(Qazax) yuxu. – Çuş dəyişiriy olar
(Qazax) rast gəlmək, tuş olmaq. – Yolda maηa çuş oldu
(Xanlar) aşsüzən. – Çuşbalan irəllər də:rdix’
(Dərbənd, Quba, Mingəçevir, Şamaxı) bax çuqqu. – Qart xatın təzə çutqusun bağladı (Dərbənd); – Anam başına çutqu bağlamışdı (Şamaxı)
(Meğri) böyük iynə, qıyıq. – Taxmişam, üde: çuvaldız cəcimin üsdündədi
(Şəki) qoz və ya tut çırpmaq üçün ağac. – Tutu tepiynən də çırparıx, çuvuqquynən də
(Basarkeçər) sıyıq. – Xamır çuyuxdu, kündə təndirdə durmur
(İmişli, Salyan) paz, çüy. – Baltanın başına çü vır, çıxar dəgər uşağa (İmişli) Çü qoymağ – ara qarışdırmaq, ara vurmaq
(Dərbənd, Tabasaran) bax çodi. – Müslümət ananın pişirən çüdiləri çux ləzətdü uladı (Dərbənd); – Çüdi ətdən də bişirilədü (Tabasaran)
(Lənkəran, Lerik, Yardımlı) çöp. – Bi dənə çülə ver, dişimi qurtdalayım (Lənkəran)
(Göyçay) süzgəc. – Ayranı çülpəkdən keçir
(Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Tovuz) çürüdülmüş ayran, süd. – Çümürüyü torvuya töx’ (Çənbərək); – Asya bacı, köməy elə, bu çümürüx’ qazanın yerə qoyum (G
(Cəlilabad) çör-çöp. – Qıza, ged çüpə gəti tökim təndürə
(Zaqatala) bax çümürüx’
(Qazax) azmış, itkin düşmüş (heyvan). – Bu at çüşmədi, dörd aydı gəlif bizim ilxıya qarışıf, yə:si çıxmer
(Bakı) bax cütqabağı. – Qabağlar arvaddar çütqabağı qoyardı
(Gədəbəy) cüt, qoşa, birlikdə. – İki çovan yolda çütrəm gedər; – Qızılözən xımırçəx’nən çütrəm olor
(Ağdərə) təkərin oxdan çıxmaması üçün oxun ucuna keçirilən dəmir
I (Gəncə, Şəki, Zaqatala) bax çü. – O kötüyü çüynən yarmağ olar (Zaqatala); – Çüy olmasa, bu odun yarılmaz (Gəncə); Odunu çüynən yar (Şəki) II (Zaqata
(Daşkəsən) boyunduruğun ortasına keçirilən iki ağac. – Çüyü ağaşdan oloy; – Çüyüyü boyunduruğa vuroyrux kun, kağan ortadan qaşmasın
(Ağdam, Cəbrayıl) şüyüd. – Qızım, get çüyüdbaşı yığ, dolmuya tökəx’ (Cəbrayıl)
(Qax, Qazax) bax çiyid II. – Çüyüt olmuyan doyğa pis dader (Qazax)
(Qazax) təkərin oxdan çıxmaması üçün oxun ucuna keçirilən dəmir. Dd
(Qax, Zaqatala) barsız
(Quba) badalaq ◊ Dabalağ vurmağ – badalaq vurmaq. – Güləşəndə bizdə bir-birinə dabalağ vurardılar Dabalağ gəlməg (Quba) – kələk gəlmək, aldatmaq
I (Qarakilsə, Qazax) dəyirman daşının işini nizamlayan dəmir hissə. – Dabanı bərkit, daş düşər (Qazax); – Də:rmanın dabanın yendir, unu yaxşı üyüssün
(Culfa, Qarakilsə, Şahbuz) bax daban III. – Qapı dabanadan çıxıp (Qarakilsə); – Dabana qapını saxlıyır (Culfa)
dabandıya düşmax: (Zaqatala) mövsümi işdən ixtisara düşmək; payızda arana köçəndən sonra işdən (çobanlıqdan) azad edilmək
I (Qəbələ) şabalıdı dabanla basaraq qərzəkdən çıxarmaq. – Uşaxlar cecə dabannamağa gedillər II (Zəngibasar) çatmaq
(Şuşa) cürətli, ürəkli. – Mö:- kəm dabannı adam çoxdu burda
(Salyan) tənəyin dib hissəsində əmələ gələn yarpaq. – Tənəgdə yaman daban yarpağı var
I (Qax) siçovul II (Qax) balacaboy (adam)
(Şamaxı) tez, tez-tez, cəld, sürətlə. – Dabırma gessön, çatarsan
(Sabirabad) sırıqlı
(Zaqatala) papiros. – Dabjo aldım
(Qax, Zaqatala) qıf
(Quba) çuval. – Əhmədin gəlini un dabrağ gətimişdi
(Kürdəmir) bax dabırma. – Dabrıma gedib yoldaşua çat
(Əli Bayramlı, İmişli, Kürdəmir, Qazax, Saatlı, Sabirabad, Salyan, Şamaxı) tez-tez yerimək. – Adə, dabrı də (Saatlı); – Dabrı, dahı gözdəməyə vax yoxd
(Cəlilabad) bax dabrımağ
I (Şəki) ayaq. – Qoyunun dadaxlarını bir asmışdıx, başini bir II (Gəncə) uşağın ilk addımı, ilk yerişi
(Şəki) ayaqlı. – Dadaxlı sandıx varıydı bizdə
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Çənbərək, Hamamlı, Xanlar, Qazax) öyrəşmiş, dadanmış, alışmış. – Dadamal qoyun südü içdi (Ağcabədi); – Pişik ətə dadamaldu (Cəbra
(Çənbərək) öyrəşmiş, dadanmış, alışmış. – Bizim inəx’ arxaca dadamcıldı, çöldə durmur, qaçıf gəlir
(Gəncə, Qazax, Şəmkir) əziyyət, çətinlik. – Bir dadapisdix’nən düzəltdim, yola saldım, getdi (Şəmkir)
(Şəki) az, yarımçıq. – Yidi, amma dadardoymaz, doymadı
(Ağdam, Göyçay, Qusar, Lənkəran, Ordubad, Şamaxı, Yardımlı, Zəngilan) 1. ata (Zəngilan). – Bizdə dədə də de:rix’, dadaş da de:rix’, 2
(Salyan) çağırmaq, haraylamaq. – Ədə, sə:rdən anon səni daddıyır, nöş cavab vermirsən?
(Qafan) yağda qızardılmış soğan; yağ-soğan. – Xörəyə daddığ tök
(Daşkəsən) ağac adı