(Basarkeçər) deyinmək
(Cəbrayıl, Zəngilan) sözləşmək, deyişmək. – Sə:rdən bəri nə ediləşirsı͂:z, tay qutarmıyassı͂:z? (Cəbrayıl)
(Gədəbəy) bax evdirməx’
(Gədəbəy) heyvanın öz balası üçün döşündə qısıb saxladığı süd. – A:z, o eğinti: mağə:ti, qatem südə pişrem
(Gədəbəy) tuluq. – Eğmədəqi şor na xarta olu, ay arvad
(Gədəbəy) qorxmaq, ehtiyat etmək. – Nədən eğməneysiη, oğul, heş zad yoxdu orda
ehnaz olmax: (Salyan) nasazlamaq. – Əliyağa, diyəsən, ehnaz olub
(Oğuz) şərf
(Qazax) bax eğinti. – Dünənnəri maral inəyin e:intisini işdim, gözdərimə işıx gəldi
(Ağdam, Şuşa) mübahisə etmək. – Niyə ejəşirsiηiz, ə:, ta: bəs döymü? (Ağdam); – Axşamatan peşəsi mənnən ejəşməx’di, ayrı işi-zadı yoxdu gədənin (Şuşa)
(Gədəbəy, Qazax) bax ejgan. – Ejgahan olanda deyeydiη, munu maηa dana! – Ejgahan vaxdı gəl (Qazax); – Mən saηa ejgahan vaxt hardan tapem kın, qutarasa
(İsmayıllı) bax ejga:nnıx
(Gədəbəy) bax ejga:nnıx ◊ Ejgahannığa çıxmaq – asudəliyə çıxmaq. – Elə ki, ejgahannığa çıxdı, işim düzəldi; – Sən ejgahannıxdan dəm vuroysuη, nə:zey m
(Oğuz) işsiz, boş, bikar
(Gədəbəy, Qax, Mingəçevir, Şəki) bax ejgan. – Ejga:n adamsan, get gəti (Qax); – Bir ejga:n vaxtdə:lərsiη, gaflaşarıx, indi incimə:nən çöle:dirəm (Gədə
(Gədəbəy, Şəki) asudəlik, işsizlik, bikarçılıq. – Ejga:nnıxda hər işi iras tutmağ olar (Gədəbəy); – Ejga:nnıxdı hələ ki (Şəki)
(Zaqatala) bax ejga:n
(Borçalı) bax ediləməx’. – Bu xartan çox ejiliyif baş-beynimi töx’mə
(Gədəbəy, Qazax) dərd, qəm, kədər. – Heç işdahım yoxdu, elə munu da canımın ejirinnən yi:rəm (Qazax); – Ejiriηnen ölöyrüm, yatammeyrım zavahtannan, el
(Çənbərək) sakitləşdirmək. – Bu çağıyı ejlit, əηər-çiηər yoxkan sənəyi doldurum; – Ana, uşağı ejlit, suyeydim gəlim
(Salyan) yaşlı. – Asyə:n qızı öyün işdərin ekəs arvaddar kimi aparır
(Ağcabədi, Tərtər) əkiz doğulmuş uşaqlardan hər biri. – Xuduş ekiztaydı (Ağcabədi)
(Ağdam) köçəri
(Zaqatala) heyva mürəbbəsi. – Ləzətdi elçar döyülmü?
(Ağsu) hamısı. – Bizim kəndin elçari belə danışır
(Lənkəran) toydan bir neçə gün sonra oğlan evindən qız evinə göndərilən plov
(Bakı, İmişli, Kürdəmir) elə. – Elənçig işə qol qoymağ olmaz (Kürdəmir); – Elənçig adamnan yoldaş olma (İmişli)
(Bakı) bax elat
(Zəngibasar) yaxşılıq. – Eybi yoxdu, eli: itirən bəlasın bulacaxdı
(Ağdərə) uşaq oyunu adı
(Qazax) qaldırmaq
(Cəlilabad, Göyçay) bax elliy. – Də:nə yaxın saçax ellig qaralır (Göyçay)
(Sabirabad) hamı, hamı birdən, böyükdən kiçiyə qədər
I (Salyan) bütünlüklə, tamamilə. – Bağımızın elligin yığasan, on eşig <yeşik> üzüm olmaz II (Salyan) el
(Kürdəmir) hamı, hamısı. – Uşaxlar elliyi çayın qırağına yığılıblar; – Uşağın elliyi dərsi bilir
(Cəlilabad, İmişli) bilikli. – Mirzə Qulamalı çox elmdardı (İmişli)
(Ağdam, Ağdaş, Ağdərə, Borçalı, Dəvəçi, Goranboy, Göyçay, İmişli, Kürdəmir, Quba, Qax, Qazax, Mingəçevir, Tərtər, Şəki, Ucar) iki qardaşın arvadları
(Culfa, Zəngilan) süddən müxtəlif ağartı növləri hazırlayan qadın. – E:malçı fermədə işdəyən qadına də:rıx (Zəngilan)
(Lerik) həlim, xoşxasiyyət
(Salyan) bax emil. – Mahirin bir oğlu var, çox emin uşağdı
(Ucar) yarpaqları turp yarpağına oxşayan yeməli, yabanı bitki adı. – Eminnigözü do:ğaya tökürük
(Qazax, Meğri) qaramalın qulağına vurulan damğa. – Malın qulağına en vurallar kin, tapılsın (Qazax) – Bayrış ə:m <əmim> deyirdi ki, keçi
(Lerik) gəvən adlanan tikanlı yabanı bitkini yerdən çəkib çıxarmaq üçün ağac alət. – Encəsiz gəvən çəkmək olmaz
(Qazax) hörmət etmək, saymaq. – Sən ha vax məni endirersəη?
(Zəngibasar) vecinə. – Nəqqə:r de:rəm, heş mu:n e:ninə də də:l
(Kürdəmir) lovğalanmaq. – Bizim bı Abbas yaman ennənir, balam
(Cəbrayıl) enliyarpaqlı yeməli yabanı bitki adı. – Enniqulaxdan yaxşı dovğa bişirməx’ olar
(Şəmkir) iri damcılı yağış. – Enniyarpağa tüşən adamın bircə yeri də quru qalmır, isdanır hər yeri
(Şəki) çörək. – Bi dəfiyə üç epbex’ yiyən vaxdım olufdu
(Zəngibasar) çox, xeyli. – İcilasa epey adam gəlmişdi