Azərbaycan mədəni təsiri — Azərbaycan linqvistik və mədəni mühitinin təsir dairəsinin inkişaf tarixi, Azərbaycan mədəniyyətinin müxtəlif bölgələrdə və xalqlarda oynadığı rol.
XIX əsrin sonu — XX əsrin əvvəlləri Azərbaycanda milli oyanış — mədəni Renessans dövrü (maarifçiliyin genişlənməsi, təhsil, mətbuat və incəsənətin inkişafı) baş vermişdir. Bakı mərkəzli Azərbaycan ziyalıları yaratdıqları "mədəniyyət məhsulları"nın Mərkəzi Asiya çöllərindən İstanbula, tatarların vətəni Mərkəzi Volqadan İrana qədər yayılması potensialını görürdülər. Azərbaycanlılar aktiv şəkildə Rusiya imperiyası, İran və Osmanlıda baş verən inqilabları və daha sonra baş verən islahatları izləyir, şərh edir və bu inqilab və islahatlarda aktiv iştirak edirdilər. Bu dövrün azərbaycanlı islahatçı ziyalıları dövrü nəşrlər, teatr truppaları və qonşu dövlətlərdəki konstitusiya hərəkatlarında iştirak vasitəsilə türk Cənubi Qafqazından başqa İran, Osmanlı və Mərkəzi Asiyada da təsirə malik oldular.
XIV əsrin sonlarında yaranan Şəki hakimliyini idarə etmiş Orlat sülaləsi azərbaycanlılaşmış türkdilli monqol sülaləsi idi.[1][2][3] 1562–1844-cü illərdə mövcud olmuş İlisu sultanlığının əhalisi isə ağır bir şəkildə Azərbaycan mədəniyyətinin təsirinə məruz qalmışdı.[4] İlisu sultan və bəylərinin bir hissəsi saxur, bir hissəsi türk-azərbaycanlı mənşəli idi.[5]
XV əsrin axırlarında artıq Dağıstanın Dərbənd şəhərində Azərbaycan əhalisi formalaşmışdır.[6] Əsrlər boyunca azərbaycanlılardan ayrı yaşayan Dağıstan azərbaycanlıları nəinki öz etnolinqvistik kimliklərini saxlayıblar, həmçinin öz qeyri-türk qonşularını (ərəblər, müsəlman-tatlar, tabasaranlılar) assimilyasiya ediblər.[7] Həmçinin Dərbənddə və Dağıstanın digər şəhərlərində yaşayan farsların Azərbaycan dilini mənimsəməsi və sonradan onların kimlik şüurunun dəyişməsi nəticəsində azərbaycanlıların sayı artmışdır.[8] Tarixən, Cənubi Dağıstanın əhalisi Azərbaycanın mədəni və davranış normalarına yönlənib, Azərbaycan linqvistik və mədəni mühiti ilə əhatələnib.[9][10] Dağıstan antropoloqu Maqomedxan Maqomedxanovun fikrincə Azərbaycan dili bölgənin insanlarına maddi qazanc, mədəni ehtiyacların ödənilməsi, həmçinin kreativ və mənəvi ilham verib.[11]
Azəri-türkmən şair, nəqqaş, münşi (bürokrat), sufi şeyx və qələndərlər Osmanlıda, uclardaki (kənar vilayətlər) Osmanlı türk mədəniyyətinin formalaşmasında başlıca rol oynamışdır. Bunlar arasında Xoylu Abdal Musa, Şair Nəsimi, Həbibi, Füzuli, Ruhi, İdris Bitlisi, Nəqqaş Osman və Loğman kimi ustadlar vardır.[12]
XVI–XVII əsrlərdə ərəb dili və yazısı ilə birlikdə Azərbaycan dili və mədəniyyəti də Tabasaran elinə getdikcə sürətlənən tempdə daxil olmuşdur. Bunun sübutu ərəb ədibi Hacı Məhəmmədin azərbaycan dilində yazdığı şeirlərdir.[13]
XVIII əsrin sonlarında tat mədəniyyəti qonşu Azərbaycan xalqının mədəniyyətinə çox bənzəyirdi, tatlar üçün dilləri yeganə fərqləndirici tat mədəniyyət elementi idi. Tatların mədəniyyəti əsrlər boyunca Azərbaycan və digər mədəniyyətlərin qarışması nəticəsində İran və türk elementləri və adət-ənənələrinə malik qarışıq mədəniyyət olmuşdur. Tatlarda xalçaçılıq, qabartma, xatəmkarlıq kimi ənənəvi türk sənətləri yüksək səviyyədə inkişaf edib və mühüm tat sənətləri hesab olunur. Azərbaycanlılarla uzun müddət əlaqə saxlamaları nəticəsində əkinçilik metodları, mətbəx və musiqi kimi, hər iki mədəniyyətin paylaşdığı bir çox mədəni xüsusiyyətlər mövcuddur.[14] Tatların, bir neçə istisnadan başqa, Azərbaycan folklorundan fərqli olan folkloru yoxdur. Müasir Azərbaycan folkloru onlarda müəyyən dərəcədə inkişaf edib.[15]
Dərbənd tarixən Bakının bir növ "mədəniyyət peyki" olub. Cənubi Dağıstanla Azərbaycan arasında sıx iqtisadi və mədəni əlaqələr Dağıstan azərbaycanlılarının, ləzgilərin, saxurların, rutulların, dağ yəhudilərinin Bakının həyat tərzinə diqqət yetirməyə başlamasına səbəb olub. Bəlkə də buna görə, digər Dağıstan şəhərlərindən fərqli olaraq, Dərbənd bu gün də ümumi Azərbaycan dili və mədəniyyət-məişət ab-havasını qoruyub saxlamaqda davam edir.[16]
Ləzgilərin etnoqrafik həyatı Azərbaycan mühitinin təsirinə məruz qalıb. Ləzgilər müəyyən dərəcəyə qədər Azərbaycan milli geyimlərini mənimsəyiblər.[17] Azərbaycanlılarla bir yerdə yaşamaq, Azərbaycan ərazisinə miqrasiya, ticarət və iqtisadi əlaqələr Azərbaycan dilinin ləzgilər arasında geniş yayılmasına səbəb olub.[18] Ənənəyə görə, türk (Azərbaycan) dili və türk yazısı ləzgilərin mədəni həyatında hakim mövqe tuturdu.[19]
Gürcülərin subetnik qrupu olan tuşlar (tuşetilər) uşaqlıqdan övladlarına Azərbaycan dilini öyrədir, onları qonaqpərəstlik münasibətlərində olduqları azərbaycanlı ailələrə verirdilər. Hər tuşeti ailəsində azərbaycan dilini bilən ən azı bir nəfər olurdu.[20] Dargilər də uşaqları azərbaycan dilini öyrənsin deyə onları 3–4 aylığa azərbaycanlı ailələrə verirdilər.[21]
Azərbaycan kürdləri ailə içində belə azərbaycan dilində danışırdılar. Azərbaycanlı qadın ilə evlənən kişilər kürd dilini unudur və uşaqlar da həmişə bu dili öyrənə bilmirdi.[22] Kürdlər azərbaycanlıların məscidlərində dua edir, sovet dövründən başlayaraq vəfat edən yaxınlarını azərbaycanlıların qəbirstanlıqlarında basdırır, onlarla eyni qəbir daşı qoyurdular.[23]
XIX əsrin sonu — XX əsrin əvvəlləri Azərbaycanda milli oyanış — mədəni Renessans dövrü (maarifçiliyin genişlənməsi, təhsil, mətbuat və incəsənətin inkişafı) baş vermişdir.[24][25] Bakı mərkəzli Azərbaycan ziyalıları yaratdıqları "mədəniyyət məhsulları"nın Mərkəzi Asiya çöllərindən İstanbula, tatarların vətəni Mərkəzi Volqadan İrana qədər yayılması potensialını görürdülər. Azərbaycanlılar aktiv şəkildə Rusiya imperiyası, İran və Osmanlıda baş verən inqilabları və daha sonra baş verən islahatları izləyir, şərh edir və bu inqilab və islahatlarda aktiv iştirak edirdilər.[26] Bu dövrün azərbaycanlı islahatçı ziyalıları dövrü nəşrlər, teatr truppaları və qonşu dövlətlərdəki konstitusiya hərəkatlarında iştirak vasitəsilə türk Cənubi Qafqazından başqa İran, Osmanlı və Mərkəzi Asiyada da təsirə malik oldular.[27]
İran inqilabından xüsusi ümidli olan Azərbaycan ziyalıları təklif etdikləri islahatçı fikirlər üçün İran cəmiyyətinin uyğun olduğunu fikirləşirdilər. Hər iki bölgənin mətnləri, mədəni inkişaf hadisələri və siyasi ideologiyaları sərhədin o biri tərəfindəki əhaliyə çatır, bu da hər iki cəmiyyətdə inkişaf edən islahat siyasətinə həm təsir edir, həm də bir-biri ilə toqquşurdu.[26] İki Azərbaycan cəmiyyəti İranda məktəblərin və oxu evlərinin açılmasında iştirak etmişdir.[28]
