“Evləndirmək”dən f.is
f. Birinə arvad (qız) alıb evli etmək. Oğlunu evləndirmək. – [Cahan xala:] Rəhmətlik bacım canı ağzından çıxana kimi mənə deyərdi: Cahan, bax, Əsgəri
“Evlənmək”dən f.is. O günün sabahı Şərifzadə və Qəmər xanımın şahidliyi ilə Zeynalın Mehribanla … evlənməsi zaqsda qeyd olundu
f. Arvad almaq, ailə qurmaq üçün qanunən qadınla (qızla) birləşmək. Zeynəb Xudayar bəyin evindən gedəndən iki ay sonra övrəti öldü və Xudayar bəyə evl
sif. Arvadı olan, əri olan (ərli), ailəli. Evli kişi. Evli arvad. – Kiçik əmioğlum hərçənd evli (z.) deyildi, lakin dul bacısı və onun iki yaşında oğl
1. sif. Ailəsi, evi, dirriyi olan. Evli-eşikli kişi. Evli-eşikli olmaq. – [Xınalıq] kəndinin çox dəcəlləri gözümüzün qabağında böyüyüb, evli-eşikli (z
1. sif. Evə aid, evə məxsus, ailə ilə bağlı; ailəlik. Əsəd Arazı əncir ağacı altına çəkdi: – Yox, evlik işim yoxdur
is. Evli adamın vəziyyəti, halı. O, evliliyindən çox razıdır
bax öynə. [Bahar:] Onlara çörəyi evnə ilə vermirlər. Mir Cəlal
[lat.] Təkamül nəzəriyyəsi tərəfdarı
[lat.] bax təkamül (təkamül nəzəriyyəsi)
[lat.] bax təkamül
[yun.] 1. Eramızdan əvvəlki Yunanıstanın riyaziyyatçı və mexaniki Arximedin adına yazılan nida cümləsi – “Mən tapdım!”
[ər.] bax ovsaf. Bir gözəl istərəm bu evsafda; Gözəllər içində xubtər olsun. Aşıq Qurban. Tanrı kəsibdir bizim ərlərin insafını; Sən ki bilirsən, “Bab
sif. 1. Evi, mənzili olmayan. Evsiz adam. // İs. mənasında. Evsizləri siyahıya almaq. 2. Ailəsi olmayan
sif. Yaşayacaq yeri; evi, ailəsi olmayan. [Nazlı:] Təngə gəlmişəm. Adam evsiz-eşiksiz, onun-bunun küncündə nə qədər yaşayar? İ
is. Evi, ailəsi olmayan adamın vəziyyəti, halı
is. Evləri yarıb oğurluqla məşğul olan adam; oğru. Nə dilənçi qaldı, nə bir nəfər ac! Evyaran, başkəsən, quldurlar kimi
is. Başqasını bədbəxt edən, başqasına hər cür pislik etməyə çalışan adam; mərdimazar. Məşhur məsəldir ki, düşər qarə gəzən kəs; Evyıxanın evin yıxar,
nida. Müraciət, çağırış üçün işlənir. Ey oğul! Ey dost! Ey mənim əziz qardaşlarım! – Sizi deyib gəlmişəm, ey mənim müsəlman qardaşlarım!… C
bax eyi. Ey Füzuli, odlara yansın büsati-səltənət; Eydir ondan həq bilir bir guşeyi-gülxan mənə. Füzuli
bax ay-hay. O dedi: – Ey-hay, hara gedirəm, mənim qardaşım bura gəlib. (Nağıl)
sif. 1. Xarici görünüşcə eyibli, nöqsanlı, çirkin; kifir. Eybəcər qız. Eybəcər uşaq. – Fərhad xan bığıburma, yekəqarın, eybəcər bir pəhləvan idi
zərf Eybəcər hala salacaq dərəcədə. Rüstəm kişiyə elə gəldi ki, Qoşatxanın əynindəki kostyum eybəcərcəsinə gendir
