1. Yalınayaq, ayağı çılpaq, ayağında heç bir şey olmayan.
Ayaqyalın uşaqlar qara düşüb, çil toyuğu basmarlayıb tutdular.
// Zərf mənasında. Ayaqyalın gəzmək.
– Laçın … [uşaqların] hər ikisinin dalınca baxdı, ayaqyalın olduqlarını gördü.
Sitarə ərini yuxuya verib otaqdan çıxdı və bir dəqiqə çəkmədi ki, küçədən ayaqyalın və başıaçıq qaçmağa üz qoydu.
[Uşaq] ev sahibinin qabağından qalan tör-töküntünü yeyərdi. Qışın soyuğunda ayaqyalın su daşıyardı.
2. sif. məc. Lüt, yoxsul, heç bir şeyi olmayan.
□ Ayaqyalın qalmaq – lüt qalmaq, hər şeyi əlindən çıxmaq, var-yoxu əlindən getmək.
Ayaqyalın qoymaq – var-yoxunu əlindən almaq, lüt qoymaq.