Sovet İttifaqına daxil olmaq Azərbaycan islahatçılarına nəinki vətənlərində çoxdan gözlənilən nüfuzu qazandırdı, həm də öz mədəni və sosial islahatlar brendlərini İrana ixrac etmək və Mərkəzi Asiyada təbliğ etmək üçün çoxdan arzuladıqları nüfuzu təmin etdi. Birinci və 1924-cü ildə Özbəkistan SSR yaradılana qədər tək türk-müsəlman Sovet Sosialist Respublikası ola Azərbaycan SSR bir növ Sovet İttifaqının həm daxili müsəlman əhalisinə, həm də müsəlman qonşularına təqdim etdiyi tərəqqi və inkişaf modeli idi.[29] 1920–1930-cu illərdə Bakı şəhəri bütün türk xalqlarının mədəni həyatının mərkəzinə çevrilir. Burada Tatarıstan, Özbəkistan, türkdilli Krım, Türkiyə və s. yerlərin görkəmli ziyalıları yaşayır və fəaliyyət göstərirdilər.[30]
Azərbaycan ziyalıları 1920-ci illərdə öz respublikalarının kiçik xalqları üçün yazı və dərs vəsaitlərinin yaradılmasına, qeyri-azərbaycanlı əhali üçün milli məktəblərin açılmasına, müxtəlif dillərdə qəzet və jurnalların nəşrinə başladılar.[31]
Fuat Köprülü qeyd edir ki, hal-hazırda Azərbaycan dili adlandırılan türk ədəbi dialekti tarixən Xorasandan Anadoluya, Qafqazdan Bağdada qədər yayılmışdı. Qərbi Anadolu (Osmanlı) türk dili ilə Azərbaycan dili arasındakı sərhəd XIV əsrin II yarısında görülməyə başlanmışdır. Məhəmməd Ərgin bu sərhədi Samsun-Sivas-İskəndərun xəttində görür. Kiçik Asiyanı 2 hissəyə bölən bu xəttin şərq hissəsi Azərbaycan dilinin dialektlərinin yayıldığı ərazidir.[32] Bəzi müəlliflər Şərqi Anadolunu XIII–XIV əsrlər Azərbaycan ədəbi dilinin beşiyi hesab edirlər.[33]
XIII–XIV əsrlərdə Azərbaycan dili sadəcə Azərbaycanın yox, İran, İraq və qismən Şərqi Anadolunun türklərinin ədəbi dili idi. Azərbaycan ədibi hesab edilən Qazi Bürhanəddin heç bir zaman Azərbaycana ayaz basmamışdı. Azərbaycan ədəbiyyatının digər nümayəndələri olan Mustafa Zərir Ərzurumdan, İzzəddin Həsənoğlu isə Xorasandan idi. Mustafa Zərir "Yusif və Züleyxa" poemasını Suriya və Misir ərazisində yazsa da, əsər Azərbaycan ədəbi nümunəsi hesab edilir.[33]
Dil nöqteyi-nəzərindən baxıldığı zaman İldırım Bəyazid ilə Qazi Bürhanəddin, Fateh Sultan Mehmet ilə Uzun Həsən, Yavuz Sultan Səlimlə Şah İsmayıl Xətai arasında münaqişə sadəcə hərbi-siyasi deyildi. Bu tarixi hadisələrin gedişində Yaxın Şərqin türk etnomədəni ərazisinin iki əsas komponentinin, eləcə də iki türk ədəbi dilinin — Osmanlı və Azərbaycan dillərinin yayılma və təsir sahələrinin sərhədləri müəyyən edilmişdir.[34] XV əsrin əvvəllərində Yavuz Sultan Səlimin Şah İsmayıl Xətai üzərində qələbəsindən sonra Kiçik Asiyanın şərq hissəsi Osmanlı imperiyasının tərkibinə daxil olmuşdur. Ancaq Osmanlı ədəbi dilinin Şərqi Anadoluda yayılması əsrlər boyunca davam edən bir proses olmuş, bu regionun şairləri Azərbaycan dilində əsərlər yaratmağa davam etmişdir. Məsələn, Şükru Bitlisi yerli Bitlis türkmən ləhcəsində yazılmış "Səlimnamə" əsərini Yavuz Sultan Səlimə təqdim etmişdir. Əhməd Uğur bu əsərin dilini Azərbaycan dili hesab edir. XVII əsr səyyahı Övliya Çələbi isə Şərqi Anadolu və Diyarbəkr türk ləhcələrini əcəm, yəni Azərbaycan dili ilə bənzər hesab edirdi.[35]
İranda Azərbaycan dili az qala Qəzvinə qədər danışılır.[36] Gəlucah Azərbaycan linqvistik ərazisinin ən şərq nöqtəsi sayılsa da,[37] Xorasanda da Azərbaycan anklavları tapılmışdır.[38] Səlcuq, qaşqay, əfşar, sonqur (Kirmanşahda), aynallu, gəlucah (Mazandaranda), Diyarbəkir türkçəsi,[39] İraq türkmancası, Əfqanıstan qızılbaşlarının şivəsi[40][41][42] azərbaycan dilinin dialekti hesab edilir.[43] Xorasan türklərinin danışdığı türkcə azərbaycan və türkmən dilləri arasında aralıq dili hesab edilir.[44]
Səfəvi imperiyasında Azərbaycan dili hakimiyyətin, sarayın, qızılbaş hərbi təşkilatının və dini liderlərin dili, dövləti idarə edən sülalənin ana dili idi.[45] Saray dilinin Azərbaycan dili olması nəticəsində paytaxt şəhərlərdə (Təbriz, Qəzvin və İsfahan) bu dilin istifadəsi təşviq edilirdi. XVII əsrdə İsfahanda hakim şah sülalənin yaşaması və Abbasabad adlı İsfahan şəhərətrafı ərazisində Təbrizdən olan Azərbaycan türklərinin yerləşdirilməsi nəticəsində Azərbaycan dili burada geniş şəkildə danışılırdı.[46] Səyyah Engelbert Kempfer Azərbaycan türkçəsinin bu dili ana dili kimi danışan şahlardan varlılara və görkəmli şəxslərə, şahdan xeyr əldə edən hər kəsə yayıldığını bildirmiş, bu dili bilməməyin ayıb sayıldığını qeyd etmişdir.[47] Avropa missionerləri Azərbaycan türkçəsini daha yaxşı bilmək üçün bu dildə qrammatika kitabları və lüğətlər hazırlamışdılar.[48] Səfəvilər dövründən başlayaraq Azərbaycan dili talış dilini daha güclü şəkildə sıxışdırmağa başladı və talış aristokratiyası Azərbaycan dilinin yayılmasına və tədrisinə dəstək verdi.[49]
Qızıbaşlar Səfəvi şahları kimi türk dilinin Azərbaycan tipi ilə danışırdılar.[50] Qızılbaşların işğal etdiyi Şirvan, Azərbaycan, İraq, Bağdad və İrəvanda iranlılar öz övladlarına türk dilini öyrədirdilər.[51] 1590-cı ilə qədər qızılbaşların Azərbaycandan kənarda bir sıra vilayətləri idarə etməsi (Şirazda dülqədr, Yezddə əfşar, Heratda şamlı) Azərbaycan dilinin yayılmasına təsir edib, deməli, şimali-qərbi İrandan kənardakı qruplar Azərbaycan dilində danışıb. Laristan, Şiraz, Kaşan və Qumda Azərbaycan dilində danışıldığı ilə bağlı tarixi məlumatlar vardır.[52] XVII əsrdə Şiraz və Kaşanda türk dilinin danışılmaması qızılbaşların bu ərazilərdə hakimiyyətdə olmaması ilə izah edilə bilər.[46]
Qacarlar dövləti dövründə Azərbaycan dili sarayın və Azərbaycan tayfalarından təşkil edilmiş[53] ordunun dili idi,[54][55][56][57] fars dili ilə birlikdə hər iki sarayda (Təbriz və Tehran) geniş yayılmışdı.[58] Qacar hökmdarları vəliəhd şahzadə olduqları zaman xidmət etdikləri Təbrizdə azərbaycanlıların əhatəsində türk dili, mədəniyyəti və adətlərinə daha çox bağlanır, taxta çıxdıqdan sonra özlərini Azərbaycan türkləri ilə əhatə edirdilər. Bunlardan biri olan Məhəmməd şah Qacar Fars və Şirazda "Əlahəzret Məhəmməd Şah-ı Türk-i Azərbaycan" adlandırılırdı.[59] Azərbaycan dili Azərbaycan ədəbiyyatının nümayəndələri olan Sayat Nova və Molla Vəli Vidadinin yaşadığı gürcü sarayında yaxşı başa düşülürdü.[60][61]
