(Füzuli) yaz suyu. – Zəmiyə üş su vırardıx: çilə suyu, armıdavat, bir də dən suyu
(Şəki) ədavət
(Gəncə, Zəngibasar) paltar yuyulduqdan sonra qalan çirkli su; murdar su. – Ağız, paltarı yuyuf, aroyu niyə hayata tökürsən (Gəncə)
I (Tabasaran) göy qurşağı II (Qazax, Şəmkir) növbə ilə oğlan və ya qız (doğmaq, olmaq). – Sona arpa-buğda doğor, nişil oğlan doğdu, biyil də qız doğuf
(Gəncə, Qazax, Şəki, Şuşa) utanmaq, həya etmək, xəcalət çəkmək. – Xalxdan arraneram, yoxsa bu işə heş boyun qoymaram (Qazax)
(Qazax, Şəmkir) heyvanın budunun aşağı hissəsi. – Meytixan qoynun arsalasını qanğırdı qırdı (Qazax); – O arsalıyı gəti, bir tişimə çekim (Şəmkir)
(Göyçay) arx
I (Ağdam) balkon, eyvan II (Ağdam) uşaq oyunu adı III (Ağdərə) balaca pilləkən
(Göyçay) artımlı. – Darı çox artımcıl əkindi
I (Ağdam, Şəki) bax artıma I II (Şəmkir, Yevlax) bax artıma II
(Füzuli) boz dişi dəvə
(Cəbrayıl) məc. lovğalanmaq. – Arvatdamma, a:z, otu yerində
(Qazax) dərd, intizar, nigarançılıq. – Uşağın arzımannı çəkerəm, gəlif çıxmadı
(Şahbuz) səs. – Uzaxdan asın allam
(Çənbərək) bax arsala. – Qoyunun asalasın fətirə büx’düx’, çölö:tüdüx’
(Ucar) xuruş. – Aşın yanında asda da var
(Meğri) palıd ağacının gövdəsində əmələ gələn ot. – Çıxeyəm palıda ki, asdal yığım
(Şəmkir) asi olmaq. – Asdamma, a bala, asdamma
(Lənkəran) çiçək adı. – Asgülü susuzduğunnan yandı
(Yevlax) günahkar. – Məni ası-kifir eləmə
(Qax) qaşqabaq
(Xanlar) dərman bitkisi adı. – Asırğanın kökünü qurudullar, döyüllər, qəndə qatıf ye:llər, qurdu tökür
askifir olmağ: (Kürdəmir, Salyan) yorulmaq. – Şə:rdə səni axdarmağdan askifir oldım (Salyan)
I (Cəbrayıl, Qazax, Şəmkir) saxlamaq üçün dərilib asılan meyvə. – O asmadan bir nar qopart, yə:x’ (Şəmkir) II (Şahbuz) əl-üz dəsmalı asılan yer, asqı
I (Culfa) piti. – Bu gün yaxşı asmalımız var II (Lənkəran) qarpız və yemiş asmaq üçün qamışdan toxunmuş bağ
(Biləsuvar, Cəbrayıl, Salyan) içinə qaşıq, çəngəl, bıçaq qoymaq üçün ipdən toxunmuş torba. – Asmalığdan qaşığ götür (Biləsuvar); – Qaşığları asmalığa
(Şəmkir) kəndirotu. – Asraldan kəndirnən yağ əmələ gəlir
(Dərbənd) hirsli, acıqlı (adam). Bizin Məmmədağa assı adamdı
(Zaqatala) bax astamur. – Xamırı astamnan kəliyırıx
(Ordubad) tütün növü adı. – Astamat yaxşı çəhməli tütündi
(Zaqatala) ərsin. – Xəmiri astamurnan qazısana
(Zaqatala) toyun birinci günü
(Zəngibasar) naşükür. – Adam bu qədər asükün olmaz
(Çənbərək) ərzaq. – Asvamız biyil çoxdu
I (Gəncə) dərini və gönü aşılamağa məxsus maddə. – Dəriləri aşa qoymuşdux II (Basarkeçər) əriştə. – A Balle, aş pişiribənə?
(Yevlax) qövsi-qüzeh
(Salyan) dinc, sakit. – Qəfər, aşd otı!
(Cəbrayıl, Təbriz) gönü duzlu suda aşılamaq. – Göni aşdamışux (Təbriz)
(Bakı) dilli (adam)
(Zəngilan) quru otun heyvan yeyəndən sonra qalan qırıntıları. – Avxırdakı aşxanı tök ə:nə, heyvannara təzə ot qoy
(Salyan) bax aşd. – Bayram, aşıd qal; – Çingiz, aşıd dur
(Ucar) düymə
(Salyan) musiqi üçlüyü. – Aşığçılar olmasa, toy da olmaz
(Ağdam) bəyənmək. – Məsələn, qızı aşıxlıyıf hə:sin alırıx
(Qazax) heyvan ayağının diz hissəsi. – Yeməyə aşıxlı yaxşıdı
(Basarkeçər) qonaq-qonaq (uşaq oyunu adı). – Ana, aşıpişi oyunurdux
I (Gəncə, Qazax, Şəmkir) məc. malı və ya pulu dağıtmaq, yersiz xərcləmək. – Fərasətsiz oğuldu, atasının varyoxunu aşırdı, lüt qaldı (Gəncə) II (Ağbaba
(Şəmkir) arıq, döllüyə yaramayan (qoyun). – Bu dağda nə ki aşqal qoyunum vardı, hamısını satdım
(Çənbərək) sürünün içindən arıq qoyunları seçmək. – Çovan sürüyü aşqalladı
(Şəmkir) xarab olmaq, pozulmaq, yaramaz olmaq (qoyun haqqında). – A balam, aşqallanıf gedif, onnan saηa qoyun olmaz, sat, başınnan rədd elə