(Zaqatala) corab milli. – Corapı örüp iynəni hayana qoydun?
(Bakı) parça adı
(Zərdab) çuval, xaral ağzını tikmək üçün böyük iynə (ağacdan da olur). – Nənəm iynəqıyığı sındırdı; – Xaralları tikməy üçün hər kəs özünə iynəqıyıx qa
(Qazax) iynə sancılan balaca balış. – O iynəlix’dən iyneyi çıxart maηa ver
(Qazax) bitki adı
izal olmağ: (Bakı) çıxıb getmək, rədd olmaq. – İzal ol başımnan
izan olmax: (Bolnisi) bax izal olmağ
(Oğuz) ləyaqətli. – U arvad izdi-rəğbətdi iş görəndi
(Salyan) tərslik, inadkarlıq. – Bi pis xəsyəti var ki, irğarı tutanda heç kəsi eşitmir
(Tərtər) altıyaşar erkək qoyun. Kk
(Zaqatala) kəpənək
(Bakı) qarğıdalı. – Qalxoz bi:l əmeg güninə xeyli ka:bə vərdi
(İrəvan) qabaq
kaf keşməx’: (Meğri) ac qalmaq. – Heyvannar kaf keşdilə dünənnəri
(Ucar) qoca canavar. – Kafdarsıyır kəndə girməz
I (Cəbrayıl, Meğri, Zəngilan) qışda qoyun və quzuların saxlandığı üstüörtülü yer. – Fərzalı qoyunu kağa yığdı (Zəngilan); – Qoyunu əvvəlimci dəfə payı
(Şərur) mağara
(Qarakilsə, Şəmkir, Tovuz) tənbəl. – Səni kimi kağal adam olmaz, niyə gedif bircə dəfə o mamaηnan görüşmürsəη? (Şəmkir)
(Ağbaba) kiçik səbət. – Qoyunnara bir kağala ot verdim
(Oğuz) cəhrənin iyinə keçirilən dəyirmi taxta
(Tovuz) tənbəllik. – Qırmızı Meyti kağallıxda təx’di, o:nçun da qojalmır
(Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Qazax, Tovuz) xışın və ya arabanın qolunu boyunduruğa birləşdirən qayış. – Boyunduruğun kağanı yiyilif, onu düzəlt (Tovuz);
(Şəmkir) məc. – qanmaz. – Ə:, sən nə kağanqıran adamsaη, bir sa:tdı çağıreram, niyə cavaf vermersəη?
(Çənbərək) arabanın qolunu qayışla boyunduruğa birləşdirmək, bağlamaq. – Durum haravıyı kağannıyım, tezdən qoşax haylıyax
(Şəmkir) boyunduruğun üst hissəsi üçün yararlı ağac. – Dağe:dəji:x’, yaxşı kağannıx gətirejəm
(Şərur) alaq edən, kətmənçi. – Kağçılar da vər başında durmıllar
(Şərur) alaq etmək. – Kərdi-kərdi <lək> kağlaram
I (Əli Bayramlı, Salyan, Kürdəmir) tülkü yuvası II (Bakı, Salyan) kiçik ev, daxma. – Kişi axşamacan girib kaha, bağda-bağatda da işdəmir (Salyan)
(Saatlı) bax kah
I (Mingəçevir, Şəki, Zəngilan) 1. könülsüz (Mingəçevir, Şəki). – Çox kahal ca:f verdi (Mingəçevir); – Qəhrəmanı gördüm, mq: çox kahal salam verdi (Şək
(Göyçay) çiy
(Ordubad) kaha, mağara. – O yağışda kahi dadımıza çatdı
(Dərbənd) hasarın altından keçən su yolu, deşik
(Bolnisi) dağda tikilən çoban dəyəsi, alaçığı
(Zaqatala) xəmir xörəklərindən birinin adı
(Kəlbəcər) hülqum. – Tütərəm sənin kakroçikinnən, o qədər vurərəm ki, lap ölərsən
(Xaçmaz) qozbel (adam)
I (Salyan) 1. zəif, pis. – Həsən bi az ka:l eşidir, bərkdən di 2. könülsüz, həvəssiz. – Cücələr arpanı çox ka:l yiyir II (Cəlilabad) soyuq, laqeyd
I (Kürdəmir, Naxçıvan, Şəki) kobud. – Əhməd, sən çox kal adamsan ha! (Naxçıvan); – Bi dəfə mən unnan kal söz eşitməmişəm (Şəki) II (Naxçıvan) şiv, ağa
I (Culfa, Ordubad, Şərur) açılmamış pambıq qozası. – Sahədə çoxlu kala qalsa, yığıb verəco:ux mala (Ordubad); – Bir kolda yüz kala olur (Şərur) II (Də
(İmişli) Kərbəlaya gedən, zəvvar. – Kalabayçılar qayıdanda bı da gəldi
(Qazax) buğaya gəlmə həddinə çatmış. – Bu camış düyəsi kaladurandı
I (Şərur) quyu. – Bırdan arxa kimi kalafalar var II (Ağcabədi, Basarkeçər, Çənbərək, Füzuli, Xanlar, Kəlbəcər, Qarakilsə, Qazax, Naxçıvan, Oğuz, Ordub
(Xanlar, İmişli, Kəlbəcər) xarabalıq. – O vaxdı o kalafalıxda da oluflar, buanda düzdə də oluflar (Xanlar); – Quzu kalafalıxda otdor (İmişli)
(Salyan) acımamış xəmirdən bişirilən qalın lavaş. – Xama acımasa da, apar kalafətir elə ye
(Gədəbəy) öz yağında bişirilən ət. – Kalafırı da yə:ndə sarımsağ ola Kalafır eləməx’ (Ağbaba) – oğurlamaq
(Masallı) güc, qüvvə, taqət ◊ Kalahın kəsmək – əldən salmaq, yormaq. – Zalım oğlu kalahımı kəsdi
(Ordubad) azca iriləşmiş yemiş (tağda). – Kalax tağda yemişin irisinə deyərıx
I (Lənkəran) küt. – Ədə, nə kalan adamsan, bir iş də bacarmırsan II (Bakı, Balakən) çox, çoxlu. – Mirinin toyuna kalan adam gəlmişdi (Bakı); – Səmədin