Əsrlər boyunca Azərbaycan dili linqva franka kimi ticarət və etniklər arası qarşılıqlı münasibətdə bütün Persiyada, Qafqazda və cənub-şərqi Dağıstanda istifadə edilirdi. Onun trans-regional təsiri ən azı XVIII əsrə qədər davam edib.[62] Çar Rusiyası Cənubi Qafqazı işğal etdiksən sonra (XIX əsrin əvvəlləri) Şərqi Zaqafqaziyada Azərbaycan dilinin yayılmasını dəstəkləmişdir. Səbəb yerli yuxarı sinifdə fars dilini Azərbaycan dili ilə əvəz etmək və bölgədə İran təsirini azaltmaq idi.[63][64] S. A. Raevski 1837-ci ildə öz məktubunda yazırdı: "Tatarca (azərbaycanca) öyrənməyə başladım, dil, hansı ki, burada ümumiyyətlə bütün Asiyada, Avropada fransızcanın olduğu qədər lazımdır."[65] Elize Reklü Cənubi Qafqaz türklərinin dilinin Qafqazda mədəniləşdirici ünsür vəzifəsini yerinə yetirdiyini qeyd edirdi.[66]
Bundan başqa bəzən qonşu xalqlarda azərbaycan dili doğma dili ünsiyyətdən sıxışdırıb çıxarırdı. Brokhauz və Efronun ensiklopedik lüğətinə görə "sonuncuyla yaxın qonşuluq və daimi münasibətə görə tabasaranlılar onların Azərbaycan dialektini mənimsədilər və tədricən öz doğma dillərini unutdular."[67] Azərbaycan dilinin danışılması tabasaranlılar üçün ənənəvi olsa da, müasir dövrdə bu ikidilliliyin yox olması müşahidə edilir.[68]
F. T. Markov qeyd edir ki, assuriyalılar öz aralarında aysorsca danışır, "ancaq digər millətlərlə əlaqələrində tatarcanı (azərbaycanca) istifadə edirdilər", hansı ki İrəvan qəzasında hamı tərəfindən qəbul edilirdi.[69] Bundan başqa darginlər, xristian-tatlar, yəhudi-tatlar və tuşetilərdə də tarixən azərbaycan dili istifadə edilmişdir.[70][71][72][73] Saxurlar tarixən bilinən dövrdən daima saxur-azərbaycan ikidilliliyi (hər iki dilin eyni vaxtda bilinməsi) vəziyyətində olmuşdur.[74]
Azərbaycan mənşəli sözlər rus, gürcü, erməni, Nax-Dağıstan (ləzgi, avar, lak, arçin və s.) və İran (fars, tat, talış, kürd, gilək, osetin) dillərində yer alıb.[75][76][77][78][79][80][81]
Talış dilində olan bəzi sözlərin qədim türk yazısında qeyd edilməsi Azərbaycan-talış dil əlaqələrinin qədimliyini göstərir.[82] XVIII əsrdə bir çox termin Azərbaycan dilindən tabasaran dilinə keçmişdir. Azərbaycanlılar tabasaranlılarla Orta Şərq ölkələri arasında bir növ vasitəçi rolunu oynamışdır. Elmi tədqiqatlara görə, fars mənşəli bəzi sosial terminlər Cənubi Dağıstana Azərbaycan vasitəsilə keçmişdir.[13] İranda danışılan gilan dili isə İranın şimal-qərbindəki Azərbaycan dialektləri ilə daimi əlaqədə olmuşdur.[83]
XIII əsr alimi Hovhannes Erznkatsinin əsərlərində Azərbaycan mənşəli sözlərə rast gəlinir.[84] "Böyük Pyotrun erməni xalqı ilə əlaqələri" kitabında erməni sənədlərini şərh edərkən Q. A. Ezov qeyd edir ki, "böyük hissəsi erməni danışıq dilində yazılanlar tatar (azərbaycanlı) sözləri ilə aşıb-daşırdı".[85] Bundan başqa Şərqi Anadolu türkcəsi və Azərbaycan dialektləri ərəbcə və yeni dövr farscadan orta ermənicəyə alınma sözlərin assimilyasiya edilməsində (dilə uyğunlaşdırılmasında) vacib vasitəçi rolunu oynamışdır.[86]
Birbaşa olub-olmamasından asılı olmayaraq osetin dilindəki, mədəniyyətlə bağlı bir çox söz Azərbaycan dilindən keçmişdir.[87]
XIV əsrdən etibarən İran Azərbaycanından və İrandan başqa Cənubi Qafqaz, Şərqi Anadolu və İraqın bəzi hissələrində də Azərbaycan dilində ədəbiyyat yüksək səviyyədə inkişaf etmişdir. XVI əsrə qədər Azərbaycan, Çağatay və Osmanlı ədəbiyyatları coğrafi olaraq bağlı olduğu ərazidə qalmır, bu ədəbiyyatları sevənlər də ancaq ədəbiyyatın ortaya çıxdığı bölgədən olmurdu. Azərbaycan şairləri Nəsimi və Füzulinin Osmanlı ədəbiyyatının inkişafındakı təsiri bunun nümunəsidir.[90] Klassik türk ədəbiyyatına məxsus olan tuyuq adlı dördlüklərin meydana gəlməsi də başlanğıcda Azəri ərazisində xalq ədəbiyyatının təsiri altında olmuş və sonradan Çağatay və Osmanlı ədəbiyyatlarına keçmişdir.[91] Azərbaycan ədəbiyyatı Osmanlı, Türkmən və Çağatay ədəbiyyatları arasında körpü rolunu oynamışdır.[92]
Azərbaycanlılar və türkdilli Məmlüklər arasındakı ədəbi mübadilə isə hələ də alimlər üçün maraqlı tədqiqat mövzusu olaraq qalır.[93] Bunlardan biri İzzəddin Həsənoğlunun qədim Azərbaycan ədəbiyyatı nümunəsi olan şeirinin Məmlük əlyazmasında tapılmasıdır.[94] İlk Azərbaycan şairi olan İzzəddin Həsənoğlunun şeirləri XIV əsrdə Xarəzmdə, Qıpçaq və Misir torpaqlarında oxunurdu, XV əsrdə divanı Anadolu və Azərbaycanda məşhur idi.[95] Sultan Əhməd Cəlayırın (?-1410) və Əbdülqadir Marağainin şeirləri Azərbaycan türkcəsinin Cəlairi sarayında ədəbi dil olaraq istifadə edildiyini göstərir.[96]
İmadəddin Nəsiminin poeziyasının təsiri bütün Türk dünyasında hiss edilmişdir,[97][98][99] Teymuri dövrü şairi Əlişir Nəvainin Nəsimini tərifləməsi Mərkəzi Asiyanın Türk dünyasında onun vacib şəxs hesab edildiyini göstərir.[98] Digər bir Azərbaycan şairi Həbibi isə Azərbaycan dilindən başqa Osmanlı türkcəsində də şeirlər yazmışdır. Çakəri Sinan Çələbi, Səfayi Çələbi, Cəlalzadə Mustafa Çələbi, Həyati Çələbi, Tutmaçı kimi XVI əsr şairlərinin Həbibiyə nəzirələr yazmaları onun Osmanlı poeziyasında tutduğu yerin əhəmiyyətini nümayiş etdirir.[100] Digər bir Azərbaycan şairi Məhəmməd Füzulinin yaradıcılığı Orta Şərq xalqlarının ədəbiyyatının inkişafına böyük bir şəkildə təsir etmişdir.[101]
Səfəvi dövründə Azərbaycan xalq dastanları — "Şah İsmayıl", "Əsli və Kərəm", "Aşıq Qərib", "Koroğlu" dastanları yarandı. Yerli dialektlər və klassik dil arasında körpü rolunu oynayan bu dastanlar zamanla Osmanlı, özbək və fars ədəbiyyatlarına nüfuz edir, hətta azərbaycan xalqı ilə əlaqələr nəticəsində "Aşıq Qərib" dastanı erməni və gürcülərə keçir.[102] Bu lirik və epik romansların türk ədəbiyyatının Osmanlı və Çağatay qolları ilə müqayisədə Azərbaycan ədəbiyyatının xarakterik bir xüsusiyyəti hesab edilə bilər.[103] Tədqiqatçıların çoxu "Koroğlu" dastanının mənşəyinin Cənubi Qafqaz, böyük ehtimalla Azərbaycan olduğu ilə razılaşır. Dastan buradan həm şərqə, həm də qərbə (Anadolu və Balkanlar) getmişdir.[104][105][106]
Səfəvi dövründə fars Kərkiya sülaləsinə mənsub, Gilan hökmdarı Əhməd xan şer və musiqi ilə maraqlandığından farsca ilə birlikdə azərbaycan dilində də yazırdı.[107]
İmadəddin Nəsimi sağlığında və sonrakı illərdə ermənilər arasında böyük şöhrət qazanmış və onun şeirləri ermənilər tərəfindən oxunmuşdur.[108] Erməni dilində Koroğlu dastanı nümunələri Azərbaycan qollarının tərcüməsi, dəyişdirilməsi, və ya eyni quruluş və ənənə daxilində yeni qollar şəklində yaradılmasıdır.[109] XVIII əsrin əvvəllərində erməni İlyas Museqyan Koroğlu dastanına aid şeirləri Təbriz bölgəsinə aid, Azərbaycan dilindəki mahnılar arasında, erməni hərfləri ilə qeyd etmişdir.[104]
