1. sif. Qırmızı. Al bayraq. Al qan. Al şəfəq.
– Al yanaqların sanasan ki, qızılgül xərməni; Tər zənəxdaninə baxdıqca cünun eylər məni.
Sənə al don yaraşır, niyə qarə geymisən sən; Məgər aşiqin ölübdür, sənə bu əza neçindir?
Zümrüd göydə günəş yandı; Al şəfəqə yer boyandı.
// is. Qırmızı paltar, al parça.
Saqqalı ağ olanın qiymətidir bir qara pul; Gər girsən bəzənib gündə yaşıl, al içinə.
Qərq olsun yaşıla, ala sərasər; Naz ilə sallana-sallana gəlsin!
[Qəribin anası:] Gəlişin haradan, bazirganbaşı?; Sən alıb-satırsan alı, qumaşı. “”.
□ Al geymək məc. – bəzənmək, qızarmaq.
Al geyib qızarır yenə üfüqlər; Bir azdan gözünü açacaq səhər.
Kəndimiz bəzənib süsən, sünbülə; Bağlar geyib al, başına döndüyüm. ().
2. Qızmar, yandırıcı.
Gecələr ayazda, gündüzlər al gün altında gəmi muzdurunun zəhməti hər bir zəhmətdən fövqdür.
3. is. köhn. Qadınların üzlərinə, dodaqlarına sürtdükləri qırmızı boya, ənlik.
