1. Həya, heysiyyət, şərəf, hörmət, qədir-qiymət.
[Zibeydə:] Axır mənim də özümə görə adım, abrım var!
[Gövhər:] İndiyədək abır, ismət saxladıb məni…
[Birisi:] Məgər mən öz abrımdan keçib camaat malına xəyanət edərdim?
2. məc. dan. Üst-baş, geyim, qiyafət, zahiri görünüş mənasında.
[Qurban:] Ə, bu nə paltardır, balam, heç bir utanıb qızarırsan? Bu abırla elə toya-vaya gedirsən.
3. məc. Bədənin məhrəm (örtülü, ayıb) yeri.
◊ Abır gözləmək – hörmət saxlamaq, ədəb gözləmək; utanmaq, həya etmək.
Abır qoymamaq – 1) bax abrını almaq;
2) xarab etmək, bərbad etmək, puç etmək.
Abırdan düşmək – rüsvay olmaq, biabır olmaq, heysiyyətdən düşmək, şərəfini itirmək, ləyaqətini itirmək.
Abırdan salmaq – hörmətsizlik etmək, biabır etmək, rüsvay etmək, bərk danlamaq.
Abra düşmək – lazımi şəklə, qaydaya düşmək, ləyaqətli şəklə düşmək.
Abra salmaq – səliqəyə salmaq, qaydaya salmaq.
[Əlyarov:] Heç olmasa gərək küçələri layiqincə bəzəyib abra salaq.
Abrı getmək (tökülmək) – biabır olmaq, rüsvay olmaq, hörmətdən düşmək.
[Yetər:] Ağa, belə söhbətdən mənim abrım töküldü.
Abrını almaq – bərk danlamaq, biabır etmək.
[Qarabirçəyə] elə gəlirdi ki, hər bir kəs Əbişin etdiyi cinayətə qarşı hiddətlənib onu yaxalayacaq, onun abrını alacaq…
Abrını aparmaq – bax abrını almaq.
Abrını atmaq – özünü arsızlığa vurmaq, heç bir şeydən utanmamaq, abırsızlıq etmək.
Abrını ətəyinə bükmək – bərk danlamaq, məzəmmət etmək, abrını almaq.
Abrını götürmək (tökmək) – bax abrını almaq.
Abrını vermək – bax abrını almaq.