Bir çox erməni aşıqları həm erməni, həm də Azərbaycan dillərində şeirlər yazıblar, amma bəziləri ancaq Azərbaycan dilində yazmağa üstünlük verib. Məşhur nümunələr arasında Horomsime Akuletsi, Miran, Seyyad, Miskin Burcu, Hpvakim Markaryan və Şirin var. Qul Artunun ustadnaməsi o qədər yaxşı olub ki, Azərbaycan dastanlarına daxil edilib. Hümmət Əlizadənin fikrincə, "Novruz" dastanının birinci ustadnaməsi, "Tahir və Zöhrə" dastanının ikinci ustadnaməsi ona məxsus olmuşdur. XVII əsr erməni aşığı Dəllək Murad Azərbaycan dilində qoşma, ustadnamə və qıfılbəndlər yazmışdır. Digər erməni aşıq Nağaş Hovnatan isə azərbaycanlılar arasında məşhur olan "Mayiləm"i yazıb.[110]
Cənubi Qafqaz aşıqları mahnılarını Azərbaycan dilində yazırdılar, bu dil region erməniləri tərəfindən də yaxşı başa düşülürdü.[111] XVIII əsrdə erməni və gürcü aşıqları Azərbaycan aşıq şeirləri və Azərbaycan dastanlarını yaddan çıxartmamaq üçün onları erməni və gürcü yazı sistemi ilə qeydə alırdılar. Belə əlyazmaların bir çoxu hal-hazırda Matenadaranda və Kürdüstan Dövlət Muzeyində qorunur.[112] XVIII əsrdə gürcü yazısı ilə yazılmış mətnlərə Sayat Novanın Azərbaycan dilindəki əlyazmaları, Azərbaycan-Osmanlı qarışıq dilindəki İncil əlyazmaları misal göstərilə bilər.[113][60]
Sayat Nova azərbaycan dilində 115 şeir yazmış, onun yaradıcılığı orta əsrlər dövrü Azərbaycan aşıq sənəti ilə əlaqəli olmuşdur.[114] 1758-ci il onun azərbaycan dilində fəaliyyəti üçün ən qızğın dövr olmuşdur. Ehtimal edilir ki, Sayat Nova Tiflis, Telavi və başqa şəhərlərdə mahnılarını azərbaycan dilində ifa etmişdir.[60]
Dağıstan ədəbiyyatında türk dilinin vəziyyəti yerli dillərdən üstün idi.[115] Cənubi Dağıstan xalqları Azərbaycan poeziyasının inkişafında rol oynayıblar.[19] Ləzgi, tabasaran, rutul, and ağul şairləri artıq XVII əsrdə azərbaycan dilindən ədəbiyyatda istifadə edirdilər. XVIII əsrdə Azərbaycan dastanlarının Dağıstan xalqlarının dillərində yaradılması baş vermşdir.[13] Şirvanda məşhur Azərbaycan aşıqları ilə görüşən ləzgi aşığı Küçxür Səid qoşma şəklində mahnılar yaza və ana dili ilə birlikdə azərbaycanca da şeirlər yaza bilirdi.[116]
Azərbaycan dilində yazan Tabasaran şairlərinə Hacı Məhəmməd Zülqədirski (XVIII əsr), Tabasaran Əhməd (XVIII əsrin sonu — XIX əsrin əvvəlləri) daxildir. Şirvan və Quba xanlığı ilə əlaqələrə görə, Tabasaranda aşıq sənəti yayılmışdır. Aşıqlar Şahsənəm və Qəribin, Leyli və Məcnunun, Əsli və Kərəmin sevgisi haqqında oxuyur, Azərbaycan aşıqlarının təsiri nəticəsində yerli aşıq-şairlər ortaya çıxırdı. Tabasaranlılar və azərbaycanlılar arasında qarşılıqlı mədəni əlaqələr nəticəsində tabasaran aşıqları Azərbaycan dastanlarını həm azərbaycan, həm də tabasaran dilində ifa edirdilər.[13]
Şimali Azərbaycan və Cənubi Dağıstan arasındakı tarixi-mədəni əlaqələrin artması XIX əsrdə Dağıstan müəlliflərinin Azərbaycan dilində yazılmış əsərlərinin artmasına səbəb oldu. Ləzgi yazılı ədəbiyyatının banisi Yetim Emin doğma ləzgi və ərəb dili ilə birlikdə azərbaycanca da yazırdı.[117] Azərbaycan dilinə üstünlük verən digər dağıstanlı müəlliflər isə Dağıstanın xalq şairi Süleyman Stalski və Dərbənd aşığı Şaul Simendu idi.[118][119][120] XX əsrin əvvəllərində Dərbənd aşığı Şaul Simendu isə ivrit yazı sistemi ilə azərbaycan dilində şeirlər yazırdı.[118]
Azərbaycandakı musiqi formaları cənubda Kürdistan, şərqdə Zəncan və Qəzvinə qədər uzanan ərazidə mövcuddur. Mərkəzi Asiya musiqisindən sürətli ritmi ilə fərqlənən Azərbaycan şəhər musiqisi Xivəyə (Xarəzm) qədər yayılmış, Buxara və Daşkəndə qədərə çatmışdır.[121]
Cəlairilər dövrü musiqiçisi Əbdülqadir Marağainin azərbaycan dilində yazdığı şeirlər türk dilinin musiqi məclislərində əhəmiyyətini göstərir.[96] Marağai türk dilindəki musiqi əsərini Teymurilər hökmdarı Əmir Teymura təqdim etmişdir, əsər əmir tərəfindən çox bəyənilmişdir.[122]
Azərbaycanlı-türkmənlər Osmanlı ali saray musiqisinə başlıca olaraq təsir etmişdilər.[12] Sultan II Murad və Fateh Sultan Mehmetin dövründə Osmanlı sultanlarına əsərlərini həsr edən və Azərbaycandan könüllü şəkildə gələn musiqi ustalarından XIV–XV əsrin məşhur musiqiçisi, bəstəkarı və ifaçısısı Xacə Əbdülqadir bin Qeybi Marağainin kiçik oğlu Xacə Əbdüləziz, Fətullah Şirvani, azərbaycanlı Əbdülqadirin Anadoluda doğulmuş nəvəsi Mahmud Marağai və kamança ustası, şair Turak Çələbi (Nihani) göstərilə bilər.[123] Sultan I Səlimin Təbrizdən gətirdi musiqiçilər qrup şəklində Əndəruna alınmışdır.[124] Sultan Süleyman Qanuni dövründə musiqiçi topluluğunda (cəmaat-i mutriban) Mahmud Marağaidən başqa İran və Azərbaycandan gələn bir çox musiqiçilər fəaliyyət göstərirdi.[125]
Azərbaycan elementləri İran musiqisində, xüsusilə rəqs ritmlərində (rənglər) özünü göstərir.[126] Qacarlar öz Təbriz saraylarında (vəliəhdin qaldığı yer) Azərbaycan dilində, rədif-dəstgah ənənəsinə bənzər musiqi ənənəsinə himayəlik edirdilər. Bu saray musiqisi Azərbaycan muğamının əsasını təşkil etmişdir. Etnoqraflar tərəfindən rədif-dəstgahın farsdilli ərazilərin musiqi normalarına uyğun gəlmədiyi bildirilmiş, Jin Durinq isə bu sistemin birbaşa 12 muğam sistemindən gəlmədiyini, mənşəcə azərbaycanlılara uyğun göründüyünü qeyd etmişdir.[127] Ehtimal edilir ki, dəstgah sisteminin İrana gəlməsi mənşəcə Azərbaycandan olan, Tehran saraylarına Azərbaycan və türk musiçilərini gətirən Qacarların işidir.[128]
Sadıqcanın Azərbaycan tarını yaratmasından sonra, tez bir zamanda bu musiqi aləti İran Azərbaycanında, Ermənistanda, Gürcüstanda, bir qədər sonra isə Dağıstan, Türkmənistan, Özbəkistan, Tacikistan və Türkiyədə məşhurlaşdı.[129] Müasir dövrdə Mavəraünnəhrdə uyğur rəvabı və özbək rübabı Azərbaycan tarı ilə əvəz edilmişdir. Azərbaycan tarına Özbəkistanda heç bir dəyişiklik edilməmişdir, bunun səbəbi tarın ola biləcəyi ən yaxşı səviyyədə olmasıdır.[130] Sovet dövründən başlayaraq Azərbaycan-İran tarı taciklər tərəfindən öz milli musiqi mədəniyyətinin parçası hesab edilir.[131]
Baxşilər (aşıqlar) Azərbaycan modelindəki dastanları həmişə Xorasan türkcəsinə uyğunlaşdırmırdılar. Məsələn, Xorasan türkcəsini bilən kürd bəxşisi "Əsli və Kərəm" dastanının Azərbaycan formasını mənimsəmişdi. Bu, bəxşinin öyrəndiyini nümayiş etdirmək forması ola bilər.[132]
İranika ensiklopediyasına görə Azərbaycan musiqi sənəti Qafqazın digər regionlarında, xüsusilə muğam sistemini və tar və kamança kimi simli musiqi alətlərini mənimsəyən ermənilər arasında ifa edilirdi.[126] Muğam uzun müddət erməni repertuarında olmuş, ancaq XX əsrdə Azərbaycan və erməni tərəflərində artan milliyətçiliyə görə ermənilər bu musiqidən imtina etməyə başlamışlar.[121] Erməni sazı da funksiya və ifa baxımından Azərbaycan sazına yaxındır.[133]
