1. Bir şeyi əlindən buraxaraq yaxına, ya uzağa tullamaq, fırlatmaq.
Yol daşını yol quşuna; Atma, qardaş, kərəm eylə.
[Usta] …əlindəki gül dəstəsini yemək masasının üstünə atdı.
Nisa kömür qabını yerə atıb gəldi.
2. Bir şeyi hündür yerdən aşağı tullamaq, salmaq. Lövbəri dənizə atmaq. Damın qarını atmaq.
– Kim isə zəncirləri lom ilə yerə atır.
3. Salmaq. Həbsə atmaq.
– Kərim xanı yenə … bir qəbir təsiri bağışlayan kameraya atdılar.
□ Özünü atmaq – atılmaq, tələsik girmək, keçmək, daxil olmaq.
İvaşenkonun geri oturtduğu düşmən dəstəsindən balaca bir qrup özünü keçidə atdı.
Uşaq özünü atasının qucağına atdı.
Mən güclə özümü oyankı otağa atdım.
4. Tərk etmək, buraxmaq, üz döndərmək. Ev-eşiyini atmaq. Arvad-uşağını atmaq. İşi atmaq.
– Atdın vətəni neçin, qəribim? Arxandan əcəl məgər yetişdi?
// məc. Əl çəkmək, tullamaq, tərk etmək. Papirosu atmaq. İçkini atmaq.
– Səndən üzməmişəm bircə gün də əl; Demə: “Hüseyn məni atmış”, amandır!
5. Rədd etmək, əməl etməmək.
Qardaşımın sözünü ata bilmədim.
6. Doldurulmuş tüfəngdən, tapançadan, topdan və s. silahdan atəş açmaq. Tüfəng atmaq. Top atmaq. Pulemyot atmaq.
7. məc. dan. Vurmaq, öldürmək, yaralamaq (tüfəng, ya tapança ilə). Quş atmaq.
– Nəbi hirslənib dedi: – …bu saat burdan rədd olmasan, səni atacağam. “”.
Ansızın çıxan bu ceyranı heç kəs ata bilmədi.
8. Örtmək, salmaq, sərmək. Üstünə yorğan atmaq.
9. Səpmək. Toxum atmaq.
10. Sökülmək.
[Hətəm] əsəbilikdən yumruqları ilə ciblərini elə aşağı basdı ki, az qaldı paltarın tikişi atsın.
11. Döyünmək, vurmaq, tərpənmək. Ürəyi atmaq. Nəbzi atmaq.
12. Çıxarmaq, buraxmaq, pozmaq. Məqalənin birinci abzasını atmaq.
13. məc. Uzatmaq.
Bəzən adama elə gəlir ki, əlini dağların təpəsinə atsan, ulduzları tuta biləcəksən.
14. məc. dan. İçmək.
15. Bir sıra isimlərin yanına gətirilərək mürəkkəb feil və müxtəlif ifadələr düzəldilir; məs.: can atmaq (bax can), kif atmaq (bax kif), əl atmaq (bax əl), addım atmaq (bax addım), püşk atmaq (bax püşk).
