(Göyçay) bax bəyağınnan
(Kürdəmir) yabanı bitki adı
(Gəncə, Tovuz) əqrəb
(Bakı) çirkin, kifir
(Bakı) avaraçılıq
(Cənubi Azərbaycan, Şəki) bir dəfə. – Biyol habırdan keçirdim, Həsənə irast gəldim (Şəki)
(Bakı) lazımsız, faydasız. – Nöşün bir belə biyosal işdər görürsən, adam bö:gdən soruşar, so:ra gedər
(Salyan) gərəksiz, yararsız. – Hə:ti süpir, bizaya şeyləri at gessin; – Bizzə bizaya adam yoxdu
(Kəlbəcər) bic, dələduz
(Kəlbəcər) bic-bic, dələduzcasına. – Bizzəq-bizzəq danışma
(Xanlar) qırmızı rəng almaq üçün işlədilən yabanı bitki adı. – Bo:anı qazıf gətirillər, əzif qaynadıllar, yaxşı qırmızı irəngi olur, onnan if, paltar
(Salyan) şayiə ◊ Bobılbas olmağ (Salyan) – yayılmaq (xəbər, şayiə haqqında). – Xanseynün məsələsi kəndə bobılbas olıb
(İmişli) şayiə yayan, xəbərçi. – İnanmeyün hər bobılbasçı adamın sözünə
(Gədəbəy) yeyilən yabanı bitki adı. – Gedinnən bir əz bocca yığ gəti
(Gədəbəy) kobud, kələ-kötür. – Hələ çox bodurdu, sığal irəndəsinə çəkginəη birəz
(Qarakilsə) savaş, dava-dalaş. – Kəndin ə:ğində bir boğanax tüşəndə başında eşitmirix’
boğaz olmax: (Füzuli, Salyan) 1. borclu olmaq (Füzuli) – İstəmirəm, qardaş, mənim başqasına boğaz olmağa tə:- rim yoxdu 2
I (Şamaxı, Ucar) kiçik baş şalı. – Mə: bir boğazaltı da almırsız (Ucar); – Boğazaltımı Suğrabəyim birovuz apardı (Şamaxı) II (Gəncə, Şuşa) qadınların
(Basarkeçər) qarınqulu. – Boğazçıl boğazın otaran adamdı, harda yeməx’ var, özün verər ora
(Kəlbəcər) yabanı bitki adı. – Boğazçiçəyi burda çox olur
(Daşkəsən) boğazından tutub başını kəsmək. – Pıçaxnan qoyunu boğazdeyrıx
(Borçalı) xirtdək
(Füzuli) sünbüllənmək, sünbül çıxarmaq ərəfəsində olmaq (taxılda). – Üçüncü alaxda zəmi boğazdaşır, yanı zəmi baş açır, ancax sünbül görünmür
(Borçalı) uzunboğaz çəkmə. – Boğazdıyı kişilər geər
(Zəngilan) qıf. – Boğazdığı gəti çıra: nəvit töküm
(Qazax) qıf. – Bırda boğazdöyü də de:ilir, qıp da de:ilir
(Borçalı) acgöz. – Misir elə adamdı ki, hər şeyə gözün saler, boğazqulu adamdı
(Hamamlı) evin üstündə eninə düzülən ağaclar. – Əvvəl sürməyi atalar, sonra boğmoyu atallar sürmənin üsdən daşın üsdünə
(Kürdəmir, Oğuz) məc. yemək. – Al boğmalaη, dur işiηə get (Oğuz); – Al, bircə boğmalan! (Kürdəmir)
(Şəki) dalaşmaq, əlbəyaxa olmaq. – O qədə boğmalaşdılar, axırda özdəri yoruluf ayrıldı
(Qazax, Şəki) dalaşmaq. – Qonşi qonşiynən boğuşdu, qaraçiyə fırsant düşdü (Şəki)
(Qax) qarğıdan hazırlanan boru. – Boqnan təndiri üfürüyux
(Qax) qapanmaq, bağlanmaq. – Umannın ağzı boqanıp
(Balakən) evin küncü. – Süpürgəni boqona qoymuşam
(Ordubad) selləmək, bol su buraxmaq
(Qazax) kifayət qədər, doyunca. – Çöllər yaman otdu, bolna-solna otdor heyvan; – Bu il taxılımız bol oluf, laf bolna-solna işdətmişix’
I (Ağdam, Bərdə, Füzuli, Şuşa, Tərtər) göyərti və düyüdən hazırlanan sıyıq xörək. – Yaz vaxdı bomba ləzət verir (Ağdam); – Boyana bombası olseydi, nə
(Mingəçevir) iri tikələrlə, kobud-kobud yemək
(Kəlbəcər) təpə, dikdir. – Mallar bombıda otdıyır
(Ordubad, Şəki) bax bomba II. – Bombu ağ unnan bişəndə yaxşı olur (Ordubad)
(Xaçmaz) yüngülxasiyyətli. – Həsən bombulubaz adamdı
(Mingəçevir) lap boş, bomboş
(Çənbərək) danlamaq. – Gecə məni zağar Səmət boraladı; – Yaman boraladım Qulunu bizə:lmədiyinə
(Bakı, Gəncə, Ordubad, Şərur) göyərti və yumurtadan hazırlanan xörək adı. – Ana, büyün nahara bir yaxşı boranı bişir, ətdən zəhləm gedif (Gəncə); – Bu
(Qazax) borana düşmək, soyuqlamaq, soyuqdan donmaq. – Kallar çöldə qalıf borannıyıfdı
(Astara, Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Yardımlı) bel ilə edilən şum ◊ Boraşum vurmax (Biləsuvar) – bel ilə şumlamaq
(Naxçıvan) yersiz danışmaq. – Əliqulu elə borazannı:r
(Salyan) düşünmədən, fikirləşmədən. – Mələk çox borbori danışan adamdu, nə bö:üg bilir, nə kiçig
(Basarkeçər, Gəncə, Qazax, Şuşa) kökəldilmiş, bəslənmiş. – Məmmədin bir bordax qoyunu var (Basarkeçər); – Bu gamışdar da bordax heyvanı kimi yağlıdıla
(Çənbərək, Qazax, Tərtər) kökəltmək, bəsləmək. – İnə:i qış bordaxlamaseydıx, indi belə südlü olmazdı (Qazax)