Cənubi Dağıstan xalqlarının azərbaycanlılarla mədəni inteqrasiyası amilləri sırasında aşıq şeirinin ən zəngin ənənələrini, İran və Türkiyə musiqi mədəniyyətini özündə cəmləşdirmiş Azərbaycan musiqi mədəniyyətinin əhəmiyyətini xüsusi qeyd etmək lazımdır.[134] Cənubi Dağıstanda musiqi Azərbaycan musiqi alətləri, tar və kamança vasitəsilə ifa edilirdi və muğam Cənubi Dağıstan xalqları arasında məşhurlaşmışdı.[135]
Dağ yəhudiləri öz dillərində və Azərbaycan dilində zəngin xalq musiqisi repertuarı yaradıblar. Dağ yəhudilərinin toy mahnıları (Mä'nihoy ‘ärüsi) Azərbaycan musiqisinin ladları, ritmləri və quruluşunun təsirinə məruz qalıb. Dağ yəhudilərinin ifa etdikləri musiqi janrlarına Azərbaycan və Dağıstan muğam repertuarı daxildir. Xüsusi üstünlük bayatı-şiraz, segah, mahurhindi, çahargah and şura verilir.[136]
Tabasaran musiqi və mahnılarında Azərbaycan motivlərinin təsiri gözə çarpır.[13] 1980-ci illərdə tabasaranlıların toylarında əsasən Azərbaycan mahnıları ifa edilərdi. Müasir dövrdə bu daha az-az baş verir, ancaq Azərbaycan musiqi və rəqsləri toyun musiqi baxımından müşayiətində hakim yer tutur. Tabasaranlılar və ləzgilər arasında Azərbaycan muğamını ifa etmək qabiliyyəti müğənninin yüksək bacarığının əlaməti hesab edilir.[74]
Şimali Azərbaycanda 1880-ci illərdə musiqi həyatının əsas nöqtəsi Şuşa olsa da, azərbaycanlı musiqiçilər Qafqazın kozmopolit mərkəzi Tiflisdə geniş auditoriya tapırdı.[121] Azərbaycanlıların mədəniyyəti saxurların musiqi mədəniyyətinə təsir edib.[137] Gürcülərin etnoqrafik qrupu olan tuşetilərin çobanları Azərbaycan və Şimali Qafqazda vaxtlarını keçirdikləri üçün onların ifaları bu ərazilərin təsirlərini daşıyır.[138] Azərbaycanda qaraçı toy və bayramlarında musiqi icrası zamanı Azərbaycan və Avropa musiqi alətlərindən istifadə olunur. Odur ki, qaraçı musiqiçiləri əsasən Azərbaycan xalq mahnılarını ifa edirlər.[139]
Vaxtilə Şirvan xanlarının iqamətgahı olan Şamaxı şəhərinin saray rəqqasları öz məharətləri ilə tanınırdılar, Kiçik Asiyada təriflə xatırlanırdılar. 1840-cı illərdə rus rəssamı Qriqori Qaqarin rəqqasları dəqiq etnoqrafik detalları ilə birlikdə çəkmişdir. 1858-ci ildə Aleksandr Düma Şamaxını ziyarət edənə qədər bu əfsanəvi rəqqaslardan yalnız bir neçəsi qalmışdır. Düma onları “Qafqazda macəralar” əsərində təsvir etmişdir.[140] XIX əsr fransız yazıçısı və diplomatı Artur de Qobino "Şamaxıda rəqs edən qız və digər asiya nağılları" adlı əsərində Şamaxı rəqqasələri barədə məlumat verir.[141]
Dağıstan ləzgiləri, rutulları, saxurları uzun müddət Azərbaycanın şimal bölgələri ilə sıx mədəni və iqtisadi əlaqələr saxladıqlarına görə Cənubi Dağıstanın toylarında Azərbaycan rəqsləri də oynanılırdı. Sovet etnoqrafı Səkinət Hacıyeva belə rəqslər arasında "Bənövşə", "Tərəkəmə", "Uzundərə", "Mirzəyi", "Ağır qava" və başqalarını sadalayır.[142] Məsələn, Axtı rayonunun rutul Xnov kəndində toylarda tez-tez Azərbaycan rəqsləri ifa olunurdu. Sovet etnoqrafı Qalina Sergeyeva belə rəqslər sırasında "Tərəkəmə", "Sarıbaş", "Uzundərə" və başqa rəqslərin adını çəkmişdir.[143]
Sovet qafqazşünası Nataliya Volkova qeyd edir ki, Azərbaycanda yaşayan udinlərin bir çox rəqsləri Azərbaycan mənşəlidir. Nümunə olaraq Volkova "Uzundərə" və "Şalaxo" rəqslərini göstərir.[144] "Azərbaycan xalq rəqsləri" toplusunda "Uzundərə" rəqsinin Qarabağ erməniləri arasında da onların azərbaycanlılarla yaxın yaşaması nəticəsində yayıldığı göstərilir.[145] Azərbaycan rəqslərini Zaqafqaziyada yaşayan kürdlər də ifa edirdilər.[146]
Osmanlı sultanı I Səlim dövründə Təbrizdən bir çox azəri sənət ərbabı (müsəvvir, nəqqaş, oymaçı, çini qab düzəldən və başqaları) gətirilmişdir.[124] Osmanlı paytaxtı İstanbulda azəri-türkmənlər məşhur idilər və onların sənət üslubu şəhərdə yayılmışdı.[12]
Orta əsrlərdə çiçəklənmiş Azərbaycan xalçaçılığı bütün Avropa və Asiyada məşhur idi.[147] Azərbaycan Qafqaz xalçalarının əsas yaradılma mərkəzi idi və Azərbaycan toxucularının bacarıq və ideyaları bütün Qafqazda hiss edilirdi.[148] Azərbaycan xalçaları Qafqaz, İran və Türkiyədə xalçaçılığın texniki və bədii aspektlərinə böyük bir şəkildə təsir etmişdir.[149]
XVII əsrdə Sarbənddə məskunlaşan şahsevənlər bura Azərbaycan mədəniyyətinin bir çox element və sahələrini gətirdilər, hansı ki, bunlardan biri də şahsevənlərin Dərbənddən Sərbəndədək fəaliyyətlərini göstərən xalçaçılıq ola bilər.[150]
Tabasaranlıların azərbaycanlılarla geniş əlaqələri nəticəsində, onların sənətkarlıq nümunələri ilə Azərbaycan nümunələri arasında bəzi sahələrdə, xüsusilə xalçaçılıqda bir çox bənzərliklər mövcuddur.[13]
Qars-Iğdır bölgəsindəki xalçalarda bəzi motiv və kompozisiyalarının Azərbaycan xalçaları vasitəsilə bölgəyə gətirildiyi düşünülür. Həm bu bölgədə, həm Azərbaycanda azərbaycanlılar, qarapapaqlar və tərəkəmələrin yaşaması nəticəsində ortaq naxışlar ortaya çıxmışdır.[151]
İranda Cənubi Kirmanda, Xorasan əyalətində və şimal-şərqdə bir çox emalatxanalarda azərbaycanlı xalçaçılar çalışırdı. Onların istehsal etdiyi parçalar ən yüksək texniki və bədii keyfiyyətə malikdir. Bu emalatxanaların şöhrəti türkbaf texnikasını bilən və Azərbaycandan gələn ustadların sayına görədir. Mənşəyi qədim dövrlərə gedib çıxan türkbaf texnikası XV əsrin ikinci yarısı və XVI əsrin birinci yarısında daha da təkmilləşmişdir. Bu, incə xalçaların, xüsusən də çox yüksək düyün sıxlığına malik ipək xalçaların toxunmasına imkan verir. Türkdilli xalqların istifadə etdiyi Gördes texnikasını türkbaf texnikasının bir qolu hesab etmək olar.[149]
İslam incəsənəti üzrə türkiyəli mütəxəssis Birgül Açıkyıldız hesab edir ki, erməni qəbiristanlıqlarında (məsələn, Culfada) tapılan erməni yazıları və tipik erməni ornamentləri olan qoç formalı qəbir daşları ətraf mədəniyyətlərin — kürd və Azərbaycan adət-ənənələrinin təsiri altında yaranıb. Açıkyıldızın fikrincə, zoomorf qəbir daşları daha çox düzbucaqlı xaçkarları ilə tanınan erməni qəbiristanlıqları üçün xarakterik deyil.[152]
XVI əsrin əvvəllərində Səfəvilər imperiyasının qurulması və XVII əsrin əvvəllərində Şah I Abbasın qısamüddətli Osmanlı hakimiyyətindən sonra Şirvan və İran Azərbaycanını geri alması nəticəsində sünni fars, azərbaycanlı və kürd elm adamları Osmanlı imperiyasına köçmüşdür. Bu hadisə Osmanlı imperiyasında fəlsəfi elmlərə marağın artmasına gətirib çıxartmışdır.[153] Səfəvilər imperiyasından qaçan bu alimlər özləri ilə Osmanlı imperiyasına məntiqi elmlər sahəsində yeni elmi əsərlər gətirdilər və bacarıqlı müəllimlər kimi şöhrət qazandılar.[154]
