İSTİĞFAR

is. [ ər. ] din. Allaha yalvararaq günahlarının bağışlanmasını istəmə, “əstəğfürullah” deyərək peşmanlığını bildirmə, tövbə etmə.
□ İstiğfar etmək (qılmaq) – Allaha yalvararaq günahlarının bağışlanmasını istəmək, “əstəğfürullah” deyərək tövbə etmək.
[Molla Zaman:] İstiğfar elə, arvad, istiğfar elə, günaha batdın. Ə.Haqverdiyev.
Bu minval ilə günahkar muzdur özünün bəd əməlindən peşman olub, istiğfar edə-edə yerindən qalxdı. S.M.Qənizadə.
İstiğfar eylə, adam ağzına gələni danışmaz. H.Nəzərli.

İSTİFADƏSİZ
İSTİHALƏ

Digər lüğətlərdə