ər., əsli: yunan
1. Oxumuş adamların, ruhanilərin adlarına qoşulan söz.
2. Ümumiyyətlə, hörmət bildirmək üçün işlənir. (“Koroğlu” dastanının lüğəti)
Əfəndi cəld ayağa qalxdı. Qələm-davatını götürüb, bir əlində imanı, bir əlində tumanı düşdü Koroğlunun yanına. (“Koroğlunun İstanbul səfəri”)
*
Əyri qılınc mənim püşdü pənahım,
Axtarıram səni bu gün, əfəndim!
Çəkib qopardaram bədəndən boynun,
Qoymam qala novcavanın, əfəndim!
(“El aşıqları”)