Şəmsəddin Səmərqəndinin "Əl-Risalə fi ədəb əl-baht" əsəri Osmanlı imperiyasında Məsud Şirvaninin (?-1499) şərhi ilə birlikdə tədqiq edilirdi.[155] Dövrünün məşhur alimi Məmməd Əmin Sadruddin Şirvanizadənin (?-1627) əsərlərindən biri Məmməd Fərnarinin Əsirəddin Əbhərinin "İsaquci"sinin şərhinə həsr edilmiş traktatı idi. Bu traktat XIX əsrdə hələ də Osmanlı çevrələrində tədqiq edilirdi. Məmməd Əminin nəvəsi olan Məmməd Sadıq Sadruddin Şirvanizadə (?-1708) isə məntiq sahəsində ən azı bir əsər yazmışdır.[156]
Səfəvi ilahiyyatçısı Mirzə Zahirə Təfrişi (?-1702) məntiqi ilahiyyat və fəlsəfə sahəsində traktatlar müəllifi idi. O, Gürcüstanda katolik və ərəb pravoslav nümayəndələri və kilsə liderləri ilə dinlərarası debatlarda iştirak etmişdir. Azərbaycan türkcəsini böyük ehtimalla ana dili olaraq bilir, debatlarının bəzilərini bu dildə aparırdı.[157]
XVII əsrdə Qolodadan olan Molla Məhəmmədin (ö.1640) mədrəsəsi elm mərkəzi kimi fəaliyyət göstərirdi. Qanıq (Alazan) vadisində yerləşən ən böyük mərkəzlərdən biri olan Qoloda mədrəsəsi təhsil vəsaitlərinin Zaqataladan Dağıstana yayılmasında böyük rol oynamışdır. "Təracim"in müəllifi Əli Əfəndinin dediyinə görə, Qoloda Azərbaycan elm hövzəsini Dağıstana nəql etməklə mədrəsələrin intibah və tərəqqisinə kömək etmişdir.[158]
Azərbaycan və ləzgi dillərində yazan Həsən Əlkədərinin 1892-ci ildə azərbaycanca yazdığı "Əsəri-Dağıstan" kitabı onun öz şərhləri, müşahidələri və şeir əlavələri ilə Dağıstan tarixi ilə bağlı Şərq yazılı məlumatlarını ehtiva edirdi.[159] Azərbaycan dilində yazılması əsərin dövrün bütün savadlı şəxsləri üçün oxunaqlı olmasına səbəb olur, Əlkədəri Dağıstanı qlobal İslam tarixinə inteqrasiya edirdi.[160]
Azərbaycanlı-türkmənlər həm İran fars dili və mədəniyyətində, həm də dil və mənşə baxımından bağlı olduqları Osmanlı türk mədəniyyətində dominant olduqları üçün iki mədəniyyət arasında elçi rolunu oynamış, xüsusilə Osmanlı ali saray mədəniyyətinin yaranmasına rəhbərlik etmişdir.[12] Çandarlı Əli Paşa klassik İslam qanunlarını, saray yaşayış ədəbini, bürokratiya üsullarını, qulam sistemini, maliyyə metodlarını, azərbaycanlı-iranlı bürokratlarının köməyi ilə tətbiq edərək Osmanlının dövlət idarəsində və saray həyatında islahatlar etmişdi.[161] Osmanlı sultanları Orta Asiya və Azərbaycanda türk və fars dillərini bilən münşi, şair və alimləri öz paytaxtına çəkmək üçün fədakarlığa hazır idi.[162]
XVI əsrdən azərbaycanlılar İranın siyasi həyatında, XX əsrin əvvəllərində isə İran milliyətçiliyinin formalaşmasında vacib rol oynayıblar.[163] XVI əsrdən başlayaraq İran azərbaycan dilində danışan hökmdarlar və hərbçilər tərəfindən idarə edilirdi.[43][89][164] Bu zaman fars dilinə idarəçilik, titul adları və hərbi terminologiyada bir çox azərbaycanizmlər daxil olmuşdur.[43] İdarəçilik sahəsində Azərbaycan mənşəli sözlərə yüzbaşı, minbaşı, bəylərbəyi misal göstərilə bilər.[165] Səfəvi imperiyasında saray mərasimi (səlahiyyətlilərin və rütbəlilərin münasibətlərinin açıq şəkildə nümayiş olunduğu bütün növ rəsmi, normativləşdirilmiş qarşılıqlı əlaqələr[166]) Azərbaycan türk dilində aparılırdı.[51]
Şah İsmayıl dövründə ölkədən qaçan Ağqoyunlu bürokratları Osmanlı dövlətinə sığınırdı. Onlar türkmən-azəri türkcəsi ləhcəsində danışırdı və fars imla dilinə hakim idi. Bunlardan biri İdris Bitlisi idi.[167]
Azərbaycan poeziyası kənar bölgələrə təkcə dil xüsusiyyətlərini deyil, həm də hürufilik, işrakiyyə, şiə-ələvilik anlayışları və məsihçilik ideyaları vasitəsilə özünəməxsus poetik ənənələr və mistik-ideoloji anlayışlar təqdim etmişdir.[168]
İmadəddin Nəsiminin əsərləri və onun Anadoluda çoxlu müridinin olması bu regionda hürufiliyinin geniş yayılmasına gətirib çıxartmışdır.[169] Şah İsmayıl Xətainin şiə fanatizmi mövzusu ilə dolub-daşan şeirləri gəzəyən aşıq və dərvişlər vasitəsilə hər yerə yayılmışdır. Uzun müddət onun şeirləri ələvi və bektaşilər arasında, həmçinin İraqın şəbək sektasında oxunmuşdur, şeirlərin bəziləri onların müqəddəs kitablarına daxil edilmişdir.[170]
Zaqafqaziyanın kürd kəndlərində məscidlər yox idi və Azərbaycanda inanclı kürdlər azərbaycanlıların məscidlərinə dua etməyə gedirdilər. Azərbaycan-kürd ortaq qəbiristanlıqlarının olması iki xalqın ümumi dini mənsubiyyəti ilə də əlaqələndirilir. Bundan başqa Sovet dövründə kürdlər Azərbaycan qəbiristanlıqlarından həmkəndçilərini dəfn edir, azərbaycanlılarla eyni məzar daşı qoyurdular.[171]
Azərbaycan mədəniyyəti ilə bağlılıq udinlərin həyatının bütün sahələrinə təsir göstərir. Udinlər və azərbaycanlılar din fərqliliyinə baxmayaraq, eyni qədim ziyarətgahları (ocaqlar, pirlər) ziyarət edirlər. Udinlərlə azərbaycanlıların doğuş zamanı qadınların şər ruhunu qovmaq haqqında ayinləri üst-üstə düşürdü. Udinlər yarı xristian, yarı-bütpərəst bayramlarında (məsələn, Vardavar) Azərbaycan dilində mahnılar oxuyurdular.[172]
1912-ci ildə erməni rahibin tatdilli ermənilər üçün moizəni azərbaycan dilində oxuduğu ilə bağlı məlumat vardır.[173][174] Bundan başqa Azərbaycan dili talışların dini mərasimlərdə istifadə etdiyi dil idi.[175] Şərqi Süryani dua əlyazmalarındakı türkdilli mətnlərdə də Azərbaycan dilinin xarakteristikaları tapılmışdır.[176]
Marağa və Təbrizdə əliallahlıq (yarsanizm) dininə bağlı olan qruplar bir çox dini mətnləri üçün türk dilindən istifadə edir. Yarsanizm ənənəsinə görə erkən icmalar Gorani dilini istifadə edib, ancaq vaxt keçdikcə bəzi qruplar dini məqsədlər daxil olmaqla bütün məqsədlər üçün Azərbaycan dilinə yaxın türk dilini mənimsəməyə məcbur ediliblər.[177] Cənubi Kürdüstan və Luristanda sufilər üçün əhl-i həqqin kəlam dili olaraq Azərbaycan dili də istifadə edilir.[178] Əliallahıların Azərbaycan türkcəsində heca vəzni və xalq nəzm formaları ilə yazılmış xüsusi zümrə ədəbiyyatları movcud olmuşdur.[91]
Ləzgilər müəyyən dərəcəyə qədər Azərbaycan mətbəxinə aid yeməkləri mənimsəyiblər.[179] Basdırmanın ləzgilər arasında əsasən azərbaycanlılarla həmsərhəd bölgələrdə yayılma dərəcəsi və yeməyin adının türk mənşəli olması onu göstərir ki, ləzgilər ətin bu saxlanılma üsulunu cənub qonşularından, azərbaycanlılardan götürüblər.[180]
Erməni xalq nağıllarına görə Tangik adlı erməni qadın dolmanın necə hazırlanmasını bilmədiyi üçün Telli adlı azərbaycanlı qadından dolmanın hazırlanmasını öyrənmişdir.[181] Azərbaycanlıların cız-bız yeməyi Mərkəzi Asiyada məşhurdur.[182] Ərzurumda lavaşın Azərbaycanda da hazırlanması nəzərə alınaraq "əcəm çörəyi" (türk. acem ekmeği) ifadəsi işlənir.[183]
