürətdilər
(Kəlbəcər, Qazax, Qəbələ) bax atılama. – Atlama ürəx’ sərnidən şeydi (Qazax); – Gəlinbajı, ürəyim yanır, mənə atlama hazırra (Qəbələ)
(Kürdəmir, Ordubad) evin üstünə qoyulan ağac, tir. – Əvin üsdə atılan ağaca atma deyərıx (Ordubad) Atma çay (Xaçmaz) – şirin çay
(Çənbərək) dağıtmaq. – İfan bir ay döy geydiyi köynəx’, gənə atmacalanıf
(Cəlilabad) üyütmək. – Də:rmana on dağiyəçən fikir verdim, yavaş atey
(Şərur) acgöz. – Onun elə atudan uşağı var ki
(Qax) papiros
(Qax) çobanların daşla oynadıqları oyun adı
(Qax) çobanların bişirdikləri iri qarğıdalı xingalı. – Bi də qorıysın çobanlar aupay pişirip, hərəyə dört-beş paylıylar
I (Hamamlı) ipdən toxunan gödək geyim. – Nənəm maηa ava toxuyur II (Çənbərək) bax aba I
(Qax) gicgah. – Senin a:vasına elə yumrux çallam gözünnən çirə atılar
(Mingəçevir, Şəki) forma, görünüş
(Göyçay) quru kol-kos
(Kürdəmir) məhsuldar yer. – Nar kolpalarının yeri avadannığdı deyni, biyil yaxşı boy atıblar
I (Qax) məhəllə II (Göyçay, Qazax) əngəl, bəla, çətinlik. – Bu comuş aval oldu bizə, ot yemer; – Ə, sən də maηa aval olduη (Qazax); – Tülkü toyuxlara
(Bakı, Gədəbəy, Salyan, Zəngilan) 1. qamış növü adı (Salyan) 2. quru ot, küləş, çırpı (Bakı, Gədəbəy, Zəngilan)
(Ordubad) işsiz. – Həsən, niyə avarakar gəzirsən?
(Bakı) boş-boş gəzən, işsiz. – Əlpaşa avaraqulinin biridü
(İmişli) avara. – Sə:n oğlun yap avaraçı uşağdı
(Bakı, Kürdəmir, Şamaxı) rəngi qaçmaq, solmaq, soluxmaq
I (Gədəbəy, Gəncə, Qazax) bax avazımağ. – Bir bax, gör irəngi nejə avazıyıfdı (Gəncə) II (Çənbərək) taxılın biçin vaxtını keçirmək
avc eləməx’: (Meğri) inkişaf etmək. – Yeri peyinniy olduğunna soğan yaxşı avc eliyir
(Gəncə, Şəki, Şəmkir) axmaq, sərsəri. – Avdalın biridi, u:n sözünə inamma (Şəki); – Özünü itirif, laf avdal kökünə düşüf (Şəmkir)
(İmişli) başdansovdu. – Avdalqajı işin xeyiri olmaz adama
avecə olmax: (Meğri) qoşqu heyvanlarını növbə ilə işlətmək. – Avdıllaynan mən, Şəxsıvarınan da sən avecə ollux
(Cəbrayıl) itiləmək. – Usda baltamızı yaxşı avxarrıyıb
(Böyük Qarakilsə) 400 qramlıq ölçü qabı
(Gədəbəy) məc. geyim, paltar. – Bi:l qoyune:dənnən avır qalme:f məndə; – Avrımız da olmadı, mərəkə: çıxax irəli əyamlar
(Kəlbəcər) içli. – Avırfmalı kömbə bişirdik
(Cəbrayıl) əmanət. – Tərəkəmələr çubuğu avırıx verillər
(Gəncə) məc. üst-başını düzəltmək, təzə paltar geydirmək. – Büyün bizim gedəni apardım bazara, avırratdım
(Cəbrayıl, Qarakilsə, Meğri) kök, dolu (adam). – Uşax vaxdı Əhməd avırtdağıdı (Cəbrayıl)
(Qarakilsə) kökəlmək
(Qubadlı) xörək adı. – Avırtmaca bizi qonağ elə