“Eybəcərlənmək”dən f.is
bax eybəcərləşmək
“Eybəcərləşdirilmək” dən f.is
məch. 1. Eybəcər hala salınmaq; çirkinləşdirilmək. 2. məc. Təhrif edilmək, korlanmaq
“Eybəcərləşdirmək” dən f.is
f. 1. Eybəcər hala salmaq, kifirləşdirmək, çirkin etmək; çirkin göstərmək. Bu paltar onu eybəcərləşdirir
“Eybəcərləşmək”dən f.is
f. Eybəcər hala düşmək, kifirləşmək, çirkinləşmək, biçimsiz, yöndəmsiz şəkil almaq. [Qaraşa] elə gəlirdi ki, Kələntər çox kök olduğundan, orta boyu bi
is. 1. Eybəcər şeyin halı; kifirlik, çirkinlik, biçimsizlik. Səməd acıqlandığı zaman üzündəki eybəcərlik daha aydın gözə çarpırdı
is. [ər.] köhn. Bayram. Baxmayın eyd günü ayna ilə ayə, vəli; Mahi-nov ol iki əbruyi-dütadən görünür
1. “Eydirmək”dən f.is. 2. is. İnəyi sağarkən onu oxşamaq üçün oxunan mahnı. Eydirmə oxumaq. – Kimdir o qaragöz ellər gəlini? Dilində eydirmə inəkmi sa
f. İnəyi sağmazdan əvvəl onun əmcəklərini südlə dolsun deyə, iki barmaqla sıxmaq və ya balasını azca əmizdirmək
is. [ər.] İkimənalı, üstüörtülü söz və ya ifadə; işarə. Bir otaqda oturuban biz ilən; Könlümü aldığın şirin söz ilən; Gah eyham, işarə, gah göz-qaş il
sif. Üstüörtülü, ikimənalı. Eyhamlı söz. Eyhamlı baxış. – Kərim kişinin eyhamlı danışması, Kazımın qocanın üstünə qışqırması, Kosaoğlunun ərizəni cırı
zərf. Eyhamlar işlətmədən, kinayəsiz, açıq. Eyhamsız danışmaq
ara s. dan. 1. Birdən, olmaya, olmaya-olmaya, işdir. Qız başladı fikir eləməyə ki, eyhana, bu adamlar bilsə ki, İbrahim yoxdu, mən burda təkəm, görəsə
sif. köhn. Yaxşı. [Kərəm:] Bir igid düşərsə, qaldıran olmaz; Eyi iş görənə pis demək olmaz. “Əsli və Kərəm”
is. [ər.] 1. Utanılacaq hal və ya hərəkət; nöqsan, kəsir, qüsur. Bundan əlavə, dəxi Yusif şahda həzar gunə özgə eyiblər tapdılar
is. [ər. eyb və fars. …cu] klas. Hər kəsdə eyib, nöqsan axtaran, hər şeydə irad tapmağa çalışan adam
“Eyibləmək”dən f.is
f. Pis, nalayiq, eyibli bir hərəkət üçün birini qınamaq, danlamaq
“Eyibləndirmək”dən f.is
f. Eyib eləmək, danlamaq, qınamaq, təqsirləndirmək. [Şirinnaz:] Çopurun sağalmasını istədiyi üçün mən onu eyibləndirməməliyəm
sif. Eybi, nöqsanı, çatışmazlığı, qüsuru olan; nöqsanlı, qüsurlu. Eyibli adam. Eyibli şey. – Özün insaf elə əfkarına, ətvarına bax; İstəməzsən yazam,
sif. Heç bir eybi, nöqsanı, qüsuru olmayan. Eyibsiz dost axtaran dostsuz qalar. (Ata. sözü). Dağ başında iz olmaz; Dərə-təpə düz olmaz; Yarın boyu göd
is. Heç bir eybi, nöqsanı, qüsuru olmama; nöqsansızlıq, qüsursuzluq. [Məşədi İbad:] İndi bilmişəm ki, mənim bir eybim varsa, o da eyibsizliyimdir