XX əsrin əvvəllərində Azərbaycan və Gürcüstan vasitəsilə qara çay Osmanlı imperiyasının mərkəzi vilayətlərində məşhurlaşmışdır.[184]
"Molla Nəsrəddin" jurnalı XX əsrin əvvəllərində sosial və siyasi islahatları xüsusi vurğulayan, islahatçı və anti-müstəmləkəçi müsəlman diskursunun qurulmasını özünə məqsəd qoyan, Azərbaycan ziyalılarının çap etdirdiyi jurnal idi. Jurnal folklor, təsviri sənət və satiranı istifadə edərək İslam dünyasında yaşayan yüz minlərlə insana çata bilmiş, öz dövrünün nəslinin təfəkkürünə təsir etmişdir. 5 min nüsxə ilə çap edilən jurnal Osmanlı, İran, Misir və Hindistanda qəhvəxana və bazarlarda geniş auditoriya toplamış,[185] İslam dünyasında Mərakeşdən Şərqi Asiyaya qədər oxunmuşdur.[186] Jurnal Cənubi Qafqaz və Mərkəzi Asiyada da jurnalistikanın gedişinə və ideyaların inkişafına böyük təsir göstərmişdir.[187]
Məhəmməd Əmin Rəsulzadə İranda "İran-nou" qəzetinin əsasını qoymuş, qəzet fəaliyyət göstərdiyi müddət ərzində ölkədə ən çox tirajlanan qəzet olmuşdur. Rəsulzadə iranlı oxucuları marksizm anlayışları və Avropa sosializminin tarixi ilə tanış etmək üçün bu qəzetdən istifadə edir, sonradan 1913-cü ildə qurulmasına kömək etdiyi Müsavata gətirəcəyi fəlsəfələri İran kontekstində ifadə edirdi.[188]
Ləzgilər, tabasaranlılar və digər Cənubi Dağıstan xalqları üçün sovet dövründə ilk qəzetlər Azərbaycan dilində çap edilirdi. Belə qəzetlərdən biri olan, 1920–1932-ci illərdə çap edilən "Şura-Dağıstan" (ikinci adı "Dağıstan füqərası") qəzeti Dərbənd şəhəri, Dərbənd və Tabasaran rayonları, Cənubi Dağıstanın ləzgi rayonlarında paylanırdı. Ləzgi oxucu üçün nəzərdə tutulmuş, 1923–1925-ci illərdə çap edilmiş "Samur füqərası" qəzeti də türk (Azərbaycan) dilində çap edilirdi. Rutul qəzeti "Qızıl çoban" 1932–1965-ci illərdə azərbaycan dilində çap edilmişdir.[189]
XX əsrin əvvəllərində azərbaycanlılar hələ sosial və siyasi olaraq öz yurdlarında tanınmağa çalışarkən, İslam dünyasının digər regionlarına öz nümayəndələrini göndərərək, Azərbaycan teatr truppalarının qastrolları vasitəsilə inkişafın Azərbaycan modelini yaymağa çalışırdılar.[190] Teatr Azərbaycan islahatçılarının əsas ixracatı idi, teatr truppaları Volqa-Ural, Türküstan və cənuba doğru İrana qastrola gedirdi.[191]
Azərbaycan teatr xadimləri İran Konsititusiya inqilabından başlayan, sovet dövründə də davam edən müddət ərzində bu ölkəyə səfərlər təşkil etmiş, İran teatrının inkişafında vacib rol oynamışlar. Azərbaycan islahatçıları teatr sahəsində inkişaflarından istifadə edərək İran tamaşaçısına yaxınlaşmaq, inqilab hərəkatında onları dəstəkləmək, dünyəvi mədəni məhsullara doğru onları aparmaq istəyirdi. 9 yanvar 1910-cu ildə Qafqaz azərbaycanlılarının teatr gecəsində konstitusiya hərəkatına maneəçilik törədən köhnə fikirlilər və mənfi sosial qüvvələr satirik yolla tənqid edilirdi. Özlərini inqilab və islahat dövrünün veteranları kimi hiss edən Şimali Azərbaycan mədəniyyət nümayəndələri bu mövzuları İrana ixrac edir və İran cəmiyyətində konstitusionalizmin millət üçün nə demək olduğu ilə bağlı davam edən müzakirələri formalaşdırmağa çalışırdılar.[192] Birinci Dünya Müharibəsi dövründə Azərbaycan aktyorları öz missiyalarına sadiq qaldılar.[193]
Sovet İttifaqına qatıldıqdan sonra Azərbaycan aktyorları artıq heç bir təhdidə məruz qalmadan, öz dövlətlərinin təmsilçiləri kimi İrana səyahət edirdilər. 1920-ci illərdə şimal azərbaycanlılarının uzun müddət göstərdiyi cəhdlər uğurla sona çatdı, Təbriz və Rəştdə teatr truppaları yaradıldı. Hər iki truppa öz repertuarında Azərbaycan dramaturqlarının əsərlərinə əsaslanır, Üzeyir Hacıbəyovun operettalarını, Əbdürrəhim bəy Haqverdiyev və Cəlil Məmmədquluzadənin pyeslərini istifadə edirdilər. Azərbaycanlılar rus təhsilli iranlılar və ermənilər ilə bir yerdə Avropa əsərlərinin İran səhnəsi üçün tərcüməsi yolunu açmışdır.[194]
1923-cü ildə Hüseynqulu Sarabski teatr truppalarının təşkili və teatr qurulması üçün Türküstana göndərilmişdir.[195] 1940-cı illərdə İran teatrı hələ də Azərbaycan teatr mədəniyyətinin qanadları altında qalırdı. Sovet İttifaqının yaranmasından İkinci Dünya Müharibəsinə qədər Təbriz teatr ictimaiyyəti Sovet Azərbaycanı ilə əlaqələrindən bəhrələnir və müəyyən mənada Tehranı qabaqlayırdı.[196]
Təbrizin ən sevimli və ən çox ehtiram göstərilən bəstəkarlarından biri də Azərbaycan opera sənətinin banisi Üzeyir Hacıbəyov idi. İllər boyunca onun "Leyli və Məcnun", "Əsli və Kərəm", "Şah Abbas və Xurşid Banu" operaları, "O olmasın, bu olsun" və "Arşın mal alan" musiqili komediyaları Təbrizdə tamaşaya qoyulub, Şərq ölkələrində milli teatrın inkişafına, xüsusən də İran teatrının formalaşmasına böyük təsir edib..[197]
Hacıbəyovun 1907-ci ildə yazdığı "Leyli və Məcnun" operası nəinki Azərbaycanda, həmçinin İslam dünyasında yazılan ilk opera idi.[198] Operanın Azərbaycandan kənarda ilk ifası Tiflisdə baş vermiş,[199] opera inqilabdan əvvəlki dövrdə azərbaycanlılar tərəfindən Cənubi Qafqaz, Mərkəzi Asiya və İranda səhnələşdirilmişdir.[200] İranın demokrat-şairi Mirzadə Eşqi tərəfindən yazılmış, ilk İran operası sayılan "Rəstəxizə-səlatinə-İran" ("İran dövlətinin dirilməsi") əsərinin motivləri "Leyli və Məcnun" operasından parçalara əsaslanmışdır.[201] "Leyli və Məcnun" operasını yaradan Azərbaycan teatr nümayəndələrinin təcrübəsi özbək ziyalılarına böyük təsir göstərmiş, özbək əsərlərinin yaradılması arzusuna səbəb olmuşdur.[202]
Hacıbəyovun "O olmasın, bu olsun" operettası müxtəlif dillərə tərcümə edilmiş, Cənubi Qafqazın, Türkiyənin, Yəmənin, İranın və başqa ölkələrin şəhərlərində səhnələşdirilmişdir.[197] 1966-cı ildə operetta Bolqarıstanda, ölkənin türk teatrlarının festivalında səhnəyə qoyulmuşdur.[203]
Hacıbəyovun "Arşın mal alan" operettası 80 dilə tərcümə edilmişdir. Komediya 76 ölkədəki 187 teatrda, Nyu-York, Paris, London, Sofiya, Berlin, İstanbul, Tehran, Qahirə, Varşava, Pekin şəhərlərində nümayiş etdirilmişdir.[204] Yazıldıqdan az bir müddət sonra "Arşın mal alan" komediyası yeni arami dilinə tərcümə edilərək İrandan mühacirət etmiş assuriyalılar arasında məşhurluq qazanmışdır.1920-ci illərdən başlayaraq Assuriyalı dramaturq Aleksandr Qabriel operettanı Yonkers və Çikaqoda yeni arami dilində səhnəyə qoymuşdur.[205] SSRİ-dəki Assuriya diasporu ilə yanaşı, Arşın Mal Alan Nyu-York və Konnektikut ştatlarının Assuriya icmalarında ən məşhur teatr əsəri olmuşdur.[206] 1935-ci ildə Almaatadakı Uyğur Dövlət Teatrı "Arşın mal alan" komediyasının səhnələşdirmiş, illər boyunca tamaşa uyğur tamaşaçısının xüsusi sevgi ilə əhatə edilmişdir.[207] Əsərin Çində uğur qazanması onun Pekin Mərkəzi Eksperimental Teatrından başqa Uhan Eksperimental Opera Teatrında və Tyantszin Xalq İncəsənət Teatrında səhnəyə qoyulmasına səbəb olmuşdur.[208]
