1. Arzu, məqsəd, məram, murad.
Neçə ildir gözümüzü Mürsəlin toyuna dikmişik, bu bizim üçün böyük kamdır…
Zaman bizdən kam alıbdır; Daha ürək qocalıbdır; Bizdən ancaq ad qalıbdır; Nə sən gülsən, nə mən bülbül.
□ Kam almaq – 1) bax kama yetmək (yetişmək, çatmaq).
Fərhad, Məcnun, Kərəm kamın almadı; Bir Yusifi sevdiyinə yetirdin.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq; Sizə qonşu olaydıq. ;
2) intiqam almaq, əvəz olaraq birinin fəlakətinə sevinmək.
Kam bulmaq köhn. – bax kam almaq 1-ci mənada.
Fəsli-bahar gəldi, könül, şad, kam bul!
Kam vermək – arzusuna, kamına yetirmək.
Xəstədir, Qövsi, təbibin, dərd bilmək çağıdır; Çarə qılmaq, kam vermək, könül almaq çağıdır.
Kama yetirmək – arzusuna çatdırmaq.
Kama yetmək (yetişmək, çatmaq) – arzusuna nail olmaq, məqsədinə çatmaq.
Deyin sərvi-güləndama; Öldürsün, yetişsin kama.
[Mirzə Rza:] [Nəsrəddin şahı] öldürdüm, indi kama yetişdim!
Yoxsa yetməyəcək kamına şair; Quru bir taxtanı simsiz çalacaq?
Kami-dil klas. – ürək arzusu.
Şükr Seyyid, gedirəm kami-dil ilə bu səhər.
Kamı gözündə qalmaq – arzusuna çatmamaq, arzusu ürəyində qalmaq.
Gözündə qalmasın insanın kamı.
2. klas. Ləzzət, zövq.
□ Kam vermək – zövq vermək, ləzzət vermək.
Açdın dəriiltifatü ənam; Verdin gərəgincə hər kəsə kam.
Kam götürmək – zövq almaq, ləzzət almaq.
[Qadın:] İkicə nəfər belə balam olaydı, hərəsini bir məktəbə qoyaydım, hər gün birinin yanına gedib baxanda kam götürəydim.
3. Kamınca, kamımca şəklində köhn. – ürəyincə, ürəyimcə; istədiyin kimi, istədiyim kimi.
Seyyid, təhəmmül et şəbi-hicranə, çəkmə ah; Bir gün olur ki, kamınca ruzigar olur.
Yüz il yaşayıb bircə gün ömrümdə fələkdən; Kamımca mədar olmasa, mən neyləyə billəm?
