1. Həyatda ən yüksək məmnunluq hissi; bir şəxsin hər hansı bir şeydən duyduğu dərin məmnunluq və sevinc hissi; xoşbəxtlik.
[Murad] özünün səadət və istirahətini yalnız Nigarla bərabər yaşamaqda görürdü.
Şair anam Azərbaycan, sən vüqarımsan; Nəğməmsən, şerimsən, şeriyyətimsən; Sən mənim dünənki yaralarımsan; Sən mənim bugünkü səadətimsən!
Mən də, bu gözəl yaz gecəsi də həyəcan və səadət içindəydik.
2. məc. Obrazlı təşbehlərdə, məs.: səadət yolu, səadət qapıları, səadət məşəli, səadət nuru və s.
– [Zəhra:] Ədalət dünyada əlvan gül açsın; Səadət günəşi nurunu saçsın.
Səadət qapıları [Zərqələmin] üzünə açılırdı.