SSRİ-də latın yazı sisteminə keçidin öncüsü Azərbaycan idi. 1922-ci ildə Səməd ağa Ağamalıoğlunun başçılıq etdiyi komissiya latın yazı sisteminə əsaslanan əlifba layihəsini təqdim etdi.[209][210] Bu əlifba Sovet Azərbaycanında tətbiq edildi. Atatürk islahatları çərçivəsində qəbul edilən türk əlifbası Azərbaycan əlifbasından təsirlənərək yaradılmışdı. 1920-ci illərdə Azərbaycan yazısının əsasında Sovet İttifaqının türk xalqları üçün Yanalif yazısı yaradılmışdır.[211] Beləliklə, Azərbaycan əlifba islahatı Türk yazı inqilabına başçılıq etmiş, bütün Türk dünyasına birbaşa təsir etmişdir.[212]
Как независимое государственное образование упоминалось с конца 14 в. Владетелем Ш. был Сиди Ахмед Орлат (из тюркизированного монгольского племени орлатов).
В послемонг. время Ш. как независимое государственное образование упоминается с кон. 14 в. Владетелем Ш. был Сиди Ахмед Орлат (из тюркизированного монг. племени орлатов).
Шеки, как было сказано, в конце XIV в. составляла отдельное независимое владение. Тогдашний владетель его Сиди Ахмед Орлат, по-видимому происходил из азербайджанизированного монгольского племени орлатов. Когда утвердились здесь эти владетели, — неизвестно…
…Afshari (a variant of Azarbaijani still spoken by the Afshars in a village that is now part of northern suburb of Kabul)
The main Turkic-Mongolian languages are Uzbeki spoken by Uzbeks;… and Afshari (a variant of Azerbaijani), in the Afshar quarter near Kabul
On the other hand, many Azeri words (about 1,200) entered Persian (still more in Kurdish), since Iran was governed mostly by Azeri-speaking rulers and soldiers since the 16th century (Doerfer, 1963–75); these loanwords refer mainly to administration, titles, and conduct of war. This long-lasting Iranian-Azeri symbiosis must be borne in mind if one is to understand the modern history of Iran and its language correctly.
Safavid power with its distinctive Persian-Shi'i culture, however, remained a middle ground between its two mighty Turkish neighbors. The Safavid state, which lasted at least until 1722, was essentially a "Turkish" dynasty, with Azeri Turkish (Azerbaijan being the family's home base) as the language of the rulers and the court as well as the Qizilbash military establishment. Shah Ismail wrote poetry in Turkish. The administration nevertheless was Persian, and the Persian language was the vehicle of diplomatic correspondence (insha'), of belles-lettres (adab), and of history (tarikh)
qizilbash normally spoke Azari brand of Turkish at court, as did the Safavid shahs themselves; lack of familiarity with the Persian language may have contributed to the decline from the pure classical standards of former times
During most of the Qajar rule, Turkish was the principal language spoken at the court, while Persian was the predominantly literary language.
Azeri Turkish was widely spoken at the two courts in addition to Persian, and Mozaffareddin Shah (r.1896-1907) spoke Persian with an Azeri Turkish accent....
In any case, early 1758 seems to have been a time of feverish activity on the part of Sayat-Nova in the Azeri field. Although one cannot be sure, since Azeri was the lingua franca of the Caucasus and well understood at the Georgian court, it is possible that Sayat-Nova performed his songs in this language in public, in and outside Tiflis and T'elavi
It was also during the Safavid period that the famous Azeri folk romances — Shah Esmail, Asli-Karam, Ashiq Gharib, Koroghli, which are all considered bridges between local dialects and the classical language — were created and in time penetrated into Ottoman, Uzbek, and Persian literatures. The fact that some of these lyrical and epic romances are in prose may be regarded as another distinctive feature of Azeri compared to Ottoman and Chaghatay literatures.
Сулейман Стальский, работая в Дербенте, Гяндже, Баку, Самарканде и других местах Средней Азии, освоил некоторые тюркские языки и позднее создавал произведения не только на родном, лезгинском, но и на азербайджанском языке. Так, на азербайджанском языке им сложено, в частности, стихотворение, прочитанное на Первом всесоюзном съезде советских писателей. В архиве поэта сохранилось на азербайджанском языке двенадцать стихотворений, всего насчитывающих около пятисот строк.
Более того, лезгинскую литературу в Дагестане отличает ещё такой специфический тип двуязычия, как отпочкование от национальной поэзии целого пласта произведений, созданных на азербайджанском языке. Такова значительная часть поэтического наследия Етима Эмина, X. Алкадари; С. Стальский как поэт начал со стихов на азербайджанском языке.
The art music of Azerbaijan is connected with the Irano-Arabo-Turkish art of the maqām, of which the great theoreticians were notably Ṣafī-al-dīn Ormavī (d. 693/1294) and ʿAbd-al-Qāder b. Ḡaybī Marāḡī (d. 838/1435), who were originally from Urmia and Marāḡa in Azerbaijan.
Azeri art music is also played in other regions of the Caucasus, especially among the Armenians, who have adopted the system of maqām and the instruments kamāṇča and tār.
Carpets are still made today in Daghestan, Georgia and Armenia, but the real home of Russian Caucasian carpets remains Azerbaijan and the skills and ideas of Azerbaijanian weavers are felt throughout the Caucasus.
Связи с Азербайджаном способствовали возникновению в конце 19 в. у лезгин и светской письменной литературы. Виднейшим её представителем был Гасан-Алкадари (1834–1910) — автор широко распространённой книги „Асари-Дагестан“, написанной в 1892 на азербайджанском языке и представляющей собой свод восточных письменных сведений по истории Д. с многочисленными комментариями, замечаниями и стихотворными вставками самого Алкадарп.
Одним из самых любимых и почитаемых тебризцами композиторов являлся основоположник азербайджанского оперного искусства У. Гаджибеков. В различные годы в Тебризе были поставлены его оперы «Лейли и Меджнун», «Асли и Керем», «Шах Аббас и Хуршид Бану», музыкальные комедии «Не та, так эта» и «Аршин мал алан», оказавшие огромное влияние на развитие национального театра в странах Востока, в частности на становление иранского театра.